Er zijn nog steeds bands die hun tours van enkele jaren geleden aan het inhalen zijn. Ook Hockey Dad behoort tot die groep en op hun tourposter staat zelfs nog de oorspronkelijke zaal waar ze zouden optreden. De Muziekodroom was het niet op 3 april 2023, maar wel een herlocalisering naar het nog levende Kavka Oudaan. Daar kregen we vooral muziek uit hun laatste plaat die in 2020 verscheen, maar ook drie nieuwe liedjes vonden al de weg naar de setlist. Als band moet je natuurlijk blijven groeien.
Als je van de andere kant van de wereld komt, dan is het al eens goed om landgenoten mee te nemen op die trip. De Australiërs van dust konden op die manier al meteen hun gloednieuwe ep et cetera, etc voorstellen aan het publiek. De plaat verscheen afgelopen vrijdag en live werd meteen duidelijk dat het vijftal het wel eens heel ver zou kunnen schoppen. Met een mix van postpunk, wat noise en natuurlijk de verplichte jazzy elementen konden ze heel het publiek al snel boeien. Furieuze vocals waar er zelfs gewisseld kon worden van frontman, een saxofoon en hier en daar wat experimentele gitaarlijnen gaven iedere song zijn unieke sound, maar ook een stevige riff en een hard refrein maakten van alles een krachtige bedoening. Dat postpunk niet enkel nog uit Groot-Brittannië hoeft te komen bewees deze dust dus met verve.
Kavka Oudaan was aangenaam volgelopen op een maandagavond met mensen die eindelijk Hockey Dad nog eens aan het werk konden zien in ons land. De laatste passage van het drietal dateert al van Pukkelpop 2018 en het was dus eens hoog tijd dat ze nog eens onze oren met hun fijne muziek konden verblijden. Meteen werd duidelijk dat er een aan een hoge intensiteit muziek zou gemaakt worden. Weinig woorden, gewoon rocken. “In This State” gaf meteen het goede voorbeeld door stevig door te poeren met een aanstekelijk refrein dat wat krachtige gitaaruithalen bevatte.
Waar het nog heerlijk stevig begon, zorgde “Germaphobe” voor iets meer rust, al is dat altijd relatief te noemen. De fuzzpedalen werden even opgeborgen en wat nu naar boven kwam was een surfy vibe. Op die manier probeerde Hockey Dad altijd het midden te houden tussen de twee gevoelens waardoor iedereen altijd aan zijn trekken kwam. Natuurlijk zijn er ook nog altijd de hitjes uit Blend Inn die voor een bepaalde herkenning zorgen en “I Wanna Be Everybody” was daar het eerste goede voorbeeld van. De kelen werden voordien al ruim gesmeerd aan de bar en nu konden die stembanden ook eindelijk hun nut bewijzen. Er werd meegebruld en bij “Sweet Release” werd er zelfs al een beetje bescheiden in het rond gesprongen.
Dat laatste nummer werd voor het eerst en voor het laatste gezongen door de drummer. Misschien maar best ook, want hij had wat last met zijn microfoon. De technieker moest steeds terugkomen om het in de juiste positie te zetten, wat tot de nodige hilariteit leidde. Billy Fleming nam ook het merendeel van de publieksparticipatie voor zijn rekening door tussen de nummers door wat te praten. Het zorgde ervoor dat iedereen zijn momentje van aandacht kreeg. Het meest opvallende was weliswaar wat de minst enthousiaste man van de drie, de bassist die geen officieel lid is van de band. Hij stond er wat onbezonnen bij, maar het gaf een grappig contrast met de andere twee, erg enthousiaste bandleden.
Naast klassiekers uit de ondertussen gekende platen, werden met “Safety Pin” en “Road Signs” twee onuitgebrachte songs gebracht. Die eerste werd zelfs voor de tweede keer live gespeeld, maar klonk alsof ze het al jaren brachten. Het recept blijft hetzelfde een rustige opbouw met een springerig refrein zoals Hockey Dad dat op al hun andere songs brengt. Met al die nieuwigheden in het midden van de set, was het terug tijd voor energie op het eind van de show en Fleming raadde iedereen aan om de Monday blues te vergeten door zich volledig te smijten.
Bij “I Missed Out” werden nog eens luid meegebruld, maar het waren vooral “Seaweed” en “Join the Club” die erg enthousiast onthaald werden. Die eerste liet iedereen meezingen en we zagen de voorste regionen ook wild in het rond springen tijdens het uiterst aanstekelijk refrein. Nadien groeide uit dat gespring een wilde moshpit waar “Join the Club” maar al te graag de soundtrack van was. Daarmee had Hockey Dad iedereen de energie gegeven die ze zelf ook bevatten op het podium. Zelfs op een maandagavond lukt het om een zaal wild te krijgen, zoveel was duidelijk.
Er werd gegrapt dat het hier in Europa niet zo warm is als in Australië momenteel, maar gelukkig bracht Hockey Dad de warmte mee naar Kavka Oudaan. Met een leuke, speelse set vol aanstekelijke songs en stevige nummers lieten ze een klein uurtje de positieve sfeer overheersen. Met een uitermate uitgekiende mix tussen oud en nieuw werd iedereen op zijn wenken bediend. Een bisronde was overbodig, iedereen ging voldaan naar huis na het laatste nummer.
Setlist:
In This State
Germaphobe
I Need a Woman
I Wanna Be Everybody
Sweet Release
Itch
Safety Pin
T’s to Cross
Good Eye
Road Signs
I Missed Out
Seaweed
Join the Club
