Fall Out Boy @ Vorst Nationaal: Als een kind in een speelgoedwinkel

Het verhaal van Fall Out Boy is er eentje met grote dalen en hoge hoogtes. De Amerikaanse band is er weliswaar in geslaagd om een vaste waarde te worden binnen het poppunkgenre en dat vertaalt zich in coole shows en fijne albums. Toch is het ook deze band niet ontgaan dat poppunk terug helemaal in is, en met So Much (For) Stardust keerde ze volledig terug naar de roots. Dat viel ook op bij de fans, want Vorst Nationaal was net niet uitverkocht en het was moeilijk om nog een leeg plekje te vinden in de arena. Dat was alleszins al een groot verschil met de laatste keer dat Fall Out Boy daar speelde in 2018: toen bleef de bovenste ring zelfs gesloten. Dat er op het moment dat Pete Wentz vroeg wie hen voor het eerst zag veel mensen reageerden, maakt dat de band een nieuw publiek blijft bereiken. Een jaar na de vorige passage, en nu dus ook met een nieuw publiek, was het een vanzelfsprekendheid dat er ook een nieuwe show op poten gezet moest worden; eentje die tot in de puntjes was uitgewerkt.

Zoals dat wel vaker is bij Fall Out Boy, heeft de band enkele voorprogramma’s op zak. De eerste in dat rijtje was nothing, nowhere., een band die live klonk als een zwak afkooksel van Limp Bizkit. Dat de frontman al van bij het begin opriep om te springen, viel nogal vreemd. Zeker omdat de groep nog helemaal niets heeft bewezen. Dat er uiteindelijk een moshpit was met vijf personen, terwijl er verder echt niemand in wilde, toonde hoe geforceerd alles was. Met gescratch dat niet eens live gebeurde en felle gitaarlijnen zat het qua power weliswaar niet slecht, maar alles voelde daarnaast toch te gekunsteld. nothing, nowhere. wist in Vorst Nationaal alvast zijn naam waar te maken door helemaal niets vernieuwends te brengen en effectief nergens heen te gaan.

Als tweede van de avond was er PVRIS, het project rond Lyndsey Gunnulfsen. De band raakte alvast een stapje hoger dan zijn voorganger, met meer aanstekelijke nummers en ook een grotere productie. Op zich niet verrassend, want de groep gaat ook al elf jaar mee. Een deel van de belichting stond alvast klaar om ervoor te zorgen dat Gunn als een echte frontvrouw rond kon lopen. Bij de eerste twee nummers deed ze dat zonder gitaar, om nadien iets meer kracht in de muziek te steken eenmaal ze het snaarinstrument vastpakte. De grootse sound kwam bij momenten wel binnen, zeker als er dan nog eens de powerstem van de zangeres bijkwam. De Amerikaanse lijkt ook het hele project te dragen en zelf te beslissen wat er gebeurt, waardoor de twee muzikanten wat op de achtergrond verdwenen. Dat deerde weliswaar niet, want met haar charisma kreeg ze iedereen mee.

Nog voor Fall Out Boy goed en wel het podium betrad, werden de stembanden al getest met onder andere “The Middle” van Jimmy Eat World en “We Didn’t Start The Fire” van Fall Out Boy zelf die door de speakers schalden. Eenmaal al die voorpret voorbij was, kwamen de vier tenoren van de avond het podium op. Met “Love From The Other Side” werd meteen het vuur en vooral het vuurwerk bovengehaald. Een luide knal maakte zeker dat iedereen goed wakker was en de energie die de band uitstraalde, werd meteen op het publiek gereflecteerd.

Ook voor het podium had de band kosten noch moeite gespaard. Eerst was er een soort van onderwaterthema, waarna er een gigantische hond te zien was, maar er ook evengoed een sprookjesbos te vinden was. Die grootse productie maakte van de show een waar schouwspel. De eerste drie songs werden zo met heel veel vuurwerk en vuur gebracht, waardoor elk nummer een extra laag van spektakel kreeg. Op die manier kon je de set opdelen in verschillende hoofdstukken, waardoor we door Fall Out Boy meegenomen werden in een heus verhaal. Het eerste was er eentje waarbij de bombastische songs de plak zwaaiden en als overgang werd “Sugar We’re Going Down” heel droog gebracht, maar het was meteen wel een eerste hoogtepunt.

Het tweede hoofdstuk bevond zich onder water met “Uma Turman”, een nummer dat de mensen aan het dansen kreeg. Het was echter het derde hoofdstuk dat voor de oude fans misschien wel het coolst was. Er werden namelijk drie nummers uit de debuutplaat gespeeld en het podium werd erg klein gemaakt, waardoor het ook leek alsof Fall Out Boy terug in een vuile punkclub speelde. Zo kwamen die songs dubbel zo hard binnen, wat een “Calm Before The Storm” ook wel kan gebruiken. Helaas blijft Vorst Nationaal natuurlijk een bunker en zelfs in die opstelling waren de nummers nog niet ruw genoeg om even echt binnen te komen als in een club, maar het idee en concept krijgen wel een dikke pluim.

