SONS @ De Casino: Wanneer zonen mannen worden

Geen betere manier om het jaar af te sluiten dichtbij huis, geen leukere setting om ‘officieel’ je nieuwe album voor te stellen in een gezellige zaal als De Casino in Sint-Niklaas. Sinds de release van debuutplaat Family Dinner uit 2019 ging het razendsnel voor de vier zonen uit Melsele. Met hun tweede plaat Sweet Boy probeerden ze ons alweer weg te blazen met snedige songs, knallende drums en snoeiharde riffs. De punkrock van SONS stuitert, botst en barst zoals een oldskool botsauto die je tegen die van jouw eerste liefje ramt. SONS, met als support Black Leather Jacket deze keer, staat garant voor topshows, uitzinnige mensen, crowdsurfende golven en heel veel liefde voor het rockgengre. Het werd weer een avondje moshen en pintjes smossen!

Als je een band als Black Leather Jacket als supportact kan versieren, dan weet je dat je goed bezig bent. Voor dit Noord-Antwerpse viertal begon het allemaal in 2019, wanneer ze debuutalbum Tranquillizer uitbrachten en hun eerste bommetje “Village People” dropten. Inmiddels staat de opvolger te popelen om als een steen in een katapult gelanceerd te worden. Allemaal nieuwe nummers dus, maar het publiek had er al enorm zin in. Met “Why” en “I Want It Now” werd de toon van de avond meteen ingezet. Vooral muzikaal zit het nieuwe werk van Black Leather Jacket goed in elkaar, zowel tijdens “The Social Race”, “Another Day” en afsluiter “Darts” werden we geprikkeld om uit te kijken naar nieuw werk van hen. Als supportact moet je vaak aan de slag voor een halve zaal, maar deze keer was De Casino al heel mooi volgelopen. Met heel veel passie en goesting werden alle nummers van hun nieuwe album, dat eraan komt in 2023, voorgesteld aan het gevarieerde publiek van jonge snaken en oude rockers. Wanneer je denkt dat rock-‘n’-roll min of meer aan het uitsterven is, is er in ons land nog hoop bij het aanschouwen van Black Leather Jacket.

Nadat de zaal opgewarmd was en de eerste bierdruppels gemorst waren, konden de jongens van SONS hun intrede maken. We zagen ze dit jaar al op de Lokerse Feesten, ondankbaar vroeg, en in Trix, waar ze hun nieuwe album voor het eerst voorstelden en de stabiliteit van het dak van de Club uittestten. Onder de zeemzoeterige tonen van Frank Sinatra kwamen onze jongens al walsend op het podium om meteen te knallen met hun eigen “L.O.V.E.”. Jammer genoeg kwam er geen geluid uit de microfoon van frontman Robin, maar het kon hun allemaal niet deren. ‘Anders beginnen we gewoon opnieuw?’ Dit korte, snedige en aanstelijke nummer bleek de perfecte opener om meteen te tonen welk vlees ze in Melsele in de kuip hebben. Met “Nothing” gaan ze de nihilistische toer op, met een nummertje dat davert als een oude motor over een donkere snelweg. Zo’n song waarbij je absoluut niet kan stilzitten, wat ook zo bleek in de zaal. Bij de eerste tonen van “Naughty”, van de vorige plaat, mocht er al eens gehost en gemosht worden, maar de show kwam pas écht op gang met “I Need A Gun”, waarbij het licht even in de zaal uitging en de menigte zijn gang kon gaan, met de walsende apotheose als blikvanger.

Met “Another Round” openen ze een blik met nostalgische en stevige feel good rock-‘n’-roll, een allemansvriend voor jong en oud. SONS blijkt dit ook te merken en frontman Robin laat even tussendoor weten ‘dat ze gewoon hun twee albums volledig gaan spelen’, alsof hij een grote pot snoep opendoet en in het publiek gooit. Met “Bike” wordt deze roadtrip gewoon verder gezet en kunnen de eerste kreten ‘bike! bike! bike!’ worden meegebruld. De openingsriff van titeltrack “Sweet Boy” doet eventjes ’n beetje denken aan Korn, maar onder impuls van drum en zang worden we weer meegezogen in een zalige flow van oldschool rock-‘n’-roll met ballen. Dit nummer is niet meer dan terecht hun titeltrack en mogen ze gerust ook klasseren als een referentiesong voor hun oeuvre. De toon is meteen gezet om te knallen met “Hot Friday” en de zaal wordt helemaal in brand gestoken. De eerste crowdsurfers doen hun ding en wanneer er eentje zijn gang gaat, is het als bandwerk, waarbij de ene na de andere zich laat meevoeren op een golf van rock en zweterige palmen.

