Wat deed jij toen je dertien jaar oud was? Pokémonkaarten dealen op de speelplaats, stukjes vlees van tussen je beugel puzzelen… Billie Marten bleek op die jonge leeftijd al een stuk productiever dan de gemiddelde puber toen ze een eerste platendeal afsloot. Wanneer ze op zeventienjarige leeftijd naast artiesten als Dua Lipa en Loyle Carner genomineerd werd voor BBC’s ‘Sound of 2016’ leek niets de stormachtige opmars van haar intieme gitaarliedjes te kunnen stuiten. Zeven jaar later moeten we vaststellen dat de Britse de grote doorbraak nog niet heeft kunnen forceren in een genre waar het tegenwoordig koppen lopen is over de sterke, veelal vrouwelijke artiesten.
Het in 2021 uitgekomen Flora Fauna was evenwel, hoewel soms onevenwichtig, een erg spannend album waarop Billie Marten toonde veel meer te kunnen dan enkel lieflijk in haar microfoon te fluisteren. “Human Replacement” was een donker nummer waarop de toevoeging van strijkwerk voor extra dreiging zorgde. “Creature of Mine” combineerde dan weer een liefdesverklaring met een klassiek opgebouwd indierocknummer. Dat Billie Marten dat ingeslagen pad niet verder zou zetten, konden we eigenlijk al afleiden uit beide platenhoezen. Waar we de Britse op Flora Fauna nog lachend met een kluit aarde in de mond zien, kijkt ze de luisteraar op Drop Cherries mysterieuzer in de ogen.
Op Drop Cherries probeert de zangeres de verschillende stadia van relaties te onderzoeken. Door middel van dertien nummers houdt ze daarbij vooral zichzelf tegen het licht. Het mag dan ook niet verbazen dat de nieuwe plaat een terugkeer betekent naar een meer intiem geluid waarbij de akoestische gitaar wederom de enige hoofdrol vertolkt. De eerste singles die Billie Marten uitbracht telden in die zin wel als intentieverklaring. “This Is How We Move” is een erg klein en ingehouden gitaarliedje dat niet de minste moeite heeft om betovering op te roepen. “Nothing But Mine” klinkt muzikaal dan wel erg identiek, maar schetst toch een beeld van verliefdheid dat veel zomerser en onbezorgder is.
“I Can’t Get My Head Around You”, de single die al een maand op repeat staat, toont een veel vollere instrumentatie. Gitaren en drums versmelten perfect met een sterke stem die in de refreinen exact die chaos weerspiegelt die ze wil oproepen. “Tongue” is nog zo’n hoogtepunt waarop Billie Marten zich instrumentaal veelzijdiger toont. Het nummer opent verrassend als enige met een piano-intro die later versterkt wordt door sombere violen. “Tongue” is minstens even intiem als veel andere nummers op de plaat, maar is op die manier wel een stuk minder inwisselbaar.
Heel wat andere nummers op Drop Cherries passen niet enkel in hetzelfde straatje, maar delen een postbus. Soms levert dat iets op dat blijft haken, zoals de twee eerste singles of “God Above Us”, maar even vaak levert het werk op dat zodanig van alle kledij gestript is, dat het zelf na meerdere luisterbeurten moeilijk blijft om nummers als “Just Us”, “Acid Tooth” en “I Bend To Him” uit elkaar te houden. Intieme nummers leven maar van de weerhaakjes waarmee ze krasjes achterlaten in onze ziel. Zonder die weerhaakjes zweeft de luisteraar stuurloos op golven in het luchtledige.
Drop Cherries zal ook niet de plaat van de grote doorbraak zijn. Met haar dertien nummers telt het album meerdere hoogtepunten die gerust tot het einde van het jaar hun plaats hebben in de betere indiefolkafspeellijsten. Even vaak springt de vonk, ondanks de prachtige zang, niet over. Het resultaat is een album dat we met gemengde gevoelens onthalen, maar waarvan het ook niet bijzonder moeilijk is om de positieve te onthouden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “I Can’t Get My Head Around You”, ons favoriete nummer van Drop Cherries, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
