Vraag een willekeurige band van de laatste dertig jaar naar de voornaamste inspiratiebronnen en de kans is erg groot dat Pixies in het antwoord voorkomt. De Amerikaanse groep rond frontman Black Francis bracht tussen 1988 en 1991 dan ook enkele albums uit die met aanstekelijke melodieën en edgy gitaaruitbarstingen de blauwdruk vormden van de moderne indierock. De stil-luidopbouw van hun nummers gaf inspiratie aan Nirvana, Radiohead, Smashing Pumpkins en ga zo maar door. Alle bejubeling ten spijt ontbond Francis de groep in 1993. In 2013 volgde een reünie, al was het zonder de fabelachtige bassiste en achtergrondzangers Kim Deal. Met vervanging van Paz Lenchantin brachten de ‘nieuwe’ Pixies sindsdien al drie albums uit, waarvan Beneath The Eyrie uit 2019 voorlopig het laatste was. De platen blonken vooral uit in middelmatigheid en konden ons dan ook niet helemaal overtuigen. Met Doggerel ligt nu album nummer acht in de winkelrekken om te bewijzen dat Pixies er toch nog wat van kan.
Aan inspiratie was er in elk geval geen gebrek, want Black Francis had bij de start van de opnames meer dan veertig afgewerkte nummers bij elkaar gepend. Een groot deel daarvan had hij geschreven voor een countryplaat die hij samen met Bobby Bare Jr. van Guided By Voices wou opnemen, maar uiteindelijk bleek het materiaal zodanig sterk dat hij het beter voelde passen op een Pixies-album. Hoewel de nummers oorspronkelijk binnen een countrythema bedoeld waren, klinkt alles wel heel erg Pixies. De akoestische basis van de songs is nog duidelijk hoorbaar, maar de distortionpedalen worden nog regelmatig ingetrapt. Francis staat bovendien nog regelmatig schuimbekkend te schreeuwen, terwijl Lenchantin zorgt voor zweverige achtergrondzang. Doggerel voelt dan ook heel erg retro aan.
De aangename vooruitgestuurde singles “There’s A Moon On”, “Vault of Heaven” en “Dregs of the Wine” bevestigden eerder al dat retrogevoel, en ook de sterke albumopener “Nomatterday” gaat verder op hetzelfde elan. Met het strak ritme van David Lovering, de snijdende gitaren van Joey Santiago, de slome bas van Paz Lenchantin en Black Francis’ gebrul waan je je bij momenten weer even ten tijde van Surfer Rosa. Ook de kampvuurpop van “Haunted House” en het hypnotiserende “Get Simulated” klinken als stille echo’s van Bossanova. De melodieuze finale van “You’re Such Sadducee” is dan weer puur indiepopgoud. Het zijn allemaal nummers die een glimp werpen op wat de groep in haar hoogdagen kon presteren.
Die herinnering aan de hoogdagen legt echter pijnlijk de grootste zwakte van Doggerel bloot: vroeger was het allemaal een heel stuk béter. Barslecht wordt het nergens, maar de sterkste momenten van de plaat hebben we in de vorige paragraaf wel genoemd. De overige nummers kabbelen gezellig verder en zetten af en toe aan tot goedkeurend knikkebollen, maar ze blijven ook niet echt kleven in je oren. Bij momenten wordt er bovendien aardig gerecycleerd; zo lijkt het wel alsof in “There’s A Moon On” stukjes van “Human Fly” (The Cramps) en “Hate To Say I Told You So” (The Hives) door elkaar worden gegooid, en de baslijn van “Pagan Man” lijkt wel heel erg op die van “Monkey Gone To Heaven”. Oh, dat gezegd zijnde bevat die song ook een solo waarin Black Francis fluit. We zijn er nog niet over uit of dat nu bonus- of minpunten oplevert.
De grootste zwakte van Doggerel is dus de algemene middelmatigheid die je in ruim de helft van de nummers tegenkomt. Over de kam genomen voegt het viertal met Doggerel dan ook allerminst een essentieel album toe aan haar discografie. Waar een tijdgenoot als Nick Cave met elke nieuwe release grenzen wil verleggen, blijft Pixies ter plaatse trappelen alsof er de voorbije dertig jaar niets is gebeurd. Geweldig nieuws voor nostalgische fans, maar voor ons mag het toch wat meer zijn. Al bij al klinkt het viertal een beetje als een doorsnee groepje dat een eerbetoon brengt aan Pixies. Wij vinden de country van Doggerel dus toch wat te zwak om mee naar buiten te komen. Geef ons dan maar “Rock Music”.
Black Francis en z’n bandmaten hebben heel wat concertdata voorzien in de lage landen, zo staan ze van 3 tot en met 5 maart op het podium van respectievelijk De Oosterpoort in Groningen, Amare in Den Haag en Tivoli Vredenburg te Utrecht. Op 7 maart kan je hen op Brusselse bodem gaan bekijken in Vorst Nationaal. Voor alle shows zijn nog kaartjes beschikbaar.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
Beste
In het begin van hun reünie in 2013 was Kim Deal er wel nog bij.
Mvg
Annie