Hella Mega Tour (Green Day, Fall Out Boy & Weezer) @ Sportpaleis: En op het eind was er confetti

Het moet zowat het summum zijn voor de poppunkliefhebbers uit de jaren 2000; een tour die ervoor zorgt dat drie favorieten in het genre – Green Day, Fall Out Boy en Weezer – samen arena’s bezoeken. De tour werd al enkele jaren geleden aangekondigd en moest gepaard gaan met enkele nieuwe platen van de verschillende bands. Helaas werd daar door een pandemie anders over besloten. De tour werd iets kleiner in Europa, maar gelukkig bleef de datum in Antwerpen overeind. Het was dus meer dan twee jaar aftellen naar de komst van de Hella Mega Tour, maar uiteindelijk bleek het allemaal het wachten waard. Zowel Green Day als Fall Out Boy als Weezer speelden in op nostalgie en dat werkte. Hun oude sterktes bleken nog steeds te knallen als voorheen en de combinatie van de drie bands liet ieders poppunkhartje van begin tot eind sneller slaan.

Alsof drie bands nog niet genoeg was, mochten de Australiërs van Amyl and the Sniffers de spits afbijten in het Sportpaleis, en wel om twintig voor zes. Een moordend vroeg uur, maar dat moet wel als je wilt dat iedereen zijn set kan spelen. Amyl and the Sniffers had de ondankbare taak om te openen en dat ondankbare kan je zeer letterlijk nemen. De groep opende namelijk tien minuten nadat de deuren opengingen en hierdoor stond er bijna niemand in de zaal. Het volk dat er stond, kreeg wel een typerende furieuze show waarbij ook nu alle energie die het viertal had op de zaal werd afgevuurd. Het leek hen niet te deren dat de strakke punk in een bombastische mastodont als het Sportpaleis minder tot zijn recht kwam. Frontvrouw Amy Taylor smeet zich naar goeie gewoonte volledig en in een korte, maar vlammende set kregen we alles wat we van de band wilden horen.

Weezer mocht als eerste echte hoofdact van de avond het geheel op gang trekken. En goesting hadden de Amerikanen zeker. Met “Hash Pipe” was het meteen een vettige gitaar die aangaf waar we ons aan konden verwachten: een band die vol zin zijn set kwam spelen. De productie van Weezer was ook heel groots met een gigantisch scherm, twee bliksemschichten en een groots drumtoestel met zes basdrums waarop de bandnaam stond. De band lachte eigenlijk een beetje met het concept stadionrock, maar maakte het zichzelf wel eigen. Zo kregen we op een goed uurtje tijd de ene na de andere hit, met toch nog wat ruimte voor nieuw werk.

Die nieuwe songs bleken een beetje het breekijzer in de set, waardoor het publiek even op zijn honger bleef zitten. Eenmaal een cover van Metallica’s “Enter Sandman” het publiek helemaal warm kreeg, voelde Weezer echter ook dat het een resem hits kon spelen. Ook toen Rivers Cuomo ons aansprak als meneer de Burgemeester van Samson en Gert, kon hij op hilariteit rekenen. Met nummers als “Island in the Sun” en “Buddy Holly” slaagden ze er ook in om het publiek, dat niet per se voor hen kwam, te overtuigen en zelfs de kleffe cover van “Africa” van Toto bracht iedereen in extase. Weezer was kortom gewoon heel plezant en een perfecte opener voor wat zou komen. ‘Dag en bedankt hé’, zei Rivers Cuomo op het eind nog, hij had duidelijk zijn Vlaamse klassiekers goed opgezocht.

Met Fall Out Boy had The Hella Mega Tour een band die evenveel haters als lovers heeft. Het was dus een dubbeltje op zijn kant hoe de mannen het er hier vanaf zouden brengen. De zaal was alvast goed volgelopen met nieuwsgierigen en dat dubbeltje bleek voor velen twee kanten op te draaien. Voor de één was het een aangename show, voor de ander het meest ‘cringe’ wat ze ooit zagen. Voor ons zit het wat in het midden. De band is duidelijk niet meer wat ze geweest is, maar met een grootse productie (prachtige visuals en een verhaallijn gebouwd rond hun decor) kan ze wel een show neerzetten en een publiek entertainen.

