Er bestaan zo van die bands die internetsgewijs zo goed als dood zijn, maar waar toch iedereen in het wereldje om dat debuut staat te popelen. Rarara, Peuk is er zo eentje. Ja, ze hebben hun muzikaal verleden mee. En ja, een hype is ooit snel uitgeroepen. Maar dan is het nog kwestie om de gestelde verwachtingen in te lossen. En toegegeven, de hype maakte ons ook benieuwd. Een tipje van de sluier? Deze muziek is een rechtstreeks gevolg van de opwarming van de aarde!
Peuk is een relatief nieuwe band uit Limburg die een mooi muzikaal verleden met zich meedraagt. De band bestaat uit een heel beweeglijke zangeres/gitariste die over een immense stem beschikt en uit twee muzikanten die ondertussen al heel wat watertjes hebben doorzwommen. Drummer Dave Schroyen verdiende ondertussen zijn sporen bij Evil Superstars en Millionaire en bassist Jacques Nomdefamille bij Heisa. De nieuwe release noemt ook gewoon Peuk, en dat is veelzeggend voor deze band. Met weinig woorden een clusterbom bij je thuis achterlaten.
Ze stellen hunzelf voor als : ‘Denk aan een vroege Cat Power die de versterkers van Sonic Youth even mag lenen en beslist ze niet terug te geven.’ Zelfkennis is het begin van alle waarheid, en daar zijn weinig invloeden aan toe te voegen. Ze halen de sound van de jaren ’90 terug en dan val je automatisch wel op invloeden zoals oude Nirvana, Bikini Kill, … Voeg daarbij een zangeres die af en toe haar longen bijna letterlijk uit haar lijf schreeuwt, en je hebt toch een band met een heel eigen sound. De sound varieert tussen bovengenoemde met een punk-attitude. De stem maakt het heel anders. De vergelijking (en dan puur vocaal gezien) is makkelijk gelegd met Cocaïne Piss, maar dat is echt enkel en alleen als ze boos is.
Zoals al gezegd, het is een release waar veel aan bod komt. Je hebt rustige passages waar de zangeres zeker en vast haar mannetje in staat. Het nummer “Faceless Doll in Voodoo” is zo’n voorbeeld. Heerlijk nummer en een van de weinige nummers waar geen uitschuivers naar het explosieve zitten. “Koppijn” is ook zo’n rustiger nummer, maar hier hoor je wel die uitschuivers. Dit is het enige bijna-instrumentale nummers die op dit album staat. “Hangman” begint dan weer rustig, maar schopt gaandeweg ook tegen menig scheenbeen.
Aan de andere kant zijn er ook nummers waar het tempo hoger ligt. En er zijn ook gewoon nummers waar weinig ruimte is voor je ademhaling onder controle te houden. Opener “Gargamel” is een nummer waar enorm veel variatie in zit. Rustig openen, even doortrekken met een goed strofe om dan tijdens het refrein je kippenvel te bezorgen. Om dan nog maar te zwijgen van de outro, die er voor zorgt dat alles kapot gaat. “Magpie” begint als een absoluut popnummer; maar ontwikkelt zich al snel naar een orkaan categorie 5. Misschien wel een voorzichtig hoogtepunt? Als je hier al van voorzichtig mag spreken. Ook “Cave Person” doet hetzelfde als “Magpie” en dat zijn toch de nummers die er boven uitsteken en die ervoor zorgen dat het een knaller van een album is. Ook de single “Skin It” doet het op deze manier, en dat is er juist zo leuk aan.
De vraag is en blijft: wat maakt het dat dit album nu juist zo’n goed album is? Ongetwijfeld heb je goede muzikanten nodig. Maar timing is ook cruciaal. En de timing van dit album valt voor deze beer op het perfecte moment. Dit is al een walgelijk hoogtepunt van 2019. Zelden zo genoten van de tegenstelling van de heerlijke zoetgevooisdheid en de uitgesproken agressiviteit die op dit album staat. Deze release komt op 18 januari uit en zal op 26 januari worden voorgesteld in Hasselt in Café Café. Iedereen die een muzikaal hart draagt van de jaren ’90, zorg dat je er bent!
