Pavlov's Dog @ De Roma: Band vol virtuozen

Voor liefhebbers van progrock was het concert van Pavlov’s Dog in De Roma er eentje dat niet te missen viel. De Amerikaanse band brak in 1975 door met zijn debuutplaat Pampered Menial en de fantastische single “Julia”, die zich beiden lieten kenmerken door de hoge altstem – denk aan Geddy Lee – van David Surkamp. Dat succes kon de band daarna helaas niet meer evenaren, wat op zijn beurt tot een break leidde. Sinds 2010 is de groep gelukkig weer helemaal terug en passeert ze bijna jaarlijks eens langs België. Zo moesten de heren vorig jaar in Spirit of 66 staan, maar die tour werd geannuleerd door het overlijden van gitarist David Malachowski. Verder was ook Surkamps vrouw, Sara, niet aanwezig om gezondheidsredenen.

Ondanks dat stond Pavlov’s Dog er wel met een uitstekende bezetting, bestaande uit twee gitaren, een bas, drums en viool. Tijdens openingsnummer “Late November” vreesden we even dat die viool wat verloren zou gaan in de mix, maar gelukkig werd tijdens een snedige versie van “Fast Gun” al snel duidelijk dat de viool er, wanneer nodig, wel goed doorkomt. Toch was het geluid niet optimaal tijdens de eerste nummers, met name omdat de bas zeer afgezonderd doorklonk. Ondanks dat konden we wel meteen horen dat Surkamp goed bij stem was, al klonk hij vanzelfsprekend enkele tonen lager dan in zijn hoogdagen, wat wel nog steeds hoger is dan de gemiddelde zanger. We konden aan zijn stem zeker niet merken dat hij deze maand nog eenenzeventig kaarsjes zal uitblazen.

Ook de leadgitarist droeg zijn steentje bij aan die sterke formatie. Tijdens “Shaking Me Down” mocht hij voor het eerst zijn kunnen bewijzen met een lange gitaarsolo, waarna er doorheen de avond nog een pak volgden. Ook Surkamp zelf waande zich een ervaren leadgitarist, al was het toen toch vooral spijtig dat de lichtman de verkeerde gitarist in de spotlight zette. Even later vertelde Surkamp ook over hoe hij de afgelopen twintig jaar met een andere gitaar op het podium stond, wat er toe leidde dat hij nu niet meer bespeelbaar is.

Het werd dus al snel duidelijk dat Pavlov’s Dog stuk voor stuk uit virtuozen bestaat en mocht je dat toch nog niet doorgehad hebben, dan deed je dat even later wel. Surkamp liet, met uitzondering van de drums, ieder bandlid een solo spelen. De viool wist te ontroeren, de gitaar deed verbazen en de bassolo van Mark Joseph Roth was buitengewoon groovy. Surkamp verdween daarna even van het podium, terwijl piano en viool een instrumentaal intermezzo brachten. Het had het eerste echt wonderschone momentje van de avond kunnen zijn, maar helaas bleek het voor velen het geschikte moment om kort een babbeltje te slaan; enorm spijtig.

Ondanks al die virtuositeit en solo’s was er ook plaats voor sereniteit en ingetogenheid, al duurde die nooit overdreven lang. Zo werd “Winterblue” ingeleid door een verhaal over Surkamps recent overleden hond, die tevens ook de hoes van het recentste Prodigal Dreamer siert en waar ook dat nummer opstaat. Het lied opent kalm, waardoor vooral de zang in de verf wordt gezet en wanneer we dachten dat het nummer uitdoofde, kwam die heerlijke bombast die Pavlov’s Dog typeert weer naar boven. Surkamp deed er ook een fantastische vocale uithaal bovenop, die ons van kop tot teen kippenvel gaf. Ondanks dat heel wat materiaal van Pampered Menial de revue passeerde, waren het halverwege de nieuwste – die ook al van 2018 dateren – nummers die het meest binnenkwamen. Dat is logisch ook, want die nieuwe nummers sluiten ook wat beter aan op zijn huidige stem. Het swingende “Hard Times”, aangedreven door uptempo keys, was daar nog een schoolvoorbeeld van.

Tot dan toe was er, los van Surkamps verhalen en het gewoonlijke applaus, niet veel animo in de zaal. Bij een volledig zittend concert is die valkuil natuurlijk altijd aanwezig en dat weet de man met al zijn ervaring natuurlijk ook al. Tijdens de intro van “Natchez Trace” vroeg hij het publiek om recht te staan en wat dichter bij het podium te komen. Meteen snelden heel wat mensen door het gangpad naar voren, waarna er ook gedanst werd. Dat niet iedereen daarna terug ging zitten, leverde wat ongemakkelijkheden op. Zo waren er enkele mensen die niet goed wisten of ze nu juist wilden zitten of staan en eerlijk is eerlijk, wij wisten het ook niet zo goed.

Voor het podium en in de gangpaden bleef het publiek wel staan en dat enthousiasme werd door de band beloond met de lievelingsnummers van de fans, natuurlijk vanop Pampered Menial. Tijdens “Of Once and Future Kings” mocht Roth de leadvocals voor zich nemen en dat kon natuurlijk ook op applaus rekenen. Na de snel opeenvolgende nummers liedjes van de hitplaat, hield de band het voor gezien, maar iedereen wist dat ze nog terugkwam.

Nadat Pavlov’s Dog terug het podium werd opgeroepen, schreeuwde het publiek om “Julia”. Het geduld werd nog even op de proef gesteld, want eerst kregen we het instrumentale “The Savage” van The Shadows voorgeschoteld. Na het luidkeels meezingen van het refrein van “Valkerie” kregen we dan uiteindelijk wel waar we al zo lang op wachtten, namelijk “Julia”. Surkamp hield het bij een korte versie en wisselde de laatste vocale uithaal in voor een ’thank you’. Pavlov’s Dog genoot nog van een staande ovatie, waarna het voor het laatst van het podium verdween.

Pavlov’s Dog wist makkelijk te imponeren in De Roma. Surkamp is na al die jaren nog steeds een uitmuntende en unieke zanger. Ook de andere muzikanten waren stuk voor stuk meesters binnen hun vak, wat een avondje progrock van de bovenste plank opleverde. Nieuwe nummers als “Winterblue” en “Hard Times” wisten net zozeer te overtuigen als de klassiekers, die allemaal ten gehore werden gebracht.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!