Roadburn: het festival der meerwaardezoekers onder de metalliefhebbers die liever luisteren naar iets dat niemand echt begrijpt dan zich in de moshpit te begeven. De eerste en tweede dag brachten ons al vele hoogtepunten, maar de derde dag zou iets anders zijn. Een dag met een wat jonger publiek, een hippere programmatie, enkele eerste Europese shows en dan toch een eerste moshpit.
KEN Mode @ The Terminal
https://www.instagram.com/p/CrW_Zpjos2l/?utm_source=ig_web_copy_link
KEN Mode verklaarde 2022 als het jaar van de Noise Rock Resurgence, en dat is met bands als Show Me the Body, Chat Pile en natuurlijk KEN Mode zelf een boeiend statement. Zeven jaar geleden stonden ze nog op Roadburn en dit jaar, met enkele nieuwe albums bij, mochten ze dat overdoen. De set begon met een intens gekraak waarna de noisey sludge het midden tussen Chat Pile en Daughters opzocht, maar dan met synths en sax erbij. Soms hoorden we stevige punkdrums, dan weer een bulderende bas, een feedbackende gitaardreun en een dissonante sax. De rustige stukken in “Lost Grip” waren bedwelmend en braken helemaal open door de snijdende gitaarlijn. Niet ieder nummer was even interessant qua structuur, maar met deze geweldige sound heeft KEN Mode ons alvast overtuigd.
Duma & Deafkids @ Main Stage
Roadburn biedt ieder jaar enkele ‘commissioned projects’ aan: unieke livesets die zowel publiek als band uitdagen. Vorig jaar nog stormde de geluidsmuur van de Keniaanse noise-act op ons af met een eigen set. Dit jaar werden ze teruggevraagd om samen met het Braziliaanse Deafkids een unieke set te brengen. In plaats van geluidsmuren te doorbreken, kozen ze nu voor een onophoudelijke spanningopbouw, waarbij het constant boeiend was, maar nooit echt ergens heen ging. De set bestond uit een combinatie tussen Braziliaanse percussie, niet al te heftige noise en de veelzijdigheid van de stem van Khanja, waarbij soms met pitch en glitch werd gespeeld. Alles bouwde op, hypnotiseerde en stuwde voort, maar bereikte geen climax. Wel was het bijzonder twee zulke interessante artiesten samen aan het werk te zien.
Sowulo @ Next Stage
Sommige mensen hebben heel specifieke passies. Zo is de Nederlandse band Sowulo ontzettend geboeid door magiërs uit een middeleeuws verleden en besloot daar een muzikaal project rond op te bouwen. Opkomen deden ze met een of andere strijdhoorn met dierenversieringen, maar die bleek niet te werken. Nadat frontman en Sowulo-bezieler Faber Horbach dit opmerkte, zei hij: ‘Epische technische faal!’, wat meteen alle magie weghaalde, maar daarmee ook een gezelligheid aan de serieuze krijgersmuziek toevoegde. Verder waren de nummers vol strijddrums, violen, traditionele instrumenten, harp en mooi samenzang. Ook al was het heel aangenaam, begon het na een tijdje zichzelf een beetje te herhalen en was de nieuwigheid wat ons betreft er toch wat af.
Chat Pile @ Main Stage
Zo’n kwartier voor de show zagen we de bassist van Chat Pile, Stin, nog in het centrum van Tilburg rondwandelen. Zanger Raygun Bush wandelde dan weer gedurende de hele show non-stop hetzelfde rondje op het podium nadat hij meteen zijn t-shirt uittrok. Ondanks de gigantische revelatie rondom God’s Country en met gevolg propvolle main stage, was dit waarschijnlijk het meest nonchalante optreden van het hele weekend. Openen deden ze met “Why”, een nummer met een politiek beladen boodschap in een grappig contrast met de nonchalance van Bush. Tussen de sterke stonerskatesludgenummers door babbelde Bush dan weer de beste bindteksten bijeen. Zo bedankte hij Nederland voor de kans op een eerste Europese show voor de band, maar in één adem bedankte hij onze noorderburen ook voor Paul Verhoeven en specifiek dan RoboCop, waarschijnlijk Bush’ favoriete film. Even later grapte hij over de nonchalange van de band: ‘If you wanted professional precision, you had to see Deafheaven.’ Dit vatte ons gevoel over beide bands goed samen.
