LiveRecensies

The Teskey Brothers @ La Madeleine: Broederlijk spelen

© Ian Laidlaw

Dat er nog steeds een (groot) publiek is voor soulvolle bluesmuziek, bewijst het recente succes van The Teskey Brothers. De Australische band rond Joshua en Samuel Teskey legde in korte tijd een straf parcours af. Twee goed onthaalde albums en een uitstekende livereputatie zorgden ervoor dat de groep inmiddels een paar miljoen fans heeft over de hele wereld, in het bijzonder in het westen van Europa. Bij onze noorderburen speelden ze een aantal weken geleden zelfs twee avonden op rij in een uitverkochte AFAS Live. In België moesten de heren het gisteren stellen met een (wel lang op voorhand) uitverkochte La Madeleine. Wie naar het hartje van Brussel was afgezakt voor de nummers van hun eerste twee albums, was er wel aan voor de moeite, want The Teskey Brothers koos grotendeels voor de nummers van het nieuwe The Winding Way dat pas halfweg juni verschijnt. 

In maart sleepte CMAT de begeerde Ierse Choice Music Prize in de wacht met haar debuutalbum If My Wife New I’d Be Dead. Reden te meer om dat te vieren, al moest ze het gisteren wel zonder haar band doen. Het publiek leek ook iets te vieren te hebben aan het uitbundige gebabbel te horen. We snappen het wel: een hele week op kantoor achter de rug hebben vraagt om wat ontlading. Alleen was dat niet echt respectvol ten opzichte van de Ierse artieste. Die leek het niet aan hart te laten komen en met haar humoristische karakter het tij te doen keren. Zonder succes jammer genoeg, al deed ze wel knap verder. Eenmalig kon ze wel de monden snoeren met haar ferme uithaal tijdens het nog onuitgebrachte “Rent”. Bij  haar laatste nummer “I Wanna Be a Cowboy, Baby!” ging het babbelen uiteindelijk weer door. Ach, CMAT kunnen we in dat kort halfuurtje niets verwijten.

Je wederkeer in België inzetten met een kort inleidend babbeltje gericht tot het publiek, het is eens wat anders. Het past echter wel goed binnen de aanpak van de gebroeders: een focus op knusheid, gezelligheid en warmte. De trefwoorden konden we even later voor de effectieve opener “Remember The Time” wederom bovenhalen. Het was een brave en geleidelijke start van hun concert, zonder veel show of tierlantijntjes. De sfeer in La Madeleine was gemoedelijk en licht euforisch, en op dat laatste probeerde de band in te spelen door “Carry You” boven te halen. De uitvoering was hoe dan ook zeer geroutineerd en miste een beetje spontaniteit.

Voor de eerste echte euforiegolf zorgde “Crying Shame”. Alleen al de gitaarintro volstond om het Brusselse publiek gelukkig te maken. Sam Teskey hield zich aanvankelijk nog een beetje in, maar nam meer en meer het voortouw als leadgitarist en stal op die manier de show van zijn broer en zanger Josh Teskey. Die eiste bij het inzetten van het volgende nummer “Oceans of Emoticons” wel weer alle aandacht op en verklapte ons dat hij heel blij was zoveel nieuwe nummers van het nieuwe album eindelijk voor publiek te kunnen spelen. Het was, laten we eerlijk zijn, niet helemaal wederzijds aan de interesse van het publiek te zien. De spelvreugde in het slotstuk van het nummer maakte dan weer wel veel goed en je voelde eindelijk eens dat er een eenheid op de planken stond. De nieuwe muzikanten hadden in het algemeen moeite om hun stempel te drukken en konden de voormalige band nog niet evenaren, maar er zit wel voldoende potentieel in, zo bleek later nog eens.

