Voor haar optreden in de Ancienne Belgique was het nagenoeg tien jaar geleden dat Siouxsie voor het laatst op een podium stond. Ons Belgenlandje kreeg dus een heuse wereldpremière voorgeschoteld. Na zo’n lange afwezigheid was het niet meer dan normaal dat we ondanks het enthousiasme ook met een bepaalde terughoudendheid naar het optreden toe gingen. We waren ongetwijfeld niet de enigen die ons afvroegen: kan de iconische zangeres het nog steeds?
Het antwoord op die vraag werd – ondanks dat ze een half uur te laat was – vrij snel duidelijk. Siouxsie imponeerde tijdens openingsnummer “Night Shift” al meteen. Ondanks dat de zang in het begin van de show wat te laag in de mix stond, viel het wel meteen op dat ze verbazend goed bij stem was. Ook bij haar fysieke paraatheid hoefden we ons absoluut geen vragen te stellen, want de Britse danste er meteen op los. Mocht dat niet genoeg geweest zijn om je te overtuigen van haar fitheid, dan waren de twee karatetrappen in de lucht tijdens “Here Comes That Day” dat zeker wel. Dat was tevens ook het eerste van de drie solonummers die de zangeres doorheen het concert ten gehore bracht.
Er werd namelijk vooral gepuurd uit de discografie van Siouxsie and The Banshees, maar er was hier en daar ook ruimte voor covers, zoals het The Beatles-nummer “Dear Prudence”, dat echter ook wel met The Banshees werd uitgebracht. Het begin van de show liet zich ook kenmerken door die ietwat tragere, bezwerende nummers, waardoor we na een klein half uur nog maar vijf songs hadden gekregen. De fans maalden daar echter niet om en grepen iedere kans aan om te joelen, te schreeuwen en te applaudiseren. Ze waren overduidelijk tevreden dat hun heldin na zo’n lange afwezigheid weer op het podium stond.
Het hielp natuurlijk ook dat de zangeres een set vol prachtige visuals met zich had meegebracht. Psychedelische gothprojecties werden afgewisseld met steeds wederkerende balletgerelateerde video’s en wanneer we niet op straffe visuals werden getrakteerd, kregen we een net zo prikkelende lichtshow voorgeschoteld. Aan de ingang van de concertzaal werden nog blaadjes uitgehangen met de vraag om het concert niet door je lens te beleven en dus video’s noch foto’s te maken. Dat het merendeel van de fans die regels aan zijn laars lapte, valt gezien de indrukwekkende visuals en belichting wel makkelijk te vergeven.
Toch brak het publiek pas echt los bij de liedjes die wat meer panache hadden, zoals “Cities In Dust”, waarbij heel wat mensen op het middenplein aan het springen gingen. Die lijn werd doorheen de rest van het optreden ook doorgetrokken en de sfeer werd naargelang de avond vorderde steeds intenser. Het leverde een hoop duw en getrek op, dat tijdens “Sin In My Heart” – waarop Siouxsie zelf ook een beetje gitaar speelde -zelfs escaleerde tot een moshpit rechts voor het podium. Het was er eentje die maar niet te stoppen leek, want zelfs tijdens het kalmere, maar wel schitterende “Happy House” bleven de aanwezigen maar springen, duwen en trekken. Siouxsie kon er duidelijk van genieten. Zo paradeerde ze enkele keren voor de fans die een feestje bouwden voor haar podium.
Tijdens “Into The Swan” lastten diezelfde fans een korte rustpauze in, waarna ze wederom het beste van zichzelf gaven tijdens “Spellbound”. Er vlogen bekers bier de lucht in en wederom werd voor het podium gemosht en gedanst. Het was niet meer dan normaal dat de Britse het laaiend enthousiaste publiek uitvoerig bedankte vooraleer ze van het podium verdween. In afwachting van haar toegift werd er wederom op los geschreeuwd en na een kleine twee minuten verschenen Siouxsie en de band weer op het podium. Na al de hardere nummers was “Peek-A-Boo” helaas wel weinig onderhoudend, maar dat compenseerde ze ruimschoots met Iggy Pop-cover “The Passenger”, die de AB letterlijk op zijn grondvesten liet daveren. We konden de vloer onder onze voeten voelen trillen en dat is natuurlijk logisch, aangezien zowat iedereen op het middenplein stond te springen. Het leverde een laatste, tevens ook meest intense, moshpit op. Ondertussen zong de rest van het publiek luidkeels mee, waardoor de vermoeidheid die we op het einde in Siouxsies stem konden horen goed werd gecamoufleerd. De wisselwerking tussen Siouxsie en haar ongelooflijk fanatieke fans was er eentje uit de duizend, dat dat moge duidelijk zijn. Na een klein anderhalf uur hield ze het voor bekeken en ondanks dat dat niet bijster lang is, durven we met zekerheid zeggen dat de fans voldaan waren.
Siouxsie mistte haar rentree allesbehalve. De Britse bouwde met kalmere, bezwerende nummers op naar een crescendo van hardere en snellere nummers, die het publiek ook volledig meekregen. Na afloop waren we haast al vergeten dat de zangeres een half uur langer dan voorzien op zich liet wachten, maar zoals ze zelf zei: wat scheelt dertig minuten nu op een wachttijd van tien jaar? Wij zijn vooral blij dat Siouxsie terug op de planken staat en dat ook met verve doet. Ze is zeker en vast klaar voor de Lokerse Feesten en als we het publiek mogen geloven, dan zijn de Lokerse Feesten ook klaar voor haar.
Facebook / Instagram / Website / Twitter
Setlist:
Night Shift
Arabian Knights
Here Comes That Day
Kiss Them for Me
Dear Prudence (The Beatles-cover)
Face to Face
Loveless
Land’s End
Cities in Dust
But Not Them
Sin in My Heart
Christine
Happy House
Into a Swan
Spellbound
Peek-A-Boo
The Passenger (Iggy Pop-cover)
1 Comment