In 2007 maakte ze in Australië voor het eerst kennis met Matt Corby in Australian Idol, waar hij tweede werd en waarvan hij zijn deelname later een enorme fout zou noemen. Meer dan tien jaar later heeft de singer-songwriter met Telluric en Rainbow Valley twee sterke langspelers afgeleverd die beiden op veel bijval konden rekenen van zowel fans als de pers. Na zijn laatste worp in 2018 werd het even stil rond Corby, mede dankzij verschillende geannuleerde concerten door de ons intussen allemaal gekende reden. Twee jaar later zagen we de Australiër ons plots verrassen met “Vitamin” en “If I Never Say A Word“, twee leuke singles die gewoon los in de muziekkosmos zullen blijven zweven. Vandaag ligt met Everything’s Fine zijn langverwachte derde album in de rekken.
Graaf daarvoor even in uw geheugen naar de actualiteit van de afgelopen drie jaar en negeer even de mondmaskers, bubbels en andere coronaperikelen. Vanuit de andere kant van de wereld ontvingen we namelijk minstens één keer per jaar het nieuws dat Australië werd getroffen door telkens tot dan toe ongeziene en historische overstromingen. Iets wat ook Matt Corby niet onberoerd liet: uitkijkend over voor hem gekende straten die onbekende rivieren waren geworden terwijl hij met zijn hoogzwangere vrouw en kind op zijn dak wachtte op reddingswerkers, besefte hij dat zijn dagelijkse problemen helemaal niet in proportie staan met de echte grote kwesties van deze wereld. Het is dan ook op dat dak dat Everything’s Fine begon te borrelen in Corby’s creatieve hersenpan. Als je zou denken dat in die hersenpan in vijf jaar tijd veel veranderd is, kom je bedrogen uit: de plaat zit opnieuw vol met indie, r&b en soul, zoals we van de recente Corby gewoon zijn. Het is een zonnige, groovy plaat geworden die je makkelijk in een vrolijke stemming brengt.
‘You can take your complications, and shove it were the sun don’t shine’ is de eerste niet te mis verstane zin van de plaat en direct een voorbode op de rest: het wordt een album vol optimisme met de boodschap dat we minder moeten zagen en klagen over de nietige dingen in het leven. “Problems” is dan ook een lekkere, positieve opener met verschillende r&b invloeden en een leuke bas die het nummer een dansbaar sfeertje meegeeft. Daarna wordt Corby te braaf op de plaat, zonder al te veel muzikale verrassingen of uitspattingen. Er valt echter niet te discussiëren over de onvermijdelijk sterke stem van de Australiër: zijn warme stemkleur bewijst zijn talent en juiste beroepskeuze.
Het is dus wel wachten tot “Big Smoke”, reeds het vijfde nummer van het album, tot we weer een klein beetje verrast worden. Deze opent namelijk met trippy synths waarvan je vanzelf achterover gaat leunen om de warme gloed over je heen te laten stromen, zoals de beste nummers van de singer-songwriter dat al konden. Maar tegen het einde van het nummer lijkt het erop dat de Australiër alle knoppen gewoon openzet waardoor die warme gloed een chaotische stortvloed van instrumenten, sounds en stemmen wordt. Corby geeft in het nummer mee hoe we moeten accepteren wie we zijn en niet moeten piekeren over problemen waarvan oplossingen bijna niet te vinden zijn. Of hoe we af en toe wat meer de steeds moeilijker bereikbare pauzeknop in ons hoofd moeten induwen.
“Reruns” zorgt met zijn bas dan voor leuk tussendoortje met een dansbare sound. Die bas vinden we ook terug op “Lover”, een heerlijk liefdesnummer dat een onvermijdelijke glimlach op je gezicht tovert met gevolg dat je de titel van het nummer makkelijk vrolijk meeschreeuwt tijdens de eerste luisterbeurt. De laatste drie nummers, “Mainies”, “Better Than That” en “Everything’s Fine”, lijken dan weer van een heel ander album te komen. Dit is op zich niet heel mis, gezien hij hierdoor alle troeven uit de kast lijkt te halen. Het groovy gedeelte van de vorige nummers is vanaf hier volledig verdwenen. Op “Mainies” kiest hij voor een akoestische gitaar en een simpele beat die zijn sterke stem volledig in de verf zet. Ook op “Better Than That” is het zijn emotionele stemkleur dat de hoofdrol inneemt, met een knap staaltje pianowerk op de achtergrond. De titeltrack is een dan weer een sterke afsluiter met daarin een goede raad verweven: ‘don’t think about the future, it’s beyond you’. Corby filosofeerde elf nummers lang samen met ons over het leven en de complexiteit ervan en concludeert uiteindelijk met een dromerig nummer dat alles wel oké is.
Everything’s Fine is een leuke zomerplaat die we wellicht af en toe nog zullen horen als we een hippe strandbar passeren, maar het is er vooral één met weinig verrassingen. Zoals de albumtitel eigenlijk al weggaf, zijn alle nummers inderdaad gewoon oké en niet uitzonderlijk goed of slecht. Na vijf jaar hadden we het net iets vernieuwender verwacht, maar van wat Matt Corby hier doet zullen zijn fans zeker niet ontevreden zijn.
Matt Corby zal zijn ontembare positivisme uitstralen op zijn publiek op 29 september in de Paradiso in Amsterdam en een dag later op 30 september in de TivoliVredenburg in Utrecht.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Lover”, ons favoriete nummer van Everything’s Fine, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
