Wie de naam Kimbra in de mond neemt, denkt waarschijnlijk meteen aan wereldhit “Somebody That I Used To Know” waarop we de Nieuw-Zeelandse naast Gotye horen. Het gros van de bevolking lijkt niet veel verder te komen, maar toch bouwt de zangeres al jaar en dag aan haar carrière. Zo brengt ze deze week haar vierde langspeler a reckoning uit en trekt ze de komende maanden door Europa en Noord-Amerika om die plaat te promoten. De vierde halte van die tour is in onze gezellige hoofdstad, waarbij de uiterst geliefde Rotonde van de Botanique het decor mag verzorgen.
Voor Kimbra haar fans vol overgave te woord komt staan, is het de beurt aan LLUCID. De Duitser vervangt Tommy Raps als voorprogramma tijdens de Europese tourdata van Kimbra en zo ontdekken ook wij de muziek van de beste man. Voor de gelegenheid doet LLUCID het zonder band en vooral ook omdat het naar eigen zeggen bijzonder duur is om te touren. De crisis in artiestenland is duidelijk ook nog niet voorbij, maar dat zou geen excuus hoeven te zijn voor de rest van zijn set. Een half uur lang krijgen we weinig originele elektronische producties te horen die op zich wel goed in elkaar zitten, maar net dat sprankeltje missen om echt op te vallen. Toch is het pas wanneer LLUCID begint te rappen dat hij onze aandacht helemaal verliest. Door het gebrek aan articulatie moeten we af en toe gissen naar de taal die hij hanteert en ook de overdosis autotune doet meer kwaad dan goed. Zijn debuutplaat verschijnt in juni en dat zouden we geweten hebben. Naast het feit dat elke laatkomer persoonlijk herinnert wordt aan de Duitser zijn naam, wordt ook bij elke song die op zijn album komt duidelijk vermeld wat er in de pijplijn zit voor de artiest.
Om iets over negen doven de lichten van de Rotonde een tweede maal en we kruisen vingers en tenen opdat het deze keer allemaal wat beter mag klinken. Hoewel er duidelijk nog heel wat tickets te koop waren, zorgen de aanwezigen voor een gezellig gevulde zaal waar ruimte is om te dansen. Het blijkt even later ook de perfecte setting te zijn om de muziek tot zijn recht te laten komen. Wanneer Kimbra de avond op gang trekt met het dromerige “save me”, lijken we vertrokken voor een kunstzinnige avond. De meerstemmigheid van de song toont de kracht van Kimbra en ook vergelijkingen met Björk zijn niet veraf.
We krijgen grotendeels nieuw materiaal te verorberen, waardoor het publiek niet altijd even snel mee is, maar dat hoeft het enthousiasme gelukkig niet te temperen. Ook op haar nieuwste plaat doorbreekt Kimbra genrestereotiepen en doorbreekt ze bestaande patronen, iets wat ze ook live probeert te vertalen. Haar performance zorgt dan ook voor een welkom extraatje, want na een paar songs hebben we wel door hoe het allemaal werkt en valt ook op dat de muzikanten die de Nieuw-Zeelandse meegenomen heeft vooral op de achtergrond mogen figureren. Zonde, want beide lijken ze een eigen stempel op de livesound van Kimbra te drukken.
Wanneer je aan je vierde langspeler toe bent en dus al heel wat jaren meedraait in de industrie, word je sommige van je eigen songs op een bepaald moment ook wel beu. Om dat tegen te gaan, hult Kimbra haar oude composities in een hedendaags jasje en zo staat de artieste plots live geluidjes op te nemen om die vervolgens te loopen tot we “Settle Down” in een andere versie te horen krijgen. Het klinkt fris en daardoor krijgen we minder het ‘Greatest Hits’-gevoel. Toch lijken de oude songs niet helemaal te blenden met de nieuwe richting die Kimbra uitgaat en daardoor krijgen we bij momenten het gevoel in de Speedy Bob van Bobbejaanland te zitten. Waar de nieuwe creaties eerder een kunstzinnige, alternatieve kant van Kimbra tonen, vallen songs als “Sweet Relief” net op door de schreeuwerigheid en over the top productie.
Dat Kimbra enkele oudere liedjes beter achterwege gelaten had, valt extra op wanneer ze de hoge noten telkens net niet haalt. Een paar keer wankelt de vocale prestatie, maar gelukkig weet de Nieuw-Zeelandse zich in geen tijd te herpakken en voor we het goed en wel beseffen zijn we weer net zo onder de indruk van haar performance. De sensuele klanken, het enthousiasme van de zangeres en het occasionele vingergeknip nodigen zelfs de meest introverte types uit de zaal uit om een bescheiden dansje te doen.
Kimbra probeert veel contact te maken met haar fans en dat wordt meer dan gesmaakt. Dat ze ook de voorste centimeters van het podium benut zit daar zeker voor iets tussen, maar ook de verhalen die Kimbra vertelt. Voor elke nieuwe song krijgen we te horen wat de achtergrond is, waarom ze het schreef of uit welk tijdperk het stamt. Leuk zou je denken, maar wanneer de sfeer die je opbouwt telkens onderbroken wordt voor een kort verhaaltje, zakt het tempo van de set dusdanig. Hiermee lijkt Kimbra in haar eigen val te trappen, want hoe fijn die anekdotes ook zijn, hadden we graag ook gehoord hoe bepaalde songs in elkaar overlopen.
Voor de bisronde, waarin we oude hitjes voorgeschoteld krijgen, rondt Kimbra haar set af met “i don’t want to fight”, tevens de laatste track van a reckoning. Een klein, ingetogen liedje dat in schril contrast staat met de extraverte powervrouw die we eerder op de avond zagen, getuigt van een nieuwe volwassenheid. Alsof de rust terug mag komen in de muzikale carrière van Kimbra en alle gekkigheid weer de doos in kan, al lijken we daarmee vergeten te zijn wat voor bizarre, doch interessante composities we eerder op de avond te horen kregen van datzelfde album.
Van incidentele rockster over sensuele popdiva tot emotionele alternatieve popster. Het zijn de imago’s die Kimbra aantrekt doorheen haar passage in de Botanique. Hoewel we niet helemaal overtuigt zijn door de prestatie van de Nieuw-Zeelandse zangeres, kunnen we wel stellen dat haar nieuwe songs een stuk volwassener klinken en wellicht een nieuw tijdperk voor de artieste inluiden.
Setlist:
save me
gun
replay!
the way we were
Settle Down
foolish thinking
la type
new habit
Top of the World
Love in High Places
personal space
GLT
I don’t want to fight
Sweet Relief
Cameo Lover
