InstagramLiveRecensies

Bring Me The Horizon @ Lotto Arena: Beuken op poorten van goden

© CPU – Nathan Dobbelaere

De tijd dat Bring Me The Horizon nog wakker lag of ze cool gevonden werden in metalcore-middens, ligt al mijlen ver achter hen. Na het uitbrengen van amo in 2019, waarbij de focus verschoof van metal naar meer commerciële rock en zelfs pop, met matige resultaten, kwam Bring Me The Horizon eind 2020 terug met Post-Human: Survival Horror. Dit album was stukken interessanter dan hun voorgaande werk. Het was niet zo hard als hun metalcore-sound waarmee ze in het midden van de jaren 2000 beroemd werden, maar wel een stap terug in de goede richting. Voor deze Survival Horror-tour hadden ze alvast een arsenaal bevriende bands opgetrommeld om de Lotto Arena op te warmen. Jammer genoeg gaf POORSTACY op het laatste moment nog forfait. Het zou desalniettemin een bonte metalrevue worden met voor ieder wat wils, maar waar Bring Me The Horizon de show stal.

De Britse Static Dress mocht de spits afbijten. Ondanks de drukte die er heerste aan het Sportpaleis, omdat vanavond ook Panic At The Disco! speelde, was de zaal al behoorlijk gevuld. Zanger Olli Appleyard haalde alles uit de kast en mocht zich op de borst kloppen omdat hij de eerste moshpit van de avond in gang gestoken had. Contrast, de gemaskerde gitarist, toverde enkele leuke riffs uit zijn gitaar terwijl Appleyard zich volledig smeet. Het viertal wisselde loeiharde onderdelen die screams bevatten vlot af met stevige, rockende songs waarmee Appleyard bewees dat hij over een goed paar stembanden beschikte. De songs klonken stuk voor stuk alsof ze recht uit het begin van het millennium kwamen. Echo’s van Underoath en From First To Last galmden door de arena. Het aanwezige publiek kon de jonge band uit Leeds wel smaken. Static Dress deed waar ze voor kwamen en mogen terecht hopen op enkele nieuwe fans.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Met A Day To Remember stond er als tweede voorprogramma een band met toch al wat meer kilometers op de teller dan Static Dress. Vorig jaar maakten ze nog de weide van Graspop onveilig met hun mix van posthardcore en poppunk. De trucjes van de foor moet je de heren uit Ocala, Florida niet meer leren. “The Downfall Of Us All” had nog maar goed en wel de set op gang getrapt, wanneer de jetblazers rook in de lucht pompten. We werden plat gebombardeerd met breakdowns en zware riffs, misschien zelfs een beetje te veel. De originaliteit was soms ver zoek, waardoor het snel dreigde eentonig te worden. “2nd Suck” werd zo opgepompt met speciale effecten en overdonderende gitaren, maar had eigenlijk weinig om het lijf.

Gelukkig hebben de heren ook enkele topsongs in hun repertoire. Met “Right Back At It Again” surften ze perfect op de lijn tussen posthardcore en poppunk. Het is een combinatie die het beste lijkt te werken voor A Day To Remember. Telkens wanneer we het gevoel kregen dat ze vertrokken waren voor een reeks, tuimelde de kwaliteit weer naar beneden, met als absoluut dieptepunt “Rescue Me”, dat op het randje van beschamend stond. Muzikaal had het optreden veel te weinig om het lijf om te blijven boeien. Daar konden zelfs de akoestische gitaren van hit “If It Means A Lot” en een luidkeels meegezongen “All Signs Point To Lauderdale” geen verandering meer in brengen. Er werden veel teveel trucjes gebruikt om het gebrek aan originaliteit te compenseren. Het voordeel was wel dat enkelingen de spieren al opgewarmd hadden voor wat hen nog te wachten stond.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Aan het begin van de show werden we toegesproken via het scherm achter het podium door Eve, de digitale assistente van Bring Me The Horizon. De instructies waren duidelijk: breek het kot af. Vanaf het verwoestende openingsnummer “Can You Feel My Heart” was het meteen duidelijk dat de band er zin in had. De opdracht van Eve werd gedetailleerd opgevolgd: steen voor steen de Lotto Arena met de grond gelijkmaken. “Can You Feel My Heart” was dan ook een mokkerslag van jewelste. Er werd geen tijd verloren, want met het trio “Happy Song”,“Teardrops” en “MANTRA” bewandelde de band de ingeslagen weg verder. Het geluid zat perfect en elk detail was zuiver waar te nemen in de chaos van het gitaargeweld van Lee Malia en Matt Kean.

