Het kwam misschien redelijk onverwachts, maar sinds enkele jaren is het Eurovisiesongfestival terug relevanter dan ooit tevoren. Denk maar aan bands als Måneskin, Go_A of Daði Freyr, die sinds hun deelname ’s werelds grootste podia mochten betreden. De volgende die zich aan dat lijstje mag toevoegen, draagt de naam Sam Ryder. Er wordt wel eens gezegd dat, mocht er geen oorlog geweest zijn in Oekraïne, de jonge Brit met de eindoverwinning ging lopen vorig jaar. Het zou op zich niet gestolen zijn, want de man is een nieuwe artiest zoals je ze anno 2022 zou verwachten: hij kende zijn doorbraak via social media platform TikTok.
Ook Sam Ryder verveelde zich tijdens de verscheidene lockdowns, en zo besloot hij om zijn TikTok-account te gebruiken om zijn favoriete nummers te coveren. Dat idee resulteerde in het feit dat hij, na Dua Lipa en Lewis Capaldi, de meest gevolgde Britse artiest op het platform is. Te gek voor woorden, want het leverde hem dus meteen ook wereldwijde media-aandacht, een plek in de finale van het Eurovisiesongfestival én een wereldhit in de vorm van “SPACE MAN” op.
2022 was met andere woorden een jaar om nooit te vergeten voor de Brit, die met zijn zilveren medaille meteen op tal van podia belandde. Van een fijne show in de Brusselse Botanique tot een gastverschijning bij Queen en Foo Fighters in Wembley: als Sam Ryder een microfoon zag, greep hij hem. Het zorgde daarbij ook voor een gigantische druk, want zoals dat gaat in de hedendaagse muziekindustrie, moest er zo snel mogelijk een album volgen. Dat is er nu in de vorm van There’s Nothing But Space, Man!, en we voelen aan het geheel eigenlijk al snel dat het een mes is dat langs beide kanten snijdt. Sam Ryder heeft alleen al dankzij zijn stem heel wat potentieel en bijgevolg enkele fijne nummertjes, maar langs de andere kant krijgen we ook het gevoel dat er een machine achter zit die vooral uit is op winst.
De samenvattende gedachte van There’s Nothing But Space, Man! is namelijk dat er niet per se slechte nummers op het album staan, maar ze breken helaas niet echt vaak potten. Of toch niet op de manier waarop we zouden hopen. Het staat namelijk als een paal boven water dat Sam Ryder een stemgeluid heeft om U tegen te zeggen, maar doorheen de plaat lijkt hij dat iets te veel uit te melken in de vorm van ballades. Met “All The Way Over” balanceert hij bijvoorbeeld al snel op een koord tussen cringe en emotioneel, maar weet hij zich wel nog redelijk uit de brand te slepen. Op “Whirlwind” en “Crashing Down” lukt dat daarentegen niet, waardoor ze al snel tot de platte broertjes van de plaat gedoopt worden.
Het moet daarom gezegd worden dat Sam Ryder het best klinkt als hij de popkaart trekt, getuige natuurlijk ook het succes van “SPACE MAN”. Een evenknie vinden we niet terug op deze debuutplaat, maar er staan wel een aantal degelijke popliedjes op de tracklist, weliswaar zonder meer. “Somebody” weet binnen zijn grenzen bijvoorbeeld een glimlach op ons gezicht te toveren en ook “More” weet zich, ondanks de ietwat voorspelbare beat, toch op een verrassend leuke manier te ontplooien. Dat gebeurt vaak dankzij de stem van de Brit, want die fungeert vaker wel dan niet als lijm die alles bij elkaar houdt.
De beste voorbeelden in dat verhaal zijn “Tiny Riot”, waarin Ryder (met een korreltje zout) furieus klinkt, maar op die manier vooral zijn stembereik in de kijker zet. In “Ok” gebruikt hij zijn stem dan weer als begeleidend lichtje in een bos van duistere beats en piano, zodat ze op die manier een tikkeltje warmer overkomt. Dat de Brit een emotie kan toevoegen aan zijn geluid, is natuurlijk een pluspunt. Kijk bijvoorbeeld maar naar “Deep Blue Doubt”, dat met een andere zanger lang niet zo emotioneel had geklonken.
Het is met andere woorden ietsje te vaak noch vis noch vlees op There’s Nothing But Space, Man!, want waar “Put A Light On Me” nog volop de danspoprichting uitgaat, zijn we alweer vergeten hoe het redelijk saaie “Lost In You” klonk. We merken dus dat het snel moest gaan voor Sam Ryder (lees: zijn entourage). Het ijzer moest gesmeed worden nu het heet is, wat als rechtstreeks gevolg heeft dat de plaat kwalitatief maar zo zo klinkt.
Hitjes heeft Sam Ryder weliswaar genoeg, maar om zich echt te ontpoppen tot een vaste waarde, zal hij toch iets verrassender uit de hoek moeten komen in het vervolg. Nu is There’s Nothing But Space, Man! vooral een logische verzameling van nummers in plaats van een echt album. Jammer!
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