Josh Teskey was gisterenavond in een behoorlijke spreekmodus en had het daarin voornamelijk over het aankomende nieuwe album The Winding Way. We snappen dat je als muzikant trots bent op het werk dat je gemaakt hebt en dat je er reclame voor wil maken, maar het haalde telkens de dynamiek uit de set. Trage nieuwtjes zoals de actuele single “Take My Heart” waren wel mooi, al ging Josh vocaal wel een aantal keer de mist in tijdens uithalen; overigens niet de eerste, maar ook niet de laatste keer op de avond (met “I’m Leaving” als dieptepunt) en dat terwijl er wel degelijk een sterke zanger in hem schuilt. Het zal vast aan de vermoeidheid hebben gelegen. De automatische piloot navigeerde de groep intussen naar andere oorden en dan durfde ze met “I Get Up” eindelijk eens het patroon doorbreken. Met de nodige portie drama viel Josh Teskey op zijn knieën om even later voor de eerste rij te gaan zingen. Zo nam de band dan toch eens het stuur in eigen handen.

De koers ging ietsje omhoog en dan is een meezinger als “So Caught Up” altijd een goed idee. Jammer genoeg bleek deze versie net iets te onprecies gebracht en had de band deze keer wat meer het script gevolgd. De zaal zong desondanks het refrein met plezier mee en liet zo uitschijnen graag nog wat ouder werk te willen horen. Het signaal was duidelijk en de boodschap werd ontvangen door The Teskey Brothers. De lange deluxe versie van “Paint My Heart” was een waar genot voor het oor en je voelde de zaal echt genieten van het moment. De naadloze overgang tot het nog onuitgebrachte “What Will Be” was niet alleen subliem, maar luidde ook het fulminante slot van de reguliere set in. Josh haalde zijn mondharmonica boven en trakteerde op een heerlijk meeslepende solo. Dit was de kant van The Teskey Brothers die we graag ook in het begin hadden gezien, met eenzelfde inzet en passie.

De encore werd plichtbewust ingezet met hun grootste “Pain and Misery”. Het knuffelrockmoment van de avond was melig en voorspelbaar, maar toch niet het hoogtepunt. Dat bewaarden de twee voor helemaal op het einde, met het a capella gezongen “Hold Me”. De instrumenten werden zacht en ingetogen gespeeld, alvorens de zeven bandleden ook naar voor kwamen om samen met Josh Teskey en de rest van de zaal het refrein mee te zingen. Terwijl de band alweer in de coulissen was verdwenen, zong het publiek bij het verlaten van de zaal gewoon eigenhandig verder.

De magie die we in het begin misten, dook uiteindelijk pas tegen het einde op. Ergens wel jammer voor een band die zijn succes voor een groot stuk aan zijn sterke livereputatie te danken heeft. De keuze om heel wat nieuwe nummers te spelen die de fans nog niet kenden, was daar een van de redenen voor, net als de geroutineerde manier waarop ze een aantal nummers brachten. Boeiend en leuk werd het eigenlijk alleen als ze de routine lieten varen en we in de plaats speelvreugde en spontaniteit kregen. Het einde maakte veel goed (ook de niet altijd loepzuivere uithalen van Josh Teskey) en zo zullen de fans hoe dan ook met een fijn gevoel op de avond terugblikken.

Op vrijdag 30 juni staat CMAT op The Slope van Rock Werchter. Op zondag 2 juli mogen The Teskey Brothers dan weer in The Barn het beste van zichzelf geven.

Setlist:

Remember the Time
Carry You
Crying Shame
Oceans of Emotions
Take My Heart
I Get Up
Rain
This Will Be Our Year (The Zombies cover)
So Caught Up
I’m Leaving
Paint My Heart
What Will Be

Pain and Misery
Hold Me

2016 posts

About author
Schrijft wel eens iets...
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Laufey @ La Madeleine: Prinses van de hedendaagse jazz

‘Wat Taylor Swift deed voor country en pop, wil ik doen voor jazz’; dat is de ambitie van de IJslandse singer-songwriter Laufey….
LiveRecensies

CMAT @ Botanique (Orangerie): Popkoningin met een chaotisch feesthoedje

Met twee uitstekende albums onder de arm, waaronder de recentste Crazymad, For Me, en een nominatie voor zowel de BBC Sound of 2024 als…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2023

Voordat we het nieuwe jaar ingaan, hebben we nog enkele eindejaarslijstjes voor te stellen. Nadat we al de beste albums, ep’s, debuten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.