© Katie Silvester
Voor de laatste zaterdag van Les Nuits Botanique werd nog eens alles uit de kast gehaald door de Brusselse zaal. Alle zalen liepen goed vol met ook in Grand Salon een line-up voor de meerwaardezoeker. Met Anna B Savage, deathcrash en Kathryn Joseph kon de Duyster-liefhebber helemaal aan zijn trekken komen en werd het uiterste gezocht in het donkere genre. Iedere band had ook een deel nieuwe muziek voor te stellen waardoor er een extra laag spanning in de zaal was. Maar uiteindelijk overtuigde iedere act op zijn manier.
Kathryn Joseph uit Schotland mocht het helemaal alleen doen met haar piano, maar dat stoorde niet. De zaal was muisstil en liet zich begeesteren door de sterke stem van de dame. Telkens ze een straffe noot haalde, keek ze het publiek heel beangstigend aan want het was de bedoeling natuurlijk om op die manier haar muziek op de meest intense manier ooit te laten binnenkomen. En ondanks dat je aan haar lippen bleef hangen, was ook haar présence iets dat kon tellen.
Met wondermooie pianoliedjes en breekbare nummers over liefdesverdriet en miserie, moest het af en toe ook eens luchtig worden en daar zorgde Joseph voor tijdens de bindteksten. Zo sprak ze af en toe heel open over haar lusten (ze wilde namelijk seks met iedereen in het publiek) en verklaarde ze dat de ducttape op haar piano niet diende om iemand vast te binden. Het waren die momenten waarbij ze geen blad voor de mond nam, die ervoor zorgden dat ze de sympathie vanuit de hele zaal kreeg. Kathryn Joseph was dus meer dan enkel prachtige breekbare nummers en kon op haar eentje wel meer dan een halfuur entertainen.
deathcrash mocht dan weer een ander spectrum van het donkere genre omarmen. De Britten brengen namelijk een mix van postrock en slowcore en doen dat op een heel intense manier. Een maand geleden nog waren we iets kritischer over hun nieuwste album, dus waren we benieuwd hoe dit zich live zou vertalen. Het antwoord was dat deathcrash live wel de loutering vond en dat was maar goed ook. Iedere apotheose was er eentje waarbij je de krachtexplosies in ieder deel van je lichaam voelde binnenkomen. De haren trilden, het bloed ging stollen en vooral de hoofden gingen spontaan meebewegen.
De hevige riffs neigden bij momenten wat naar black metal, zeker als er dan nog eens wat screams aan te pas kwamen, maar ook de heel stille momenten mochten er zijn. Het ging er soms zelfs zo stil aan toe dat het publiek niet goed wist of ze nu moesten klappen of zwijgen. Op die manier bleef hier ook iedereen braaf, maar vol overgave luisteren naar de soundtrack voor het einde van de wereld. Dat einde kan weliswaar heel mooi zijn als het van deathcrash afhangt. Ze nemen dan wel hun tijd voor hun nummers tot ontplooiing te laten komen, maar eens de climax bereikt, wil je nooit meer terug.
Na al dat zware werk, mocht Anna B Savage als headliner wat kleur komen brengen in de keet. Samen met haar twee bandleden stond ze vrolijk in het rood gekleed en ondanks dat het ook hier soms zware muziek bleek te zijn, kwam het bij momenten tamelijk luchtig over. Met “The Ghosts” werd meteen de toon gezet doordat Anna B Savage haar fantastische stem in de strijd gooide. Samen met een akoestische gitaar, wat synths en subtiele percussie hoorde je in alles de details van de schoonheid.
Savage kan naast heel mooi zingen, ook heel goed Nederlands. Zo bleek toch toen ze ons met trots vertelde dat ze ‘liever te dik in de kist dan een feestje gemist’ geleerd had. Vlak na “Hungry” kon het niet toepasselijker komen en het zorgde ook even voor een stijlbreuk bij al die breekbare, soms heel zachte songs. Op een bepaald moment vertelde ze een uil te horen vanuit het gejoel in het publiek en riep ze bijgevolg op tot het uitroepen van je beste vogelkreet. Op die manier wist de zangeres ook makkelijk het publiek voor zich te winnen. Na een ietwat zachter deel in de set waarbij het allemaal wat meer minimalistisch ging, zorgde “Feet of Clay” voor een iets positievere vibe. Savage kan in haar songs namelijk heel experimenteel te werk gaan om uiteindelijk te eindigen in een leuke popsong. Met heel wat nummers uit haar nieuwste plaat koos ze niet voor de makkelijkste weg om het publiek voor zich te winnen, maar met goede songs en een leuk voorkomen geraak je al een heel eind.
