Sam Ryder @ Botanique (Orangerie): Waar zijn die handjes!?

De kans dat de muziek die je hoort op je favoriete radiozender zo bekend is dankzij TikTok, is vandaag de dag redelijk groot. De kans dat de artiest in kwestie zijn populariteit verwierf via het Eurovisiesongfestival is tegenwoordig ook niet meer onbestaande. En de kans dat je als je beide verhalen samenvoegt, uitkomt bij Sam Ryder, is gigantisch groot. De Brit won in mei de zilveren medaille op de grootste liedjeswedstrijd van Europa met zijn nummer “SPACE MAN”, waarna de bal heel snel aan het rollen ging. Zo volgde er binnen de kortste keren een uitverkochte tournee en mocht hij enkele weken geleden bijvoorbeeld nog samen met Foo Fighters en Queen “Somebody To Love” brengen in Wembley ter ere van wijlen Taylor Hawkins. Om maar te zeggen, Sam Ryder is een fenomeentje.

Dat de man dus ook België aandoet tijdens zijn There’s Nothing But Space, Man!-tour, leek vanzelfsprekend. Alleen waren we nogal benieuwd naar hoe de man een volledige set zou vullen, gezien hij slechts een handvol nummers in zijn discografie heeft. Zou hij ook nu nog een pak covers van stal halen, zoals hij dat op TikTok doet? Of kregen we veelal onuitgebracht materiaal vanop zijn debuutalbum dat in november verschijnt? Hoe dan ook werd nog voor het concert goed en wel begon duidelijk waarom die Sam Ryder nu zo populair is. Hij wist namelijk gigantisch veel sympathie op te wekken, want zo stond hij aan de ingang van de Orangerie om ons welkom te heten, een praatje te slaan, ons veel plezier te wensen bij het voorprogramma en vooral om ons te bedanken dat we er waren. De punten voor sfeer en gezelligheid had hij op voorhand dus al binnengeharkt.

Of de Brit die lijn op muzikaal vlak kon doortrekken, bleef dus nog even een groot vraagteken. De avond werd namelijk geopend door de De Brits-Zwitserse Kings Elliot, en die zorgde meteen voor een juiste sfeer. Met haar pianist/dj bracht ze een half uur lang aan dromerige en emotionele popliedjes, genre Billie Eilish, maar dan met een extra vleugje TikTok. Op zich niets mis mee, maar na een tijdje hadden we wel door dat de zangeres veelal ter plaatse bleef trappelen. Ze beschikte daarentegen wel over een mooi en helder stemgeluid, en ook het onderwerp was er telkens eentje dat de gevoelige snaar trachtte te raken. Mentale gezondheid, onzekerheden… het kwam allemaal aan bod, alleen moet Kings Elliot wel oppassen dat ze de lijn tussen mooi en cringe niet overschrijdt, getuige het moment dat de zaal ‘sick puppy!’ moest roepen. Al bij al dus een degelijke start van de avond: de Brits-Zwitserse vervulde haar rol als voorprogramma, maar deed ook niet veel meer dan dat.

Dan was Sam Ryder toch van een ander kaliber, al werden onze verwachtingen op muzikaal vlak wel meteen met de grond gelijk gemaakt. Waar we drums en piano hoorden op opener “Tiny Riot”, zagen we enkel een kerel met een akoestische gitaar de Brit begeleiden. Best jammer dus, want we hadden al snel het gevoel dat er meer in zat. Hoe dan ook moet gewoon gezegd worden dat de man ons dat euvel doorheen zijn set liet vergeten, en daar was hijzelf voor de volle honderd procent verantwoordelijk voor. Waar zijn stem er bij het openingsnummer nog wat schel door kwam door de geluidsmix, viel ons bij het daaropvolgende “Whirlwind” meteen op wat voor een goeie zanger die Sam Ryder wel niet is. Doordat het er wat intiemer aan toe ging, kwam zijn stem erg goed tot z’n recht. Dat de man daarbovenop ook gewoon een rasechte entertainer is, maakte het plaatje al snel compleet; de naam Freddie Mercury flitste even door ons hoofd.

