© Zoe Joubert
Weinig artiesten uit Frankrijk die in een paar jaar zo’n interessante ontwikkeling hebben doorgemaakt als Zed Yun Pavarotti. De artiest uit Saint-Etienne kwam voor het eerst piepen in 2017 met gesofisticeerde hiphop, maar koos met zijn debuutplaat Beauseigne in 2020 voor een echte koerswijziging. Hiphop maakte alsmaar meer plaats voor indierock geïnspireerd door zijn grote idolen Oasis, The Beatles en The Stone Roses. Zijn tweede album Encore zag begin deze maand het licht des levens en kwam hij met enige trots voor een goed gevulde Orangerie voorstellen.
Voor de eerste streepjes muziek van Les Nuits Botanique 2023 mocht echter eugene zorgen. De Brusselaar is een van de vaandeldragers van het XXLCore-collectief en bouwde in de Belgische hoofdstad door de jaren heen een trouwe fanbase op. Zijn optreden in de Orangerie was een van zijn grootste tot dusver en met enige ambitie startte hij rond half acht zijn veelbelovende thuismatch. Helemaal alleen moest hij het niet doen, hij had immers het gezelschap van ego8 achter het mengpaneel. Samen zorgden ze bij momenten voor een anarchistisch optreden met scherpe kanten en bovenal catchy nummers. De Franstalige hyperpop had soms wat weg van Bladee en Yung Lean en ook zijn uitstraling op het podium had wel iets weg van zijn Scandinavische collega’s.
Het repertoire van eugene is redelijk uitgebreid en daar wou hij zo veel mogelijk van laten horen. “NEO TOK!O” was een fascinerende uitstap in een animé wereld, terwijl “doudoune XXL” compromisloos een klein feestje veroorzaakte. De twee op het podium verloren de tijd echter ietwat uit het oog en gingen een kleine tien minuten over tijd. Niet dat we dat erg vonden, want eugene liet aan een hoge intensiteit zijn gevoelens de vrije loop. Binnenkort komt er een nieuwe ep aan en deze zomer staat hij zelfs op Dour. Prettige en zonnige vooruitzichten voor deze ruwe Brusselse diamant.
De TGV verwelkomde gisteren een paar muzikale gasten aan boord met bestemming Botanique. De opkomende rapper nelick had maar één Belgische datum op zijn agenda prijken en die bleek ei zo na geannuleerd te worden. Problemen met de stem kluisterden de Fransman een tijdje in het ongewisse, maar wat gember en rum deden wonderen. We waren in ieder geval blij dat hij er was, want zijn luchtige hiphop bleek live nog beter uit de verf te komen. Zijn dj Gouzou nam plaats in een roos ijskraam, terwijl toetsenist en begeleidingszanger Kofi Bae met een roze schort aan de andere kant van het podium stond. Centraal bleef echter voor een groot deel nelick zelf, die een grote greep uit zijn album Supplément Chantily bracht. Het culinaire bleek trouwens een rode draad te zijn tijdens het optreden. De favoriete Doritos smaak splitste de zaal in twee en pasta met ketchup bleek genoeg inspiratie te bieden om er een feestnummer van te maken. Voor dat laatste plukte nelick een fan genaamd Adrian uit de zaal, die in de drie minuten werkelijk helemaal los ging.
nelick’s missie om hartjes te winnen slaagde mede ook door een paar ludieke acties. Zo bewees Gouzou geen smetvrees te hebben en de pongo nog groter te maken. De grappigste actie bewaarde nelick helemaal tot het einde. Hij vroeg aan het publiek om koppels te worden en mee te slowen op de catchy hiphopballade. Menig jeugdtrauma kwam even bovendrijven, maar het was vooral met de kwaliteit van het nummer dat hij de zaal wist in te pakken. Waar de grote Franse rappers nogal uitblinken in het afstandelijke, bewees nelick een te duchten tegenpool te zijn die met humor en gewoon een lekkere flow de zaal perfect in zijn greep had.
Sinds kort tourt Zed Yun Pavarotti met een vierkoppige band achter zich en dat vergde gisteren uiteindelijk iets meer changeover tijd dan oorspronkelijk voorzien. Met een vertraging van tien minuten was dan toch alles gereed, al voelde je bij het eerste nummer “Ce que la lune éclaire” dat de geluidspersoon nog wat oplapwerk had. Niet alles kwam even goed door, maar de intentie van het vijftal op het podium was wel meteen duidelijk. Ze kwamen vooral om nieuwe muziek van Encore te brengen en dat in de meest pulserende en vibrerende versies mogelijk. Hier en daar pikte Le Yun wat nummers van Beauseigne, zoals een strak gespeelde “Lalaland” en het akoestisch gebrachte “Merveille”. Dat laatste was overigens een echte publiekslieveling en werd door heel wat mensen meegezongen.
Je voelde dat Zed Yun Pavarotti de rol als frontman gegoten zat. Enerzijds had je zijn nonchalante kant, maar anderzijds ook de charismatische trekjes die sympathie opwekten. Een paar sigaretten opsteken tijdens het concert had wel iets cools, alleen bleek het publiek daardoor ook geanimeerd om hun tabakstokken boven te halen. Voor een figuurlijke frisse wind zorgde een heerlijk gebracht “Ta bouche” dat met heel wat meer panache werd voorzien en met een magistraal einde de puntjes op de i zette. Nog zo’n sterk moment was het met veel emoties gebrachte “In amour”. De ballade kreeg recent nog een zeer pakkende videoclip en is niet alleen op plaat een uitschieter van jewelste. Waar Zed Yun Pavarotti vroeger zijn sentimentale kant op het podium verstopte, toonde hij zich gisteren net iets vrijer.
Over zijn vierkoppige band moeten we ook nog iets meer kwijt. Die speelde namelijk met een klasse die de nummers van Encore echt wel nog eens een nieuw leven gaven. Het rammelende “Girlfriend” bloeide open, terwijl “Nobody Knows” de hymne bleek die Pavarotti altijd al had willen schrijven. In de gebruikelijke Liam Gallagher houding, niet toevallig een van zijn idolen, gaf hij zijn laatste restjes en spaarde hij zijn stem niet. Die bleek gelukkig allesbehalve schor te zijn voor de bisronde. “Papillon” van mixtape French Cash kreeg de indievibe op een plek waar we niet van wisten dat we het nodig hadden. Als laatste troef toverde hij “House” tevoorschijn. Het nummer werd in een hard fuzzy jasje gestoken en kende een fijne apotheose waar de vier muzikanten het laatste woord kregen.
De eerste Les Nuits-avond in de Orangerie had heel wat te bieden: van Brusselse hiphop met hyperpop-invloeden over naar luchtige rap uit Parijs en ten slotte zeer sterke Franstalige indierock. Vooral het laatstgenoemde was voor vele aanwezigen een aangename openbaring en kennismaking met een nieuwe facet van een artiest die een paar jaar zoekende was naar zijn muzikale ik. We zijn benieuwd naar wat de ingeslagen weg van Zed Yun Pavarotti nog kan bieden in de toekomst, maar dat er een publiek voor is werd gisteren meer dan duidelijk.
