Na twee ep’s en even veel YouTubeseries heeft de sympathieke Zweed eindelijk nog eens tien nummers op een plaat gepleurd en noemt hij het deze keer gewoon een album. Na zijn Dark Bird Is Home in 2015 bleef het verdacht lang stil rond The Tallest Man on Earth. Hoewel hij normaal om de twee jaar wel nieuwe muziek uitbracht, nam hij deze keer zijn tijd en moest hij naar eigen zeggen zich wat onttrekken van alle drukte. Hij zocht de stilte van de Zweedse natuur op en probeerde daar terug nummers te schrijven. Die pleurde hij dan meteen op YouTube in zijn meest rauwe en puurste vorm. En hoewel we het wellicht al in elke singlereview hebben aangehaald, blijft het echt de moeite om de nummers van The Light in Demo’s en When The Bird Sees The Solid Ground te ontdekken. Beide projecten vlogen onverdiend onder de radar en bleken enkel bij de trouwe fans te landen.
Sinds Dark Bird Is Home is The Tallest Man on Earth niet meer een soloproject, maar probeert hij zijn nummers steeds op te smukken en in te kleuren met allerhande arrangementen. Piano’s, slideguitar, strijkers en soms een streepje klarinet, blazers of bescheiden percussie. Met zijn solotour die vorig jaar halt hield in de Roma, zette hij ons wellicht op het verkeerde been, want I Love You is geen back to basics, maar verderzetting van zijn ontwikkeling. De arrangementen zijn ietsje minder ‘in your face’ maar wel nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Kristian Matson heeft deze keer duidelijk gewikt en gewogen en weet nu wel beter de balans te vinden.
“I’m A Stranger Now” is daar het beste voorbeeld van. Het nummer klinkt opzwepend en groots, maar weet op het juiste moment weer klein en breekbaar te worden. “All I Can Keep Is Now” mist dan wel weer de intimiteit van de originele demo. Beide nummers zijn de enige waarbij hij teruggrijpt naar die onuitgebrachte demo’s en gooit hij er nog een heel pak nieuwe arrangementen tegenaan. “My Dear” doet ons met zijn speelse doch melancholische banjo heel sterk denken aan “Shallow Grave”. Ook “What I’ve Been Kicking Around” begint met die herkenbare fingerpicking stijl waarmee hij zalen stil kon krijgen. Jammer dat het nummer wat doelloos lijk door te gaan en op het virtuoze gitaarspel na niet veel meer weet te bieden.
I Love You, It’s A Fever Dream is net zoals de titel doet vermoeden een plaat die uitpuilt van de romantiek en dromerigheid, met natuurlijk die kenmerkende eenzaamheid en melancholie waarmee The Tallest Man ten tijde van The Wild Hunt en Shallow Grave ons hart wist te stelen. ‘All I can do is say, things will be fine,’ klinkt het al meteen op opener “Hotel Bar”. Woorden van een man die al veel te lang in de bar van het hotel zit, zijn zoveelste whiskey in de hand en wat filosofisch voor zich uitstaart terwijl de barman al de toog aan het opkuisen is.
Op het door harmonica gedragen “There’s a Girl” en “Waiting For My Ghost” zwengelt hij opnieuw de Bob Dylan-vergelijkingen aan. Maar op de mooie verhalende lyrics na, blijven ook deze nummers niet echt hangen. De sfeer zit steeds goed maar mist net dat tikkeltje magie om te kunnen beklijven. Ook afsluiter “I Love You, It’s A Fever Dream” is niet het bevredigende slotakkoord zoals “Dark Bird Is Home”, “On Every Page” of “Kids On The Run” dat waren op zijn vorige platen.
Vreemd genoeg is zijn nieuwste plaat I Love You, It’s A Fever Dream ook een oproep om dat werk te ontdekken. Want hoewel fans al reikhalzend uitkeken naar die nieuwe plaat, blijkt die op vele moment toch wat teleurstellen. In de periode tussen zijn laatste twee platen bracht The Tallest Man beter werk uit dan er hier op die nieuwste te horen is. Twee parels van singles “Rivers” en “Time of The Blue” hadden zeker niet misstaan op deze plaat en hadden het niveau omhoog kunnen krikken. Maar het siert de Zweed dat hij geen compilatiealbum wil uitbrengen en resoluut voor nieuw materiaal kiest. I Love You, It’s A Fever Dream is dan wel een mooi en zorgvuldig opgebouwd album, we missen toch vaak de diepgang en meeslepende melodieën die ons op vorig werk zo konden raken. Luister eens naar pakweg “In Little Fires” of “Same Ghost” en je weet meteen wat deze plaat zo nodig mist. Goeie muziek dat wel, maar de nieuwste van The Tallest Man blijft weinig aan de ribben kleven. Hopelijk ligt de weg naar de volgende plaat opnieuw bezaait met pareltjes die je onderweg kan sprokkelen.
Op dinsdag 12 november staat The Tallest Man in de Ancienne Belgique.
