Kristian Matsson, de relatief kleine Zweedse singer-songwriter achter The Tallest Man On Earth, is een bescheiden schatje. Dat zagen wij nog maar eens bevestigd in ons recente Dansende Beren-interview. De folkmuzikant wil het beste voor de wereld, en empathie en bescheidenheid sijpelen niet alleen door in zijn interviews, maar ook in zijn werk. Meer en meer zelfs. Wij zijn alleen niet zeker of dat zo’n goede zaak is.
Het vroegere werk van Matsson werd namelijk vooral diy en lo-fi opgenomen, in eigen thuisstudio’s waarbij zijn herkenbare stem en snaarwerk alle aandacht kregen (de sleutel tot het unieke gitaargeluid: open gitaarstemmingen en ijzersterke fingerpicking-vaardigheden). De teksten gingen dan weer vooral over de natuur, als eufemismen voor zijn liefdesleven. Tegenwoordig zingt de Zweed liever directer over zijn nabije omgeving en hij durft daarbij ook al eens melig uit de hoek te komen.
Neem bijvoorbeeld vooruitgeschoven single “Every Little Heart”: ‘I’m gonna breathe and work / For every little heart I know’. Mooi sentiment, maar ook een beetje klef. Of op het nochtans toffe “Major League”: ‘Can we just sing our song / Until we sing it right / You’ll be the rolling cloud / I’ll be the endless sky’. We begrijpen waar Matsson op mikt en zijn oprechtheid brengt hem ver, maar hij komt er duidelijk tekstueel niet altijd mee weg.
Ook muzikaal betrekt de Zweed anderen nu meer in zijn werk. Dark Bird Is Home uit 2015 was het eerste experiment met rijkere arrangementen, blazers en slidegitaar, maar de lauwe reacties van fans en critici deden de muzikant op I Love You, It’s A Fever Dream terugkeren naar de solo-aanpak. (Zie je de evolutie in albumtitels trouwens?) Op Henry St. doet Matsson een nieuwe poging. En we begrijpen het, experimenteren is nodig en alleen zijn de creatieve mogelijkheden beperkt, maar al heeft hij geleerd uit zijn vroegere ervaringen, dezelfde problemen blijven de kop opsteken.
Matsson schakelde op Henry St. voor het eerst een volwaardige backingband in, maar de ijzersterke melodieën die het solowerk van de singer-songwriter kenmerken worden opnieuw ingeruild voor arrangementen die minder uniek zijn dan zijn herkenbare gitaargeluid waardoor alles meteen minder origineel klinkt. Soms bespeuren wij ook rare stilistische keuzes, zoals op” Goodbye (Goodbye Lonesome)”, waar Matsson opeens wat country-twang in zijn stem lijkt te leggen. Om beter bij de aankleding van het nummer te passen?
Gelukkig zijn er ook liedjes waar de samenwerking wél wat oplevert, zoals op opener “Bless You”: de rest van de band valt langzaam in en bouwt op naar een crescendo dat bijna The National-achtig aandoet (het ligt aan de trompetten). En de omgekeerde audio aan het einde is een originele toevoeging die verrassend genoeg werkt. Ook op “Major League” valt de band met veel effect in. “Slowly Rivers Run” klinkt dan weer groovy zoals we The Tallest Man nog niet eerder gehoord hebben en bevat een goeie gitaarhook. En zo zijn er nog voorbeelden.
Toch moeten wij streng zijn: als we Henry St. naast andere albums leggen, concluderen wij dat de liedjes niet even sterk zijn als het vroegere werk. Iets wat de nochtans warme productie (door Nick Sanborn van Sylan Esso) niet kan verhullen. Henry St. is geen slechte plaat, maar na vier jaar afwezigheid hadden wij meer verwacht. We zijn benieuwd hoe hij dit live zal brengen.
The Tallest Man On Earth speelt op 25 april in De Roma in Antwerpen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Bless You”, ons favoriete nummer van Henry St., in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
