Door de gemengde gevoelens bij het vorige album van Fall Out Boy, M A N I A uit 2018, waren de verwachtingen voor de nieuwe plaat niet hooggespannen. Ook hun show die ze tijdens de Hella Mega Tour vorig jaar in het Sportpaleis gaven, werd maar lauw ontvangen. Er was dus heel wat werk aan de winkel voor het viertal uit Chicago. Dat ze druppelsgewijs lieten doorschemeren dat ze werkten aan een album dat zou teruggrijpen naar de sound van de begindagen deed de hoop toch enigszins heropleven. Al verklaarde zanger Patrick Stump dat hij zich niet liet inspireren door een andere band of door een ander tijdperk op te roepen. De grootste inspiratiebron waren Pete Wentz’ teksten. ‘Ik las Petes teksten, pakte mijn gitaar en schreef zonder enige pretentie,’ wist hij daarover te zeggen.
De emoveteranen – bestaande uit Patrick Stump, Pete Wentz, Joe Trohman, en Andy Hurley – wisten ons positief te verrassen met de eerste singles van So Much (for) Stardust. Of Stump het nu zo wou of niet, het is alsof de band zich weer volledig vastbijt in hun pop-punkroots. De openingstrack en eerste single “Love From The Other Side“, is een knaller van begin tot eind. Het orkestrale arrangement dat voorafgaat aan de zware gitaren en drums is een mooie introductie voor de rest van de song. De puberale emo blijft in de tekst achterwege en Wentz verweeft een soort volwassen bitterheid doorheen al het gitaargeweld. De tweede single “Heartbreak Feels So Good” vindt de perfecte balans tussen oude en nieuwe Fall Out Boy, met synth-invloeden en luide gitaren. De single kwam vergezeld van een vermakelijke videoclip met een cameo van Rivers Cuomo van Weezer. In deze eerste twee nummers krijgen we dus enerzijds een old school Fall Out Boy-sound te horen, en anderzijds een modernere, synth-pop geïnspireerde sound.
Volgens frontman Stump was het niet de bedoeling om terug te keren naar een specifieke stijl, maar om te onderzoeken wat er zou zijn gebeurd als ze direct na hun vierde album, Folie à Deux uit 2008, een nieuw album hadden uitgebracht. Toch galmen de echo’s onmiskenbaar stevig door bij momenten als je het ons vraagt. Folie à Deux was het begin van de experimentele lijn van de band, met soul en powerpop. Mocht Fall Out Boy al een stiekeme terugkeer naar de jaren 2000 overwegen, is dit natuurlijk het moment om toe te slaan. Het geluid dat zij hielpen definiëren is opnieuw een hot item, met een golf van pop-punknostalgie die in het huidige decennium zijn wederintrede maakt. In dit tijdperk zijn de klassiekers van Fall Out Boy alleen maar geliefder geworden, zozeer zelfs dat Cardi B viraal ging toen ze “Sugar, We’re Goin’ Down” zong om 2023 in te luiden. Om de comeback kracht bij te zetten werd zelfs succesproducer Neal Avron terug aan boord gehaald. Onder zijn supervisie wordt er een brug geslagen tussen het afgelopen decennium van pop en de zwaardere rockmuziek die ze opnieuw wilden maken.
“Hold Me Like A Grudge” heeft een fantastische openingsbaslijn van Pete Wentz en doet een beetje denken aan Michael Jacksons “Smooth Criminal”. De mix van snelle zanglijnen die Patrick Stump zo goed beheerst maken het refrein groots en meezingbaar. Gitarist Joe Trohman gooit er ook lekkere speelse riffs tegenaan die het geheel voorzien van het onmiskenbare Fall Out Boy-DNA. “Fake Out” is langzamer dan de vorige nummers en heeft een relaxte vibe, maar de drums van Andy Hurley houden het tempo urgent. Stump zingt hier voornamelijk in zijn hogere octaaf en het is indrukwekkend hoe hij deze hoge noten kan halen en toch zo gracieus kan klinken. Dit nummer is een mooie overgang naar het volgende, “Heaven, Iowa”, dat begint met maracas en een balladachtige sfeer heeft. Desalniettemin blijft het rocken. Het instrumentale arrangement is prachtig: de instrumenten worden perfect op elkaar afgestemd, waarbij Hurley’s drums, Trohman en Stumps gitaren en Wentz’ bas samen een harmonieus geheel vormen, met de gitaarsolo van Trohman op het einde als kers op de taart.
“So Good Right Now” brengt het feestgevoel terug na het melancholische “Heaven, Iowa”. De invloed van Green Day valt hier meteen op. Misschien zijn de heren gedurende de Hella Mega Tour wel even gaan piepen van achter het gordijn om inspiratie op te doen. De speelsheid doet vermoeden dat het zou passen bij een schoolfeest in de jaren vijftig of in een promscène in een romantische komedie voor tieners. Onnodig te zeggen dat “So Good Right Now” de oude Fall Out Boy-fans gelukkig zal maken. De iets minder oude fans zullen dan weer hun hartje kunnen ophalen bij “I Am My Own Muse”. Zo blijven de herboren poppunkers constant het evenwicht opzoeken. Acteur Ethan Hawke neemt de intro nog voor zijn rekening met een scène uit de film Reality Bites. Wat volgt is gedrenkt in een bad van Folie à Deux-sferen. Met grootse prachtige strijkersarrangementen die langzaam worden opgebouwd tot een episch crescendo met de drums van Andy Hurley die naar het einde volledig ontploffen, voel je al snel dat we dit soort songs té lang hebben moeten missen van Stump en zijn bende. “I Am My Own Muse” is zonder twijfel een hoogtepunt op So Much (for) Stardust.
De band heeft op So Much (for) Stardust de popaccenten niet losgelaten; ze gebruiken ze alleen bewuster – een pianoloopje hier, een synthspoor daar. Maar het album bevat vooral de meest ongegeneerde rockmuziek van de band in minstens tien jaar. Zo klinkt “The Kintsugi Kid (Ten Years)” heel casual, zonder franjes, maar nestelt deze oorwurm zich moeiteloos tussen je twee oren. Met zijn gedreven gitaren in perfect evenwicht met subtiele synths en eenvoudige, doch catchy, zanglijn is het vintage Fall Out Boy. Het titelnummer, dat het album afsluit, gaat openhartig in op de kosten van roem: ‘I need the sound of crowds or I can’t fall asleep at night.’ Dat die roem zijn tol eist bleek nog maar eens toen gitarist Joe Trohman bij de aankondiging zijn tijdelijk afscheid van de band meedeelde. In een brief aan de fans verklaarde hij dat hij even de tijd gaat nemen om te werken aan zijn geestelijke gezondheid.
Of deze dertien nummers nu de terugkeer naar Fall Out Boy in hun beste vorm aankondigen durven we niet beweren. Dat ze het M A N I A debacle achter zich laten mogen we wel zeggen. Bij momenten vang je een glimp op van de energie die ze hadden twee decennia geleden. So Much (for) Stardust laat een band horen die vrede neemt met wat ze al bereikt hebben, met alle littekens die daar bijhoren. Een band die geen compromissen meer maakt maar wars hun eigen zin doet. De prille twintigers van toen die liedjes maakten over hun emoties zijn volwassen mannen geworden. Mannen die geen gêne hebben om hun mentale problemen aan te kaarten. Dat doen ze gelukkig terug begeleid met catchy gitaardeuntjes.
Facebook / Instagram / Website / Twitter
Ontdek “The Kintsugi Kid (10 Years)”, ons favoriete nummer van So Much (for) Stardust, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