“This Ain’t A Scene, It’s An Arms Race” was dan weer de banger die de volledige zaal in lichterlaaie zette. Een gigantische hond, die ook op de hoes van de nieuwe plaat pronkt, werd plots op het podium verwelkomd. Waar de hond initieel gewoon wat met het hoofd bewoog, werd bij het meezingbare gedeelte van de song plots de bek open en dicht gedaan. Een leuk extraatje dat op die manier het visuele aspect van de hele show naar een hoger niveau tilde. De band zelf bleef gewoon heel strak spelen, zonder dat er iets op aan te merken viel. Fall Out Boy moet je de trucjes van het vak natuurlijk niet meer leren en met alle ervaring kan er soms wat sleet op de formule komen, maar dat was nu allesbehalve het geval.

Vroeger konden we Fall Out Boy al eens tegen zijn zin zien optreden, maar nu spatte het spelplezier ervan af. Patrick Stump en Pete Wentz bleven het publiek opjutten en goeie boodschappen verspreiden, en ook beide mannen hadden hun eigen momentje om even in de schijnwerpers te staan. Het eerste was voor Stump, die even alleen achter zijn piano kroop om zo een medley van “What A Catch Donnie”, “Golden” en “Don’t Stop Believin'” van Journey te brengen. De man heeft een klok van een stem, die hij hier nog eens sterk bovenhaalde. Niet veel later vertelde Wentz ons “Baby Annihalation”, waarna hij een heuse Houdini-act deed en verdween tussen de piano en plots boven het podium verscheen, om daar de baslijn van “Enter Sandman” in te zetten. Magie bij Fall Out Boy? Waarom niet, hé? Wie goed oplette, zag dat Wentz plots bij “Dance, Dance” aan de andere kant van de zaal stond. Hij had dus gebruikt gemaakt van een doublure om zo subtiel de mensen te bespelen.

Nog een leuk toemaatje was de inbreng van een magische 8-ball die mocht kiezen om een liedje te spelen. Het werd “Sophomore Slump or Comeback of the Year” dat ook heel aanstekelijk binnenkwam. Tussendoor hadden we ons nog kunnen vermaken met heel wat bubbels, bellen met rook (oftewel ‘stardust’) en doorzichtige strandballen. Naar het einde toe werd nog eens een reeks grote hits van stal gehaald met “My Songs Know What You Did in the Dark (Light Em Up)” als vurige opener (waarbij Wentz’ zijn gitaar traditiegetrouw vuur vatte). Het werd toen al duidelijk dat we deze avond eigenlijk maar drie nummers uit de nieuwste plaat kregen. Fall Out Boy bleef dus ook gisterenavond teren op de catalogus en dat zorgde ervoor dat de zaal energiek bleef meedoen.

Er werd geen bisronde voorzien, wat ook wel een unicum bleek. Fall Out Boy wilde gewoon blijven spelen en deed dat met “Thnks fr th Mmrs”. Het nummer blijft een anthem dat generaties samenbrengt en nu waren dat ook iedereens stembanden. Met de laatste nummers in zicht, had Wentz zich ook ontdaan van zijn veel te warme hoodie, waardoor hij plots met een ferm doorzichtige visnet-T-shirt vol bloemen op het podium stond. Dat hij hiermee nog eens alle aandacht opeiste en uiteindelijk bij “Saturday” zijn beste grunts bovenhaalde, was een apotheose die vele fans niet meer zagen aankwamen. Op die manier liep de set van Fall Out Boy wel weer op gekende manier op z’n eind.

Eenmaal buiten duurde het toch wel even voor we verwerkt hadden wat we allemaal gezien hadden op het podium. Het decor was fenomenaal uitgedacht en als een sneltrein werden ook heel wat nummers gespeeld. Het spelplezier en de afwisseling tussen bombast, meezingers en meer punkvibes zat heel goed in elkaar en enkel bij de iets te lange verhalen tussendoor zakte de set een beetje in. Toch was dit een van de betere Fall Out Boy-shows in lange tijd, gezien de band zowel de ogen als de oren de kost gaf.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Love From The Other Side
The Phoenix
Sugar, We’re Goin Down
Uma Thurman
A Little Less Sixteen Candles, a Little More “Touch Me”
Dead on Arrival
Grand Theft Autumn/Where Is Your Boy
Calm Before the Storm
This Ain’t s Scene, It’s an Arms Race
Disloyal Order of Water Buffaloes
Heaven, Iowa
Bang the Doldrums
Headfirst Slide Into Cooperstown on a Bad Bet
Fake Out
What a Catch, Donnie
Golden
Don’t Stop Believin’ (Journey-cover)
Save Rock and Roll
Baby Annihilation
Enter Sandman (Metallica-cover)
Dance, Dance
Hold Me Like a Grudge
Sophomore Slump or Comeback of the Year
My Songs Know What You Did in the Dark (Light Em Up)
Thnks fr th Mmrs
Centuries
Saturday