Het begon meteen tamelijk groots met “The Phoenix” en zoals het die vogel betaamt, moest er ook heel wat vuur zijn om die op te branden. Dat kregen we en het Sportpaleis werd spontaan tientallen graden warmer. Niet veel later volgde de oudere klassieker “Sugar, We’re Goin Down”, en al snel merkte je dat dit toch van een ander kaliber is. Je kan de discografie van de band dus in twee stukken opdelen. Enerzijds heb je de nummers die eerder naar punkrock neigen en anderzijds zijn er de stadionanthems. Dat de groep een mix maakte, was jammer, want soms zagen we wat mensen met ogen rollen tijdens de clichématige songs zoals “Save Rock and roll”. Dat de piano dan in brand vloog, was vooral een beetje fout en leek ons niet echt een meerwaarde.

Gelukkig waren er ook nog goede oude nummers zoals “This Ain’t a Scene, It’s an Arms Race” waarbij er zelfs moshpits (op aanvraag van Pete Wentz) ontstonden, of het heerlijke “Saturday” (minder gekend bij het grote publiek, maar nog steeds een topsong). Maar evengoed een nieuwe klassieker als “Centuries” kon op veel enthousiasme rekenen. Bij die laatste knalde het vuurwerk wel net iets te luid, waardoor onze oren er bijna af vlogen. Conclusie van deze set is vooral dat de band er eentje is van twee gezichten, maar dat het publiek hier vooral het gezicht van de punkrock had willen zien en niet dat van de stadionrock waardoor het enthousiasme dus slechts beperkt was en er veel mensen dit toch de minste van de drie Hella Mega-acts zal vinden.

Na de mooie decors van Fall Out Boy en Weezer was dat van Green Day eerder minimalistisch (al hadden de mannen wel telkens effecten op de beelden op hun schermen gezet die wat speelse extra’s gaven, maar te vreemd overkwamen). Toch was het de enige echte band waarvoor een groot deel van het Sportpaleis naar Antwerpen was afgezakt. Als je Green Day een beetje kent, weet je natuurlijk wat je kan verwachten. Zo begon de band ook dit keer met “Bohemian Rhapsody” op een bandje als keelsmeermateriaal. Niet veel later kwam een ‘dronken’ konijn het publiek nog wat meer opzwepen en was een kolkend Sportpaleis klaar voor de hoofdact. Met “American Idiot” en “Holiday” als openingsduo was het meteen duidelijk dat we hier een set vol meezingers zouden krijgen.

Billie Joe Armstrong was duidelijk in zijn nopjes om nog eens op een podium te staan en haalde alle gekende trucs boven. Er mocht iemand meezingen bij “Longview”, gevolgd door een sprong in het publiek. Vervolgens liet de frontman iedereen weer te veel keelgeluiden maken en kreeg er iemand de kans om mee te spelen bij de cover van Operation Ivy’s “Knowledge”, om vervolgens de gitaar in ontvangst te nemen. Bij dat laatste had de jongeheer in kwestie braaf zijn mondmasker opgezet om geen risico te lopen de band te besmetten, maar daar moest Armstrong niets van weten. Hij trok bruut het masker van zijn gezicht, wat op luid gejuich onthaald werd. Echte punk zeker?

Het publiek had duidelijk ook zijn meest energieke zelf bovengehaald en liet bij ieder nummer zijn stem horen. Het was niet moeilijk natuurlijk, want als een stoomtrein bleef de band maar hits spuwen. Met “Welcome To Paradise” kwam een van de oudere klassiekers naar boven en ook “When I Come Around” had zijn plek in de setlist gevonden. Green Day had duidelijk in zijn iets kortere set keuzes gemaakt, wat ervoor zorgde dat er eigenlijk niets van na 2009 werd gespeeld. De discografie van tegenwoordig blijkt hen duidelijk niets meer te doen, waardoor de focus op het ouder materiaal ligt en daar smulde de zaal van. We zagen vele lichtjes bij “Boulevard of Broken Dreams” en ook tijdens “Wake Me Up When September Ends” wist het Sportpaleis wat gedaan.