Otay:onii @ Hall of Fame
Voor de show van Elizabeth Colour Wheel-frontvrouw Otay:onii vormde zich een ongezien lange rij bij de Hall of Fame en wanneer het publiek dan toch werd binnengelaten, werden we verwelkomd door een ingetogen pianoballade. Of dit deel van de show was, weten we nog steeds niet, maar bijzonder was het wel. Al snel werd zang en piano intenser en intenser. Nadien danste de Chinese New Yorkenaar rond over het podium terwijl achter haar beelden van documenten met daarop ‘alien worker’ en een Chinese naam te zien waren. Vervolgens trok ze een masker met een soort olifantenslurf aan, ging ze het publiek in en zong ze recht in het gezicht van uw reporter ter plaatse. Niet veel later volgden een noisegedeelte met een keytar, een soort metalen angel op haar linkerteppel en nog expressief gedans in het publiek. Na deze extreem intense set bedankte ze ons in alle oprechtheid en liefde om er te zijn. Verbouwereerd strompelden we weg. Wat een ervaring.
Backxwash @ The Engine Room
Het Europees debuut van Zambiaans-Canadees rapper Backxwash zou vorig jaar al plaatsgevonden hebben, maar werd last minute dan toch verplaatst naar dit jaar. Ze speelde gisteren al een show met een focus op nieuwer werk, maar deze tweede zat vol oud materiaal, voornamelijk uit God Has Nothing to Do With This Leave Him Out of It. De Black Sabbath-sample op het titelnummer en de break op “Amen” waren indrukwekkend, maar ook alle uitbarstingen op de hardere nummers, bijgestaan door diepe bassen, kwamen echt binnen. Ook de visuals met beelden van Afrikaanse vrouwen waren een grote meerwaarde.
Giles Corey @ The Terminal
Gisteren zagen we een exclusieve verrassingsset van Have a Nice Life en vandaag vond een nieuwe sadboyconventie plaats op het Tilburgse festival. Al twaalf jaar geleden kwam Giles Corey uit, het nog depressievere project van Dan Barrett en begeleidingsband Have a Nice Life, maar nu pas vond de eerste Europese show plaats. Waar HANL vaak nog wat nostalgisch aanvoelde, waren de traagheid en serieuze karakter van Giles Corey eerder een helende boodschap. ‘Wat je ook meemaakt en doorgaat, je komt altijd wel op je plaats. Vijftien jaar geleden was ik er bijna niet meer, maar nu heb ik een prachtig gezin’, vertelde Barrett ons. Hierdoor werden de expliciete suïcidale teksten niet enkel een uitlaatklep voor Barrett zelf, maar ook een motivationele speech vanuit een ervaringsdeskundige. Bij zowel de rustige delen als de catharsische uitbarstingen van nummers als “I’m Going to Do It”, “No One is Ever Going to Want Me” en “Spectral Bride” was het hele publiek dan ook aan Barretts lippen gekluisterd. Velen konden het niet drooghouden.
Show Me the Body @ The Engine Room
https://www.instagram.com/p/CrXCQaro_4V/?utm_source=ig_web_copy_link
Dag drie afsluiten was weggelegd voor noiseband Show Me the Body. Dit drietal is een beetje het schoolvoorbeeld van wat deze hippe Roadburndag inhield: jongere bands met veel noise, maar ook een bepaalde frisheid die de vele postmetalbands uit Roadburns geschiedenis wat missen. Het publiek was op deze drukke dag ook wat anders dan normaal. Voor het eerst zagen we een moshpit, crowdsurfers en stagedivers op het festival, en dat op een mix tussen keiharde punk, sludge, hiphop, bassynth en banjo. Ook kregen we tot tweemaal toe een korte rapfeature met tonnen energie. Enkel jammer dat het geluid van de Engine Room ons slechts met bas bestormt, maar deze energieke set kwam er nog mee weg.