© CPU – Nathan Dobbelaere

“Parasite Eve” was een indrukwekkend hoogtepunt halverwege de set. We hoorden een dreigende sample van een Bulgaars vrouwenkoor dat “Ergen Deda” zong, waarna de robotachtige stem van Sykes’ vrouw Alissa Salls ons kwam informeren dat er een oorlog op komst is. Die oorlog kwam er in de vorm van moshpits voor het podium. Als er ooit al dreiging afstraalde van Bring Me The Horizon, was deze nu toch ver te zoeken. De kloof die gaapt tussen het collectief dat ze waren ten tijde van “Suicide Season” uit 2008 en laatste single “sTraNgeRs”, is groter dan de Grand Canyon. De duistere krachten die aanwezig waren in hun begindagen, hebben plaatsgemaakt voor radiovriendelijke metal. Dat maakten ze glashelder met “sTraNgeRs”, de song die dat in het vet accentueerde. Het is een behoorlijk intens lied over het zoeken naar verbinding, met een heerlijk meeschreeuwbaar emorefrein dat de balans vindt tussen gitaargeweld en alternatieve pop. Heel dreigend allemaal, maar steeds gecontroleerd. Ze slaagden er moeiteloos in om het nieuwe werk, dat muzikaal toch uit een ander vaatje tapt, te integreren in de set.

Waar de livereputatie de voorgaande jaren nog wat kwakkelend was, bracht de band nu een show die tot in de puntjes afgewerkt was. Zanger Sykes was soms meer een publiek ophitsende hypeman dan een vakkundige zanger. Al waren zijn zangkunsten op “DiE4u” op het randje, maar als volleerd volksjenner orkestreerde hij iedereen om mee te zingen. Hij slaagde er perfect in om zijn manco te compenseren, want zelden hebben we een frontman gezien met meer presence. Als het nodig was, perste hij er een goedgemikte scream uit die van heel diep leek te komen. Al die elementen blendden samen tijdens “Kingslayer”, dat zowel vertrouwd als vernieuwend klonk. Wie verder keek dan de capriolen en het ego van Sykes, merkte op dat de band een geoliede machine was die het geheel meer dan een uur over onze hoofden liet denderen.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het echte rustpunt kwam in de vorm van de akoestische versie van “Follow You”. De vrouwen gingen op de schouders van de heren zitten en de lichtjes van de smartphones lichtten de Lotto Arena op. Het publiek overstemde Sykes probleemloos. Tussen al die afbraakwerken en gedonder, was “Follow You” perfect op zijn plaats. De gitaren mochten nog eenmaal knallen op klassieker “Drown”, voordat ze het voor een eerste keer voor bekeken hielden. Enkel en alleen om daarna de laatste restjes van de Lotto Arena die nog rechtstonden met de grond gelijk te maken. “Sleepwalking” leidde de weg en klonk steviger dan we ooit gehoord hadden. “Throne” was de gedroomde afsluiter. Nog een laatste keer werd alle energie uitgeschreeuwd. Bring Me The Horizon bewees in Antwerpen waarom ze zijn uitgegroeid tot een van de grootste rockbands uit het Verenigd Koninkrijk. Alle ingrediënten waren aanwezig en ze stelden absoluut niet teleur.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Can You Feel My Heart
Happy Song
Teardrops
MANTRA
Dear Diary,
Parasite Eve
sTraNgeRs
Shadow Moses
Kingslayer
DiE4u
Follow You (Akoestisch)
Drown

Obey
Sleepwalking
Throne

Related posts
InstagramLiveRecensies

IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne…
InstagramLiveRecensies

Nothing But Thieves @ Lotto Arena: Niets dan dansbare rock

De kans dat je de Britse band Nothing But Thieves al eens live hebt gezien of in de verte op een festival…
InstagramLiveRecensies

Architects @ Lotto Arena: Overvloed aan toegankelijkheid

Architects in de Lotto Arena, dat is al even geleden. In 2019 was de Antwerpse poptempel voor het laatst het decor van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.