© CPU – Peter Verstraeten
Als we het tegenwoordig hebben over grote artiesten uit Frankrijk, is Claire Pommet zonder enige twijfel een naam die de revue moet passeren. De jonge zangeres is onder haar alter ego Pomme in relatief korte tijd uitgegroeid tot een waar fenomeen voor de huidige generatie, want met haar schattige liedjes schuwt ze geen enkel taboe, waardoor ze de queergemeenschap erg aanspreekt. Afgezien van dat feit, maakt de Française ook gewoon hele mooie muziek die vaker wel dan niet weet te betoveren. Met dat recept maakte ze op vijf jaar tijd al drie albums, waarvan de laatste, consolation, afgelopen najaar het levenslicht zag. Dat was opnieuw een schot in de roos, want de zalen werden wederom een tikkeltje groter voor bijbehorende tour. De eerste stop op Belgisch grondgebied hield halt in het Koninklijk Circus, waarvoor alle kaartjes over de toonbank waren gegaan.
© CPU – Peter Verstraeten
Die stilletjes aan vollopende zaal mocht echter eerst kennismaken met voorprogramma Victoria Canal, een Amerikaanse die voor de gelegenheid haar beste Frans had bovengehaald. Een barrière tussen artieste en publiek was er dus helemaal niet, zeker gezien het feit dat de dame gigantisch joviaal overkwam en meteen verhalen deelde over haar ouders en haar queerness, maar ook uitlegde hoe grappig het was dat ‘oui’ voor haar klonk als een vreugdekreet. Het was met andere woorden gezellig in Brussel en daar zat ook de muziek van Canal voor iets tussen. Die neigde bij momenten richting Phoebe Bridgers, zoals bijvoorbeeld her mooie “Swan Song” waarvoor de Amerikaanse haar gitaar inruilde voor de piano. Ze werd daarnaast overigens begeleid door een violist, die het allemaal nog een tikkeltje melancholischer maakte. Een meer dan prima voorprogramma met andere woorden, dag de toon voor de avond helemaal zette.
Een halfuurtje later lichtten dan eindelijk al die paddenstoelen – het podium leek ermee bezaaid – op en kwam de vierkoppige band, uitgedost met paddenstoelhoed, het podium opgewandeld. Pomme zelf sleepte de zaal met “Nelly” meteen mee in haar wereld, die bij momenten iets weghad van de Efteling, hetzij met een stuk donkerder en met meer mysterie. Hoe dan ook werd duidelijk dat er ons sprookjesachtige taferelen stonden te wachten, waardoor ook de naam ‘Sneeuwwitje’ met regelmaat door onze gedachtengang flitste. Daar zorgde de zangeres vaak ook zelf voor, door bijvoorbeeld in “dans mes rêves” op Disneyfilmachtige wijze uit te halen.
© CPU – Peter Verstraeten
Pomme had naar eigen zeggen wel wat stress om in zo’n grote zaal te spelen, maar toch wist ze ons met regelmaat de indruk te geven dat we met z’n allen in haar slaapkamer zaten. Dat kon liggen aan de tientallen schattige nachtlampjes, of aan het feit dat ze gewoon heel open was ten opzichte van het publiek. Verhalen over hoe haar hondje pipi deed in de sneeuw of over hoe ze voor het eerst een Brusselse wafel at… het voelde allemaal heel erg gezellig aan. Dat de Franse daar nog een schepje bovenop deed met een resem kleine, intieme liedjes zoals “la rivière” of “un million”. Dat ze daarbovenop altijd kon rekenen op het magische effect van al haar lampen en natuurlijk de zaal die elk woord van een hit als “les séquoias” kan meezingen, zorgt vanzelfsprekend al eens voor een kippenvelmoment.
Na een, op vraag van het publiek, cover van Kyo’s “Dernière danse”, bloeide de set langzamerhand een tikkeltje intenser open. “je sais pas danser” liet op muzikaal vlak bijvoorbeeld al een diepere indruk achter, maar het was pas toen Pomme voor “jardin” de paddenstoelhoed vanop de albumcover opzette, dat de hoogtepunten elkaar begonnen op te volgen. Zo kroop ze voor haar hit “On brûlera” bijvoorbeeld bovenop haar heuvelachtige decor met haar autoharp, waarna Safia Nolin plots onder de grote vliegenzwam tevoorschijn kwam. Een mooi moment, dat werd opgevolgd door het haast nog schattigere “les oiseaux”.
Toen Pomme terug was nedergedaald, was het tijd om in de gloed van haar champignons aan het hoogtepunt van de avond te beginnen: “anxiété”. Zo klein en schattig het nummer begon, zo groots en duister eindigde het; van enkel een stemeffect tot een rock-achtige outro met de zangeres zelf op gitaar: alsof je onder de sterrenhemel ligt, maar het gevaar wel in je nek hijgt. Het bleek voor het publiek dan ook de trigger om ietwat meer op te gaan in het geheel, want op “la lumière” werd er meegeklapt, terwijl afsluiter “soleil soleil” dan weer een grootse opstap vormde voor het uiterst beklijvende “grandiose”. Met enkel een mini-synthesizer in de hand moest Pomme haar mond zelfs niet openen: het Koninklijk Circus zong de afsluiter woord voor woord in haar plaats.
Met een ietwat overbodige bisronde – Pomme koos voor drie onbekende nummers – beëindigden we dan onze wandeling in het sprookjesbos, met een lach op ons gezicht. Claire Pommet bewees in het Koninklijk Circus dat ze haar kleine nummers op een podium van meer pit kan voorzien, maar ook dat ze iedereen zonder moeite kan betrekken bij dat verhaal. Een zaal van tweeduizend toeschouwers omtoveren tot je slaapkamer; het is een kunst an sich. De Franse deed dat aan de hand van een reeks fijne nummers en een prachtig decor, waardoor we met een hoopvol gevoel terug naar ons bedje keerden.
Op dinsdag 14 november pakt Pomme het nog een tikkeltje groter aan, want dan staat de Française in Vorst Nationaal.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Nelly
dans mes rêves
allô
septembre
la rivière
un million
les séquoias
Dernière danse (Kyo-cover)
Ceux qui rêvent
je sais pas danser
jardin
On brûlera (met Safia Nolin)
les oiseaux
anxiété
la lumière
soleil soleil
grandiose
B.
when I c u
blue
