Dogstar @ Trix: Van de cinema naar het podium met Keanu Reeves

© CPU – Chris Stessens

Dogstar doet niet meteen een belletje rinkelen bij het grote publiek. Met Keanu Reeves heeft het trio nochtans een regelrechte Hollywood-ster in zijn rangen. De rockband ontstond in Los Angeles in 1991 en scheerde nooit echt hoge toppen. Laat ons eerlijk zijn; de kans is groot dat je meer films kan opnoemen van Reeves, dan songs van Dogstar. Dit weerhield gitarist en zanger Bret Domrose, drummer Rob Mailhouse en bassist Keanu Reeves niet om alles op alles te zetten met Dogstar. Toch kwam er aan het begin van dit millennium een einde aan het verhaal. Tot vorig jaar. De drie vrienden besloten om de band terug leven in te blazen en met Somewhere Between the Power Lines and Palm Trees werd er zelfs een opvolger ingeblikt van Happy ending uit 2000. Trix was in een mum van tijd uitverkocht en iedereen was razend benieuwd om vooral de baskunstjes van Reeves te aanschouwen.

Voor het zover was mocht Ratmosphere uit Brugge Trix opwarmen. Dat er niet alle dagen een wereldster in Trix speelt, was meteen duidelijk. Op de eerste tien rijen was het drummen voor een plaatsje. Van die extra aandacht maakte Ratmosphere graag gebruik. De band rond de broers Serruys kwam debuutalbum Devils Island voorstellen. Die plaat verscheen eerder dit jaar en laat een mix van artpop met duistere synths en een vleugje indierock horen. De set begon rustig met een dromerige sfeer die gecreëerd werd door die synthesizers. Lang duurde het niet vooraleer zanger/gitarist Robin Serruys en gitariste Jente Neels de gitaren lieten scheuren en enkele puike solo’s toverden zoals tijdens “Killswitch”. “Mud” liet dan weer de rustigere kant van Ratmosphere horen. Afsluiter “Nocturnal Animals” zweefde ergens tussen al hetgeen we vooraf gehoord hadden. Het viertal maakte een goeie indruk en won hoogst waarschijnlijk enkele zieltjes.

© CPU – Chris Stessens

Om 21u zat Trix afgeladen vol. Wie nog een pintje én een plekje op de voorste rijen wilde, was eraan voor de moeite. Velen stonden met de gsm in aanslag, klaar om een foto te schieten van Keanu Reeves. Die stond er heel de show ontspannen, maar toch soms ietwat onwennig bij. Wie verwacht had dat de acteur de show aan elkaar zou praten en voor het nodige entertainment zou zorgen, bleef op zijn honger zitten. Ook zanger/gitarist Bret Domrose bleek niet de flamboyante frontman te zijn die een publiek inpakt met interessante bindteksten of een grapje maakt op tijd en stond. Daardoor schoot Dogstar te kort om een dik uur te kunnen boeien.

De collegerock van Dogstar houdt ergens het midden tussen Buffalo Tom, Hum en Sugar. In tegenstelling tot voorgenoemde bands mist het trio echter hits. Of zeg gerust één hit. “Everything Turns Around”, de leadsingle uit Somewhere Between the Power Lines and Palm Trees was zowat het enige nummer dat in aanmerking kwam om het een hitje te noemen. “Dillon Street” was een perfect voorbeeld van hoe Dogstar is blijven hangen in de jaren negentig; een zeemzoete ballade, voorzien van mondharmonica door drummer Robert Mailhouse, simpele open akkoorden en een gitaarklank die recht uit de teletijdmachine komt. Het was allemaal net te weinig.

© CPU – Chris Stessens

Muzikaal viel er echter niks aan te merken op het trio. Domrose is een degelijke gitarist en we betrapten hem geen enkele keer op de valse noot als zanger. Mailhouse is een sobere drummer die niet houdt van tierlantijntjes. En Keanu? Die hield het simpel op bas. Al was hij de enige die bij momenten eens een kleine versiering toevoegde in zijn spel. Songs als “Overhang” en “How the Story Ends” gaan het ene oor in en het andere uit. Het optreden bouwde door een gebrek aan goeie songs amper op naar een climax. Afsluiter “Breach” rockte nog het meeste van alle songs. Het publiek vond het best wel amusant, maar je voelde de temperatuur niet de hoogte in schieten aan de Noordersingel.

Bij gebrek aan hits werd “Just Like Heaven” geleend van The Cure om de bisronde in te zetten. Een klassieker herken je omdat hij overeind blijft in bijna elke versie. Dogstar bleef dicht bij het origineel en werkte de cover steriel af. We kregen nog drie nummers er bovenop voordat ze echt in de coulissen verdwenen. En zo eindigde de eerste Belgische show van Keanu Reeves en zijn band sinds hun passage op het illustere Lummense Zwemdockrock in 1996. Hoe pijnlijk het is om te zeggen; zou Dogstar Trix zo snel uitverkopen zonder een filmster in zijn rangen? Dogstar oversteeg nooit de middelmaat gisteren. Leuke hobby, zo een beetje bas spelen, maar wij verkiezen Reeves toch liever in The Matrix dan in Trix.

Morgen, woensdag 5 juni, staat Dogstar in de Melkweg in Amsterdam.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!