Toen Ryder in zijn begroeting ook de befaamde ‘Ay Oh’ van de legendarische Queen-frontman bovenhaalde, bevestigde hij die gedachte alleen maar. Het moment stond meteen ook symbool voor wat hij van de avond verwachtte: een dialoog tussen band en publiek, een show die we samen zouden maken. Die woorden maakte hij dan ook meteen waar, door het publiek te bespelen op een immer sympathieke manier. Zo sympathiek zelfs, dat het terugkerende promopraatje over de aanstaande release van zijn debuutplaat allesbehalve arrogant overkwam. De Orangerie at dus al snel uit Ryders hand, wat ervoor zorgde dat iedereen met de glimlach meezong, -klapte en -wuifde met “Somebody”. De sfeer zat met andere woorden opperbest, en het zag er niet naar uit dat dat zou veranderen tijdens het uurtje dat de Brit op het podium stond.

“Put a Light on Me” ontpopte zich namelijk al snel tot een echte danspophit, waardoor de gemoedstoestand bij zowat iedereen zienderogen beter werd. Ook het daaropvolgende “Deep Blue Doubt” droeg daar aan bij, want met zijn grootse doch melancholische sfeer voelde het heel herkenbaar aan. Het was echter de combinatie van de sterke stem en de sympathieke uitstraling die van onze avond in de Botanique een uiterst aangenaam tijdverdrijf maakte. Zo maakte Ryder de BeReal van een fan, maar vertelde hij ook dat hij in Polen vol goede moed “You’re the Voice” van John Farnham coverde en niemand het bleek te kennen. Dat was in Brussel gelukkig niet het geval, want iedereen zong het nummer woord voor woord mee, tot groot jolijt van de Brit.

Dat het daarentegen ook allemaal iets intiemer kon, bewees de man door het emotionele “All the Way Over” op te dragen aan de overleden moeder van iemand in de zaal. Dat hij dat nummer ook tussen het publiek, persoonlijk aan de desbetreffende fan bracht, maakte het alleen maar specialer. De sfeer was dus een pak minder uitgelaten; een lijn die ook werd doorgetrokken in afsluiter “More”. Kleiner, emotioneler en bijgevolg ook een tikkeltje mooier. Het waren dan ook die momenten waarop Ryders stem het best uit de verf kwam. Dat hij het nummer misschien iets te lang bleef rekken, met opnieuw een ‘Ay Oh’, namen we er dan maar bij.

Het gekke was, dat Sam Ryder bij het beginnen van zijn bisronde aangaf dat zijn stem niet honderd procent was door het vele touren. Had hij het niet verteld, hadden we het nooit geweten. Zeker met de covermedley die de man daarna voor ons in petto had. De Brit heeft zijn populariteit voor een deel te danken aan het coveren van grote artiesten op TikTok, en zo gooide hij in Brussel Tears For Fears’ “Everybody Wants to Rule the World”, Queens “I Want to Break Free”, Earth, Wind & Fire’s “September” en Michael Jacksons “The Way You Make Me Feel” in de blender met een groovy cocktail als eindresultaat. Allemaal goed en wel, maar het publiek zat eigenlijk te wachten op grote hit “SPACE MAN”. Die bracht de Brit voor een zee aan smartphones (of zoals hij het noemde: sterren in de ruimte). Toch viel ons vooral op dat het gebrek aan band ervoor zorgde dat er ietwat minder pit in het geheel zat.

Nadat Ryder die laatste track nog een aantal minuten had gerokken, trok de man met brede glimlach en een pak peacetekens terug richting coulissen. En het moet worden gezegd dat ook wij een zekere vorm van vrede en geluk voelden. Dat had alles te maken met de eerlijke frontman, die zich gewoon oprecht van zijn beste kant probeerde te tonen. Met enkele improvisaties, plezante conversaties met het publiek en muzikaal natuurlijk een sterke stem, bewees de Brit dat hij meer is dan ‘die ene gast van Eurosong of TikTok’. Sterker nog, als hij die debuutplaat uitbrengt, zien we hem nog wel uitgroeien tot een vaste waarde. Een bijzonder tof en plezant concertje dus, van een rasechte entertainer. Ideaal om de week mee te beginnen, maar evengoed een hele fijne ontdekking.

There’s Nothing But Space, Man! verschijnt op 18 november.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Tiny Riot
Whirlwind
Somebody
Put a Light on Me
Deep Blue Doubt
You’re the Voice (John Farnham-cover)
All the Way Over
More

Everybody Wants to Rule the World (Tears For Fears-cover) / I Want To Break Free (Queen-cover) / September (Earth, Wind & Fire-cover) / The Way You Make Me Feel (Michael Jackson-cover)
SPACE MAN