© CPU – Bert Savels
Sinds de reünie in 2004 lijkt het alsof Pixies al een eeuwigheid meegaat. Feit is dat de band nu meer dan dubbel zolang bestaat dan in de originele bezettingsjaren van 1986-1993. Black Francis en co vervelden net niet tot een nostalgie-act. Toen Kim Deal de bende verliet en The Breeders weer nieuw leven in blies, releasete de band in 2014 Indie Cindy. Deal werd vervangen door Paz Lenchantin die voordien bas speelde bij o.a. A Perfect Circle. Vanaf dan stond Pixies weer volledig op de kaart. Head Carrier (2016), Beneath the Eyrie (2019) en Doggerel (2022) kwamen niet in de buurt van de klassiekers, maar waren een goed excuus om wereldwijd zaal- en festivalpodia in te pakken. Tijdens de meest recente shows in Vorst Nationaal en op Rock Werchter en HEAR HEAR! werden we telkens getrakteerd op een spervuur aan hits, obscure B-kantjes en ondergewaardeerde singles. Voor de twintigste Belgische passage bladerde Pixies vliegensvlug door zijn 36-jarig geschiedenisboek.
Het is altijd een fijn beeld als een gevestigde naam een beloftevolle act mee op sleeptouw neemt. Wunderhorse is de artiestennaam van Jacob Slater. De Brit startte als zeventienjarige zijn carrière bij The Dead Pretties en leverde vorig jaar met Cub een meer dan prima debuut af. Wunderhorse speelde vanavond voor de eerste keer op Belgische bodem en we zijn er zeker van dat we de indierockband snel zullen terugzien. De vierkoppige groep zakte af met een groots geluid. Slater was daarbij de dirigent van een rockshow waarin gierende gitaren heldhaftig de bovenhand namen. Door subtiele noiselementen en een strakke ritmesectie schipperde de band tussen de klassieke hardrock en lo-fi. De Britten zullen niet per se de geschiedenis ingaan als de zoveelste redders van de rockmuziek, maar leverden gedurende dertig minuten een sterk visitekaartje af waar we zowel jonge als oude rockfans hun vrienden- en kennissenkring mee proberen te overtuigen.
© CPU – Bert Savels
De iconische band uit de jaren ’90 deed het helemaal volgens het oldschoolboekje. Geen enkele vorm van podiumbekleding was er namelijk teveel aan. Wanneer de vintage lampen zachtjes flikkerden, waren we vertrokken voor een magische reis van ruim twee uur. Het eerste halfuur liepen de bandleden nogal wat chaotisch warm. Hardcore-punknummers als “Isla De Encarta” zorgen op plaat voor een energieke sfeer, maar op een groot podium raakten ze kant noch wal. Daardoor voelde de show aan als een trein die je mist en je gewoon moet aanvaarden dat de plannen moeten gewijzigd worden. Toen Pixies dat aanvaardingspunt bereikte, vloog het eerste uur zo voorbij. Het hitje “Monkey Gone to Heaven” was een eerste fijn herkenningspunt die iedereen op hun gemak stelde.
Vanaf dan kon het experimenteren pas echt beginnen. Slaggitarist Joey Santiago klooide wat met zijn pet en leerde ons zo dat elk stof materiaal genoeg is om dissonante klanken uit je gitaar te krijgen. Verder was Doggerel het sterkst vertegenwoordigd in de setlist. Maar liefst tien nummers passeerden de revue, waaronder straffe uitvoeringen van “Vault of Heaven”, “There’s A Moon On”, “Nomatterday” en de titeltrack. Het siert Pixies enorm dat het niet voor de gemakkelijke weg koos om “Hey”, “Debaser” en “Here Comes Your Man” na elkaar af te haspelen. Op die manier zagen we gisterenavond geen routineuze nostalgie-act, maar een ervaren groep die zelf de peper in zijn gat durft draaien. Ondanks dat het publiek grotendeels van middelbare leeftijd was en z’n jeugdjaren wou herbeleven, gaven Francis, Santiago, Lenchantin en drummer David Lovering niet toe aan de grillen van hun devote fanbase: eerst nummers spelen die ze zelf wilden spelen en dan pas een hit.
© CPU – Bert Savels
Die attitude maakte dat elk bekend fragment kon rekenen op een dubbele ontlading. Daarnaast wisselde Francis ook regelmatig van elektrische naar akoestische gitaar. Het ging hem beter af wanneer hij de focus op zijn stem legde. Bij “All the Saints” konden we een speld horen vallen terwijl het folkpunknummer “Nimrod’s Son” zorgde voor hevig gepogo in het middenplein. Zonder ook maar één keer het publiek aan te spreken of een blik te gunnen, aten we gretig uit zijn hand. Francis deed ook amper moeite om zich te profileren als een geboren frontman of entertainer. Het imago van de nonchalante antiheld wist hij daarentegen meer dan eigen te maken.
Na de surfversie van “Wave of Mutilation” en de spontane verlichte smartphones in de lucht, kwam Where Is My Mind?” als het verwachte orgelpunt van deze marathon. Niettemin werd de hitklassieker niet overgebracht als een verplicht nummertje. De teksten werden loepzuiver gezongen en de Neil Young-cover van “Winterlong” nadien maakte dat Pixies wederom niet kwam piepen om nostalgisch terug te blikken op de ‘gouwe ouwe tijd’. De Amerikaanse rockgroep kent op zijn recente albums al betere tijden, maar speelde in Vorst Nationaal een show van atletisch niveau.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Setlist:
Caribou
Wave of Mutilation
Head On (The Jesus and Mary Chain-cover)
Isla De Encanta
Monkey Gone to Heaven
Human Crime
Planet of Sound
Vault of Heaven
Who’s More Sorry Now?
Get Simulated
Gouge Away
Vamos
Doggerel
Hey
Mr. Grieves
Cactus
Los Surfers Muertos
Caribou
I’ve Been Tired
Nomatterday
Debaser
Tame
Bone Machine
Haunted House
The Lord Has Come Back Today
There’s a Moon On
Pagan Man
Thunder and Lightning
All the Saints
Death Horizon
Ana
Nimrod’s Son
Here Comes Your Man
The Holiday Song
Wave of Mutilation (surfversie)
Where Is My Mind?
Winterlong (Neil Young-cover)
