Crawlers is al een tijdje aan een flinke opmars bezig. De jonge band uit Liverpool begon midden in de coronapandemie potten te breken op het internet en is dat nu volop aan het verzilveren met een eerste intensieve tourjaar. Afgelopen zomer stonden ze bijvoorbeeld in het voorprogramma van hun eigen idolen My Chemical Romance, gooiden ze hoge ogen op Reading & Leeds en tourden ze uitgebreid door de Verenigde Staten. Begin november losten ze dan met Loud Without Noise hun eerste mixtape: reden te meer om voor het eerste door de Europese clubs te trekken. Hun eerste Belgische concert was zelfs helemaal uitverkocht en daarom zakten we met grote verwachtingen af naar de Botanique. In de Witloof Bar speelden ze met veel overgave, maar dat kon de mankementen niet verbergen.
Het geluid al bij het eerste nummer goed hebben, ook Crawlers had het er gisteren moeilijk mee. Nochtans wou de band meteen indruk maken met een van hun hardere nummers “Too Soon”, maar dat was buiten de geluidstechnieker gerekend. Die had er alle moeite mee om de luide gitaren, drums en zang coherent te laten klinken. Aan de energie van de band lag het in ieder geval niet, met name Holly Minto die haar extroverte zelve de vrije loop liet gaan. Een paar minuten later benutte ze alle vrije ruimte van het podium om “Statues” zo letterlijk recht in het gezicht van de eerste rij te spelen. Het geluid was in de tussentijd ook al wat aan de betere hand, waardoor een optreden in stijgende lijn niets meer in de weg stond.
De discografie van Crawlers is voorlopig nog redelijk beperkt, dus erg veel keuze om uit te grabbelen hadden ze niet. Dat maakte ook dat er een paar liedjes in het korte optreden kropen die niet allemaal even denderend waren. “MONROE” snijdt inhoudelijk een heel belangrijk thema aan (de objectivering van vrouwen in de popcultuur), maar klonk muzikaal ondanks de potige insteek gewoon heel leeg. Ook de zang van Holly Minto was niet zo steady en miste de nodige kracht om ons echt bij ons nekvel te knijpen. Rammer “Feminist Radical Hypocritical Delusional” bood wat beterschap dankzij wat meer scherpte en power, al misten we daar dan weer wat authenticiteit en variatie.
Frontzangeres Minto schuwde de interactie met het publiek niet. In een van de eerste bindteksten proefde ze een meegebracht snoepje van een fan. In de volgende onderbreking sprak ze dan weer haar bewondering uit over het feit dat België drie landstalen heeft en haalde ze zelfs even haar beste Vlaams boven. Met dergelijke grappige en laagdrempelige intermezzo’s kon de band best wel punten scoren en dat deden ze ook met het zeer persoonlijke “Hang Me Like Jesus”. Het nummer kwam twee jaar geleden tot stand in een periode waar ze kampte met hevige angst- en paniekaanvallen, waar ze ons kort voordien uitgebreid over vertelde. De openheid en oprechtheid die we bij een aantal andere nummers wat misten, kregen we toen wel te horen.
De Britten hebben een erg jonge fanbase, die ook na een lange schoolweek nog wel wat energie over leek te hebben. Met fanfavoriet “Fuck Me (I Didn’t Know How To Say)” en “Placebo” ging het tempo aardig de hoogte in en dramden de vier er stevig op los. We voelden echter ook wel dat de meesten op dat ene hitje zaten te wachten waarmee Crawlers een jaar geleden doorbrak op TikTok. Rond tien voor negen was het moment aangebroken dat “Come Over (again)” werd ingezet. Live brak het minstens even intens open en met volle overgave zagen we de fans meezingen. Het orgelpunt was daarmee bereikt. Als allerlaatste song kozen ze echter voor het wederom energieke “I Don’t Want It”. Wat gespring en een sitdown later nam Crawlers afscheid van haar Belgische fans en dook het zonder bisronde de backstage in.
Crawlers speelde een optreden waar we gemengde gevoelens aan overhouden. Enerzijds zagen we een jonge band met bakken talent en veel goesting om het helemaal te gaan waarmaken in de harde muziekwereld, maar anderzijds zagen we ook een band die een product aan het worden is van diezelfde muziekwereld en als marionetten gestuurd worden door een aantal belangrijke mensen. We misten bovendien een paar straffe songs om het optreden echt een memorabel kantje te kunnen geven, al is dat in zo’n vroeg stadium van hun carrière ook niet vanzelfsprekend. Crawlers moet gewoon zo dicht mogelijk bij zichzelf blijven en het gekneed aan hun imago loslaten en dan zien we ze tot nog heel wat toffe dingen in staat.
Setlist:
Too Soon
Statues
MONROE
Feminist Radical Hypocritical Delusional
Hush
Hang Me Like Jesus
Fuck Me (I Didn’t Know How To Say)
Placebo
I Can’t Drive
Come Over (again)
I Don’t Want It
