Jonathan Jeremiah @ Trix (Club): De gelukzaligheid uitdelen

Vorig jaar was er de grote terugkeer van Jonathan Jeremiah. De Britse singer-songwriter bracht toen zijn vijfde album Horsepower for the Streets uit. Normaal ging hij die in september ook presenteren in Trix, maar met een half jaartje vertraging werd het 18 april 2023 in een uitverkochte Trix Club. De man had er duidelijk zin in, want het was alweer van 2019 geleden dat hij in België speelde. Met een bloemlezing uit zijn carrière, waarbij vooral de laatste twee platen centraal stonden, entertainde hij ons anderhalf uur met leuke muziek.

Openen mocht Néomí. De Nederlandse bracht afgelopen vrijdag haar tweede ep uit en is al de hele tour mee met Jeremiah. Ze mocht ook in Antwerpen haar best doen om het publiek te betoveren en dat lukte bij momenten zeer goed. Samen met haar gitarist en een extra zangeres brengt ze heel intieme indiefolk waarbij de stem centraal staat. Dat gaat soms zo fragiel dat het moeilijk is om als voorprogramma iedereen mee te krijgen. Achteraan sloeg een deel van de zaal een babbeltje, maar vooraan was iedereen aan de lippen gekluisterd van de zangeres die naar eigen zeggen alleen liedjes over hartzeer maakt. Die hartzeer konden we voelen en een goed halfuurtje was wel lang genoeg om het niet te veel te maken, want met enkel een gitaar (en soms een extra akoestische gitaar) was er weinig ondersteuning en dat maakte het na een tijd minder boeiend om te volgen. Maar de prachtige harmonieën maakten dit meer dan goed.

Een goed halfuur later mocht Jonathan Jeremiah dan zijn opwachting maken op het podium. Eerst was het weliswaar zijn band die toonde hoe belangrijk ze zouden zijn in het geheel van de show. Met een cello, een xylofoon, een piano, wat percussie en natuurlijk wat gitaren was er al meteen een rijk arsenaal aan instrumenten op het podium te zien en horen. Eens de theatrale intro voorbij was, kwam onze goede vriend Jonathan Jeremiah het podium op met een gitaar in de hand. Geen grote gospelstemmen live bij “Horsepower For The Streets”, maar dat deerde niet aangezien we al snel werden betoverd door de stem van Jeremiah zelf.

Dat Jeremiah onze vriend zou zijn, zeggen we niet zomaar. De man was namelijk zo sympathiek dat iedereen in de zaal een persoonlijke serenade leek te krijgen. In het begin van de set werd weliswaar nog de nadruk gelegd om de mooie muziek. En mooi dat is bij Jeremiah vooral heel simpel, een rustgevende stem die als een laagje honing in je thee wegzakt en dan een rijke instrumentatie met strijkers en een xylofoon als een knetterend vuurtje tijdens het theetje. Van Jeremiah krijg je dus enkel maar een warm en liefdevol gevoel en dat liet hij duidelijk merken.

“Lost” uit debuutalbum A Solitary Man was een eerste herkenpuntje voor de meeste mensen in de zaal. We hoorden het ietwat oudere publiek hun stembanden voor het eerst gebruiken en dat zou niet de laatste keer zijn. Jeremiah is namelijk iemand die de zaal graag betrekt bij zijn show en dat doet hij op zo’n sympathieke manier dat je niet anders kan dan meedoen. “Sirens in the Silence” was een nummer dat hij volledig alleen bracht en waar hij enkele ogenblikken voordien nog zei dat het publiek heel braaf was, probeerde hij aan de hand van deze song de zaal aan het zingen te krijgen. Dat lukte hoegenaamd heel goed en de zaal was een soort van extra koor voor de muziek van de man.

Het zou niet de laatste keer zijn dat hij dat trucje bovenhaalde, maar op die manier was de interactie met de zaal ook top. Niet iedereen kende de nieuwe songs natuurlijk, maar op die manier kon hij iedereen wel betrekken bij de nummers. Naast het leuke meezingen met Jeremiah, waren ook de instrumentale uitspattingen die live nog straffer klonken opvallend. Bij momenten werden liedjes zo lang uitgesponnen dat we volledig werden weggeblazen door de sound die de band produceerde. Iedereen in de groep van Jeremiah draagt bij aan het geluid en dat viel duidelijk te horen.

Na een klein, intiem in het midden van de set waarbij de band even van het podium ging, was het tijd om terug het grote geschut boven te halen. “Gold Dust” was een ode aan een getrouwd koppel in de zaal die het gebruikte op hun trouw en “Restless Heart” aan de liefde van Jeremiah. Met “Good Day” werden de goeie vibes nog eens bovengehaald nadat de set een meer gemoedelijke, maar mooie weg was ingeslagen. De groovy baslijn liet de mensen dansen, klappen en niet veel later ook zingen. Ook hier was Jeremiah weer zijn sympathieke zelve waarbij hij de zaal in het geheel betrok. Hij was de hele avond al bezig over zijn avonturen in België waardoor we merkten dat hij als artiest heel goed beseft wat hij meemaakt.

In de bisronde werd néomí nog eens op de bühne geroepen. Samen met haar band en die van Jonathan Jeremiah kregen we een fragiel nummer te horen met “Wild Fire”. Enkel met een gitaar en alle stemmen samen gaven ze een magisch moment dat hier en daar kippenvel opleverde. Niet veel later werd met “Happiness” een opgewekt einde gebrouwen aan de set van de singer-songwriter in Trix. Ook hier liet hij nog eens zien hoe goed zijn band wel kan spelen en op die manier was de cirkel rond. De gelukkige vibes, de gemoedelijke sfeer en de sympathieke frontman lieten ons anderhalf uur wegdromen van warmte en liefde en dat is dan ook waar deze Jonathan Jeremiah voor staat.

Deze zomer staat Jonathan Jeremiah nog op Dranouter Festival.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Horsepower For The Streets
You Make Me Feel This Way
Mountain
Lost
The Stars Are Out
Deadweight
How Half-Heartedly We Behave
Ten‐storey Falling
Sirens In The Silence
Gold Dust
Restless Heart
Foot Track Magic
Young Blood
Rosario
Good Day

Wild Fire
Happiness