AlbumsFeatured albumsRecensies

deathcrash – Less (★★½): De loutering die maar niet komt

Het Londense kwartet deathcrash balanceert zijn stevige en explosieve slowcore met tedere introspectie onder een dikke saus van melancholie. Met debuutalbum Return toonde het viertal zich al uitermate ambitieus. Het is niet schuw van lange contemplatieve postrock en weet heel goed hoe je spanning creëert, opbouwt en vervolgens loslaat. Althans dat was toch zo op dat debuut. Op Less lijkt de groep het moeilijker te hebben met het vinden van de gevoelige snaren. Met de titel verwijst de band naar de meer minimalistische aanpak die ze heeft genomen tot het schrijven van de nummers. Jammer genoeg merken we dat de muzikale diversiteit hier ook onder begint te lijden.

De focus ligt nog altijd op weemoedige gitaren die her en der in een woede-uitbarsting dreigen te schieten. Dat is doorgaans toch de bedoeling. Qua originaliteit is postrock als genre al even niet meer bij de besten van de klas, maar lang uitgesponnen crescendo’s met een groteske climax zijn vaak wel het recept op succes. Op Less lijkt deathcrash te willen afstappen van die formule, maar de band is duidelijk nog zoekende hoe ze dat het beste moet aanpakken. Ze heeft de recepten en alle ingrediënten om de perfecte song te schrijven. Toch mankeert er heel vaak iets bij het afgeleverde gerecht.

Opener “Pirouette” is schuldig aan uitgestrekt meanderen zonder ergens echt naartoe te gaan. Het zal een voorbode blijken voor het merendeel van de plaat. Eerste single “Empty Heavy” probeert het dan weer op een andere manier: rustige start, oorverdovende finish. Maar deathcrash vergeet het belangrijkste stuk: de opbouw. Alle elementen zijn op zich aanwezig om een fantastisch nummer te maken. Het gebrek aan structuur zorgt echter voor een krachtig slot dat niet verdiend aanvoelt. Vergelijk het met je biefstuk zonder voorbereiding in een veel te hete pan gooien en als resultaat met een schoenzool je honger moeten stillen. Gelukkig krijgen de Britten het lapje vlees wel goed saignant gebakken op “Duffy’s”. Hier valt alles wel op zijn plaats: van de opbouw tot de climax naar de bezwerende fluisterstem van Tiernan Banks die langzaamaan bedolven raakt onder de overkokende gitaren en drums.

Less blijft helaas een verhaal van ups en downs. “And Now I Am Lit” lijkt dan weer op te bouwen naar een grootse ontknoping, maar uiteindelijk gebeurt er niet veel meer dan een diepe baslijn die gaandeweg wat meer fond geeft aan de nogal dun verspreide gitaarpassages. Er is weinig spanning te merken, niettemin dat alles wel kan omschreven worden met een droge descriptieve ‘mooi’. Het nummer kan nog dienen als soundtrack om weg te dromen bij een heldere nachthemel. “Turn” is dan weer een song die wel de verwachtingen kan inlossen. Schaarse gitaren worden langzamerhand opgebouwd tot een trage, maar slopende climax die voor het eerst op Less echt tot zijn recht komt. Wat dan weer minder verdiend aanvoelt is de Weezer-pastiche op “Distance Song”. Waar we dat aan te danken hebben, weten we ook niet.

Tot slot kan de storm nog een laatste keer helemaal openbreken op “Dead, Crashed”. Distorted gitaren en een dreunende bas zorgen haast meteen voor aardverschuivingen. deathcrash speelt met de dynamieken en wisselt de seismische doompassages af met nevelige berceuses. De stevige gitaren worden weer al te snel opgeborgen, want Less wordt afgesloten met een zeemzoet, bijna hoopgevend, wiegeliedje.

Less is helaas niet altijd more en in dit geval is Less iets te veel more of the same. Waar deathcrash op debuut Return zijn expansieve postrockpalet tentoon stelde, doet het dat op zijn tweede plaat veeleer nog eens opnieuw, maar het voelt minder fris en al helemaal niet meer nieuw. Als daarbij meer dan de helft van de nummers gewoon blijft dobberen in plaats van vooruit te zwemmen, dan zijn we jammer genoeg gedoemd om Less te klasseren als een dertien-in-een-dozijn postrockalbum.

Als liveact is deathcrash zeker de moeite en wie de band in België aan het werk wil zien, moet daarvoor op 6 mei in de Botanique zijn, want dan speelt de groep op Les Nuits.

Facebook / Instagram / Bandcamp

Ontdek “Duffy’s”, ons favoriete nummer van Less, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.

Related posts
LiveRecensies

Codeine @ Botanique (Orangerie): Pijnverlichtend mooi en onthaastend traag

Codeine komt van ver. Van New York, en van 1994. Toen kwam de ‘text book’ slowcoreband met haar ijzig trage liedjes voor…
LiveRecensies

Anna B Savage, deathcrash en Kathryn Joseph @ Les Nuits Botanique: Liever te dik in de kist dan een feestje gemist

Voor de laatste zaterdag van Les Nuits Botanique werd nog eens alles uit de kast gehaald door de Brusselse zaal. Alle zalen…
Features

Tien tips voor Les Nuits Botanique

Het festivaljaar in België wordt traditioneel op gang getrapt door Les Nuits Botanique. Het festival in de botanische tuinen van Brussel kiest…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.