Het was duidelijk dat Green Day hier de headliner was. Billie Joe Armstrong liet bij dode momenten het publiek uit zijn hand eten en zonder al te veel spektakel bleef iedereen geboeid luisteren. Er was veel interactie, wat altijd wel zo is bij een show van Green Day, en hierdoor voelde iedereen zich ook actief betrokken. De sfeer bleef van begin tot eind optimaal, waardoor je ook zag dat iedereen die meer dan twee jaar wachtte op deze show, zich kostelijk amuseerde. Er waren weliswaar soms net iets te veel van die storende meezingmomentjes, waardoor het soms te veel naar iets irritant neigde. Gelukkig was er dan altijd de strakke baslijn van Mike Dirnt waarop je altijd kan vertrouwen. Hij stond als een betrouwbare nonkel op het podium en nam ook altijd de band mee op sleeptouw als het geheel dreigde in te zakken. Hierdoor was Green Day in zijn set van anderhalf uur een perfecte sfeerband die alle fans en gelegenheidsbezoekers meenam op reis naar vroeger.

Met “Basket Case” werd de sterke eindsprint van Green Day ingezet. De band had duidelijk zin gekregen om na al het springen en zwaaien met de armen het publiek aan het dansen te krijgen. Dat gebeurde niet veel later met “King for a Day” en met een leuke saxofoonsolo kregen we zelfs nog wat George Michael te horen. Uiteindelijk werd met het altijd geweldige “Jesus of Suburbia” een episch einde gebreid aan een set die permanent vol goesting en met veel intensiteit overkwam. Billie Joe Armstrong bleef het publiek maar opjutten en dat publiek bleef ook maar gaan. Met “Good Riddance” werd er een breekbaar einde gemaakt aan de set waarna er nog een laatste keer confetti het publiek werd ingespoten.

Het is duidelijk dat Green Day als band niet meer zal groeien en altijd een beetje op de limiet van stadionband zal blijven staan. Ook nu hadden ze Fall Out Boy en Weezer nodig om voor een uitverkochte nostalgische avond in het Sportpaleis te zorgen. De band blijft wel garant staan voor een show waar je op kan vertrouwen en die voor een fijne avond zorgt. Ook de andere twee bands deden hetzelfde, waardoor de Hella Mega Tour gewoon één nostalgische bedoening werd, maar wel eentje die even zal blijven hangen. Zeg nu zelf, als zelfs Weezer een quote van Studio 100 gebruikt, dan weten we van waar ze die nostalgische beweging haalden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist Weezer:

Hash Pipe
Beverly Hills
My Name Is Jonas
Pork and Beans
A Little Bit of Love
Records
All My Favorite Songs
Undone – The Sweater Song
Enter Sandman (Metallica-cover)
I Just Threw Out the Love of My Dreams
Island in the Sun
Africa (Toto-cover)
Say It Ain’t So
Buddy Holly

Setlist Fall Out Boy:

The Phoenix
Sugar
Irresistible
Uma Thurman
Grand Theft Autumn / Where Is Your Boy
Save Rock and Roll
The Last of the Real Ones
Dance, Dance
This Ain’t a Scene, It’s an Arms Race
My Songs Know What You Did in the Dark (Light Em Up)
I Don’t Care
Thnks fr th Mmrs
Centuries
Saturday

Setlist Green Day

American Idiot
Holiday
Know Your Enemy
Boulevard of Broken Dreams
Longview
Welcome to Paradise
Hitchin’ a Ride
Rock and Roll All Nite (Kiss-cover)
Brain Stew
St. Jimmy
When I Come Around
Waiting
21 Guns
Minority
Knowledge
Basket Case
King for a Day
Shout (Isley Brothers-cover)
Wake Me Up When September Ends
Jesus of Suburbia