Slow Crush @ Pilar: Purperen harmoniteit

Aan de overkant van de Atlantische Oceaan is Slow Crush een indiefavoriet. Door studentenradio’s zijn shoegaze en afgeleide varianten daar bij vlagen hip gebleven, een fenomeen waar nu ook The Haunted Youth zijn graantje van kan meepikken. Intussen is de Belgisch-Britse band rond frontvrouw en bassiste Isa Holliday ook relatief bekend in België. De definitieve naamsbekendheid kwam er met het tweede album Hush uit 2021 en bracht het viertal naar Pukkelpop. Daarvoor tourde Slow Crush al driftig de wereld rond. We zagen ze bijvoorbeeld in de Rotonde van de Botanique. Hoe Slow Crush het wereldwijd touren hen bevalt, vertelde ze uitgebreid aan VI.BE. De Hush-tournee loopt op zijn laatste benen en voor de laatste Belgische clubshow trekken ze naar onze nationale hoofdstad.

Shoegaze mag dan wel een Angelsaksische uitvinding zijn, zoals wel vaker het geval is bij conventionele subgenres heeft elk land na verloop van tijd een eigen scene. Het Belgische Cecilia::eyes was voor ons een nieuwe ontdekking. Sinds Disappearance uit 2014 ging de stekker eruit voor minstens zeven jaar. Het vierde album Sore Memories Always End verscheen dan weer twee jaar geleden. Het viel nauwelijks op te merken dat de groep zolang van het toneel was verdwenen. De lichte feedback bij aanvang deed het ergste vermoeden, maar na enkele ogenblikken zat de sound volledig goed. In vergelijking met de geluidsmuur die Slow Crush zou optrekken, was Cecilia::eyes een mager beestje. Eens we ons volledig overgaven aan de zachtaardige dreampop, waren alle plooien gladgestreken. Het vijftal liet amper in zijn kaarten kijken waardoor de muziek voor zichzelf sprak. Toen de drummer de vocalen voor zijn rekening nam, kwam er toch iets meer schot in de zaak. Na een ruim half uur waren we echter meer dan verzadigd voor de iets stevigere gitaren.

Slow Crush was duidelijk in zijn nopjes. Al bij de eerste drumroffel grepen Isa Holliday de zaal bij diens nekvel. Een van de nadelen van shoegaze is dat het genre snel eentonig kan worden. Het is immers zo dat we – los van de tempowisselingen – telkens dezelfde effecten hoorden terugkeerden. Desalniettemin verveelde de band geen seconde. De fysieke poses van de gitarist aan de rechterkant werkten aanstekelijk op onze nek- en rugspieren. In plaats van doelloos met zijn gitaar te klungelen, bewoog hij ze in het verlengde van de riffs. Tijdens “Drift” barstte de geluidsmuur helemaal open, maar hing er ook een gelukzalige kalmte in de lucht.

Wanneer de boel dreigde in te zakken, zorgden de paarse en witte lichtschakeringen voor de nodige afleiding. Ook de eindeloze rookpluimen gaven de galmende gitaren de nodige effecten om ons zenuwstelsel acuut te blijven prikkelen. Vooraleer “Swivel” ons een heftige shot shoegaze zou toedienen, getuigde Holiday oprecht haar dankbaarheid jegens het publiek. Het was voor ons de eerste keer dat we Pilar zo gezellig vol zagen voor een gitaarband. Ondanks dat het puike cultuurcomplex nog vrij onbekend is buiten Brussel, vonden vanavond velen de weg richting Elsene.

Tot slot gingen de vier begenadigde muzikanten volledig uit hun dak wanneer ze “Glow” inzetten. Hun uitbundigheid sloeg niet volledig over naar het publiek, maar was wel heel enorm leuk om naar te kijken. Groepen met zulke overgave voor zichzelf worden steeds schaarser en schaarser en moeten we koesteren. In plaats van de show ook nodeloos te rekken, verdween de groep nadien rustig van de bühne. De lange fade-out hield de aanwezigen een beetje in de waan dat er nog een bisronde zat aan te komen. Niets was minder waar en dat speelde in het voordeel van Slow Crush. De meest impressionante nummers uit Hush waren namelijk gespeeld en het is niet zo dat er in het debuut een hit verstopt zat. Omstreeks half elf was het wel welletjes en dat had Slow Crush zichtbaar genietend goed in de mot.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!