Is er al een circlepit geweest? Bij SONS gaven ze die twijfel geen keuze door hem te openen met “White City”, wát een song zeg. Gedurende een rollercoaster van drie minuten kan je letterlijk de tempoversnellingen aanvoelen met een chaotische versnelling op het einde. Gelukkig zijn ze genadig in Melsele, want met “Skin” krijgt het volk eventjes een adempauze. Een hele intrigerende opening, overgang naar een introverte vertelling, die eventjes lijkt te exploderen, maar toch op de vlakte blijft. Misschien wel een van hun meer duistere nummers en toch wel een vreemde eend in de setlist, maar het publiek lust het wel (terwijl het op adem komt).

De overgang van “Skin” naar “Succeed” is even opbouwend als dreigend, maar de opener van Sweet Boy is herkenbaar voor iedereen. De dagelijkse druk waar we allemaal mee omgaan, de ene wat minder dan de andere, om te ‘slagen’ in het leven. Het refrein wordt dan ook massaal meegebruld en de menigte klaargestoomd voor het volgende bommetje “Shadow Self”, waarbij de vloer davert en ze zelfs in het café op het gelijkvloers de lampen zien knipperen. Wanneer bassist Jens eventjes komt kijken, vallen enkele meisjes vooraan in zwijm en te midden de circlepit is er plaats voor een ‘roeibootmoment’ waarbij Jens en Robin zelf even in de zaal komen piepen. ’t Blijven toch ook gewoon jongens van’t volk hé? Met “Momentary Bliss” is het de beurt om hun nieuwe single voor te stellen, waarbij Green Day-gewijs wordt meegezongen door de fans van het eerste uur. Is het een bewuste keuze om deze song als single te releasen? De dansende meisjes vooraan geven deze keuze alleszins een extra motivatie.

De chronologie van het optreden, waarbij stevigere nummers afgewisseld worden met (korte) adempauzes, wordt helemaal omver gegooid met de finale van de set. “I Don’t Want To” en “Keep On Going” openen het spervuur en de gehele zaal wordt geopend tot achteraan de PA, om ze nadien te sluiten in een moshpit zoals ze zelden ervaren hebben in De Casino. Een security staat aan de zijkant toch een beetje bezorgd te kijken, maar alles verloopt sportief, met SONS als scheidsrechter. ‘Doe mor is goe zot Sinnekloas’, schreeuwt Jens waarbij hij de olie op het vuur gooit voor “Waiting On My Own”. Hoeven we te vermelden dat de zaal gewoon los ging. Met “Do They See Me” krijgen we zowaar een sludge momentje, waarbij het jonge geweld vooraan eventjes niet goed weet hoe te reageren, dan maar even te blijven staan en kijken wat er plots gebeurt. Bij de herkenbare sound van de apotheose gaan ze dan weer verder met het zuivere en onschuldige plezier dat SONS opwekt, ook met de laatste song van de set én nieuwe plaat “Pixelated Air”, een steengoed en opzwepend nummertje overigens. ‘Home, we can’t go home, no we will never go back home’, is een relevante lijn in deze afsluiter, want niemand wil allerminst al naar huis, ook niet SONS, die enorm genieten van het thuispubliek.

De bisronde laat overigens niets aan de verbeelding over en iedereen verspilt de laatste energie en zweetdruppels aan bommetjes als “Family Dinner”, “Tube Spit” en referentiesong “Ricochet”. De zonen van Melsele zijn zichzelf ontgroeid, dat bewezen ze nogmaals door hun ganse oeuvre eventjes in onze strot te rammen. Deze band kan zonder problemen grotere podia aan, zowel in binnen- als buitenland. Maar ’t liefst van al zien we ze in kleinere en gezelligere zaaltjes aan het werk, waar garagerock écht thuishoort. En SONS zijn geen ‘zoontjes’ meer, maar een volwaardige mannenband die een uitstekend Belgische exportproduct zijn voor de oerdegelijke sound waar ze met zoveel goesting tijd, energie en passie insteken. Het jaar kon niet beter eindigen voor SONS met deze thuiswedstrijd die ze probleemloos naar hun hand zette. In De Casino hebben ze het alleszins geweten.

Setlist:
L.O.V.E
Nothing
Naughty
I Need A Gun
Another Round
Bike (outro)
Sweet Boy
Hot Friday
White City
Skin
Succeed
Shadow Self
Momentary Bliss
I Don’t Want To
Keep On Going
Waiting On My Own
Do They See Me
Pixelated Air