Benjamin Franklin schreef ooit in een brief dat er maar twee zekerheden zijn in het leven, namelijk het betalen van belastingen en de dood. Nu willen wij daar graag een derde zekerheid aan toevoegen, want dat Neil Young albums blijft uitbrengen alsof het niets is, is er natuurlijk ook eentje. Vandaag verschijnt met World Record al zijn zesenveertigste (!) studioalbum en dat mogen we toch echt wel fenomenaal vinden. Wie deze ochtend wakker is geworden en het album op Spotify wou streamen komt echter van een kale reis terug, want Young verwijderde er begin dit jaar zijn muziek. Dat deed hij omdat hij zijn muziek niet op hetzelfde platform wou als de Joe Rogan Podcast. Daarnaast wist hij gisteren nog tijdens The Howard Stern Show te zeggen dat hij sowieso niet erg tevreden was met de geluidskwaliteit van de populaire streamingsdienst.
Het was dus bang afwachten of we ergens wel het hele album zouden kunnen beluisteren, zonder daarbij te moeten wachten tot World Record op stock is bij de lokale platenhandelaar. We mogen dus van geluk spreken dat we het album nu dan toch op Youtube kunnen beluisteren. Dat geluk zet zich al snel verder tijdens albumopener “Love Earth“, die qua melodie sterk aan “Always Look On The Bright Side of Life” doet denken; gelukkigere nummers bestaan bijna niet. Laat je niet misleiden door de vrolijke deuntjes, want Youngs teksten brengen een terneergeslagen, haast onheilspellend gevoel met zich mee. ‘The sky was blue and the air so clean / The water crystal clear / We lived by the sun and have it all / We were living in a dream’; het is hem duidelijk menens.
Dat de planeet en de klimaatzaak centraal staan wordt ook al snel duidelijk en het is fijn om te zien dat ook een oudere man zoals Neil Young begaan is met de aarde, al is hij dat ook altijd al geweest. Nummers zoals “I Walk With You (Earth Ringtone”) en “This Old Planet (Changing Days)” zetten dat nog eens expliciet in de verf, maar eigenlijk slaat echt het hele album op dat onderwerp. Het is misschien een beetje aan de eentonige kant, maar Youngs schrijftalent houdt de teksten makkelijk overeind. Dat hij een heel album schrijft over de klimaatcrisis toont ook maar aan hoe wanhopig hij is en hoe hard hij naar verandering hunkert. Zijn teksten zijn daardoor wel wat minder poëtisch dan ze ooit geweest zijn, maar ze zijn wel gewoon rauw en oprecht, waardoor ze nog altijd binnenkomen. Laat dat nu net hetgeen zijn wat Young wil bereiken.
De instrumentatie is zoals we van de Canadees kunnen verwachten, sommige nummers zijn heel simpel en ingetogen, terwijl bij andere liedjes dan weer de stevige gitaar wordt bovengehaald, zoals bijvoorbeeld “Break The Chain”. De slidegitaar van Nils Lofgren, die doorheen heel het album ook een rode draad is, gaat daar ook lekker in overdrive. Zo krijgen we ook eens stevige bluesrock te horen op een plaat die tot nu toe op instrumentaal vlak aan de kalme kant is, en dat is meer dan welkom.
We voelen de intensiteit doorheen het album ook geleidelijk aan toenemen, al beseffen we dat pas echt ten volle wanneer we bijna bij het einde aankomen. Dat gebeurt natuurlijk allemaal tijdens zo’n typisch kei lang Neil Young-nummer, zoals we er al een heleboel kennen. “Chevrolet” duurt maar liefst vijftien minuten en dat is geen minuut te veel. De Canadees is kritisch, ook voor zichzelf, en dat levert wederom een tekst op zoals alleen Young die kan schrijven. Hij heeft het over zijn veranderde relatie met auto’s en hoe hij door zijn vele autorijden vroeger deel uitmaakte van het probleem. Zijn kenmerkende gitaarspel en lang uitgespannen solo’s maken het geheel nog beter. “This Old Planet (Reprise)” krijgt daarna nog de eer om het album af te sluiten en hoewel het maar een minuutje duurt en na het indrukwekkende “Chevrolet” komt, is ook dat nog intrigerend. Young klinkt teleurgesteld en lijkt terug te blikken op hoe de wereld doorheen zijn leven is veranderd, waardoor we op een eerder pessimistische toon het album af sluiten.
We moeten Neil Young prijzen voor de moed die hij heeft moeten opbrengen voor het maken van World Record en voor hoe begaan hij is met de planeet. Het levert ons dan ook een pak kritische teksten op, die hopelijk toch niet voor niets geschreven zijn. Ook muzikaal is dit wederom een sterk album met een typische Crazy Horse-sound. We hopen dan ook dat Neil Young & Crazy Horse snel op tour gaan, maar dat wordt helaas momenteel wat belemmerd door Nils Lofgrens verplichtingen bij The E Street Band.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
