Life of Agony @ Trix: Cocoonen in 1993

© CPU – Stijn Verbruggen

De ‘gouwe ouwe’-tijd dat metalbands via Roadrunner Records blitzcarrières doormaakten, behoort tot een schimmig verleden. De kruisbestuiving tussen hardcorepunk en metal is daarentegen nooit echt verdwenen, waardoor Life of Agony kon blijven teren op vroegere successen. Sinds de reünie van 2003 gaat er geen jaar voorbij of de band uit Brooklyn staat wel ergens op een Belgisch of Nederlands podium. Mede dankzij frontman Keith Caputo’s geslachtstransformatie naar Mina beleeft Life of Agony zijn tweede jeugd. In het verleden worstelde wijlen Keith met depressies en een getormenteerde jeugd.

Recente albums zoals The Sound of Scars zijn opnieuw van een hoogstaand niveau. Het is echter zo dat het debuut River Runs Red en diens opvolger Ugly uit 1995 de twee steunpilaren zijn van de liveshows. Om de fans te bedanken voor hun eeuwige steun viert Life of Agony wereldwijd de dertigste verjaardag van River Runs Red. Als kers op de kaart van de integrale uitvoering doorkruist ze Europa met de generatiegenoten van Prong en het piepjonge Tarah Who?.

© CPU – Stijn Verbruggen

‘Tarah wie?, Tarah Who?’,… Ziezo, de flauwe woordspeling van de avond is gepasseerd. Voor een zo goed als lege zaal nam het trio uit Los Angeles een voorzichtige start. Frontvrouw en bezieler van de groep Tarah G. Carpenter stelde zich eerst wat schuchter op. Na wat slokken van haar whisky werd ze toch een beetje loslippiger en stond ze er zelfverzekerder bij. Dat de band van aanpakken wist, werd onmiddellijk duidelijk toen de gitaren werden ingeplugd. De radiovriendelijke hardrock was namelijk sterk gekruid met snuifjes metal en hardcore. De sound en het rock on-gehalte bereikten vlot onze oren, maar meer dan een prima opwarmer was Tarah Who? niet per se. Drumster Christine Agozzino en bassist Ash Orphan stonden er daarentegen niet bij voor spek en bonen. Samen met Carpenter genoten ze volle teugen van deze unieke kans om te mogen touren met Prong en Life of Agony.

© CPU – Stijn Verbruggen

Zonder Tommy Victors innovatieve gitaarspel eind jaren tachtig zat Pantera wellicht voor eeuwig vastgeroest aan kitscherige glammetal. Om maar te zeggen dat de man een rijke invloed had op de embryonale stadia van de groove en nu-metal. Naast zijn werk voor onder andere Danzig en Ministry, is Victor het boegbeeld van Prong. Deze industriële metalband wist toch al wat volk op de been te brengen en was de geknipte opener voor Life of Agony. “Test” en “Whose Fist Is This Anyway” waren straffe binnenkoppers voor 45 minuten lekker te grooven. De drie muzikanten waren goed op elkaar ingespeeld. Victor en bassist Jason Christopher namelijk verloren op geen enkel moment de pedalen en verkenden alle hoeken van het podium.  Na verloop van tijd werd de set eentonig, maar toen culthit “Snap Your Fingers, Snap Your Neck” werd ingezet, waren wij en het publiek terug volledig bij de les. Prong kweet zich dus meer dan aardig van zijn job om de zaal klaar te stomen voor Life of Agony’s jubileumshow.

© CPU – Stijn Verbruggen

Eerlijk gezegd staan we ietwat sceptisch tegenover het concept van een album integraal te spelen. Vanavond moesten we daarentegen onze mening grondig herzien. Na Pink Floyds “Hey You” vloog Life of Agony er volle bak in. Van “This Time” tot “Friday” waren de band en de fans twee handen op één buik. Zelfs de technische mankementen gooiden amper roet in het eten. Na bijna veertig jaar de wereld rond te touren, is Life of Agony wel het één en ander gewoon. Niettemin was het een unieke avond, want de show in Antwerpen was de eerste show van de tour waar het bordje ‘uitverkocht’ mocht opgeplakt worden. Dat nieuws zorgde ervoor dat Caputo en haar maten hun beste beentje voorzetten. De kunst van de “Method of Groove” hadden ze nog steeds goed onder de knie. Zijzelf was geen kat om zonder handschoenen vast te pakken. Concertgangers die het niet konden laten om met bekers te smijten, kregen bijvoorbeeld een welgemeende ‘fuck you’.

Tussendoor werden band- en crewleden uitvoerig bedankt voor hun noeste arbeid, waardoor ons respect voor de groep almaar bleef groeien. De integrale uitvoering van River Runs Red droeg zoals verwacht een nostalgisch gevoel met zich mee, maar zelfs bij de minder bekende songs werd het publiek laaiend enthousiast. De sporadische circlepits en meezingmomenten maakten van dat alles een dolle boel. Zonder teveel poespas trakteerde Life of Agony ons erna op een kransje hits die deze zaterdagavond compleet maakten. Het was een tikkeltje voorspelbaar welke songs er uit de mouw werden geschud, maar dat bedierf de pret geenszins. “Lost at 22” en “Weeds” blijven immers krakers van jewelste die gewoon niet mochten ontbreken. Life of Agony, en Caputo in het bijzonder, bewezen andermaal dat je dromen blijven volgen altijd de juiste keuze is. Niemand die dertig jaar geleden kon voorspellen dat de norse Caputo van toen nu elk ogenblik een glimlach op haar gezicht toverde. Aan de hand van deze spel- en levensvreugde mogen er dus gerust dertig jaar extra bij.

De jubileumtournee houdt op 1 februari halt in de Melkweg, Amsterdam. Daarna is het wachten tot de zomer om Life of Agony opnieuw te zien spelen. De band staat zaterdag 17 juni geprogrammeerd op Graspop Metal Meeting. Deze dag is inmiddels uitverkocht, maar er zijn nog combitickets beschikbaar. Het vierdaagse metalfestijn wordt aangevoerd door Ghost, Gojira, Slipknot, Parkway Drive, Def Leppard en Mötley Crüe. De organisatie maakt weldra de laatste twee headliners bekend.

Facebook / Instagram / Twitter / Website