De laatste dag van Sonic City stond vooral in het teken van de curatie van Black Country, New Road. Op die manier kregen we een resem aan experimentele folkbands en postpunkbands op ons bord waarvan het experiment soms de bovenhand nam, maar schoonheid altijd overheerste. Daarnaast viel het ons op dat er vandaag veel meer grotere collectieven op het podium stonden dan anders, wat aantoont dat je tegenwoordig niet meer met zijn vieren kan overtuigen. Desalniettemin werden we op deze laatste dag overdonderd door geweldige sets van die collectieven, want hoogtepunten waren Crack Cloud, Spang Sisters en natuurlijk curator Black Country, New Road die op het eind nog een prachtig slot breiden aan het festival.
Bnny
© Alexa Viscius
Bnny mocht op de laatste dag van Sonic City de debatten openen. Ze kwam haar debuutalbum Everything voorstellen, dat vorig jaar verscheen. Ondanks het vroege uur, kwam er toch al een groot deel nieuwsgierigen piepen. De Club was niet afgeladen vol zoals dat later op de avond zou zijn, maar degenen die er waren, luisterden wel vol aandacht. Ze hoorden een zangeres die met de nodige glitter op haar gitaar en in het haar een dromerige set bracht. Die dreamy vibes gaven ons de tijd om helemaal op het gemak wakker te worden om de laatste dag van het festival te kunnen verwerken. Het ging heel zacht tot heel breekbaar, maar bij de laatste drie nummers sloeg de sfeer toch wat om. Met de twee korte liedjes “Time Walk” en “Promises” werd het tempo plots wat hoger en zagen we dat Bnny naast breekbaar ook heel stevig en energiek kan uithalen. Een leuke verrassing in een set die naast breekbaar dus ook catchy was.
Use Knife
Op Sonic City staan doorgaans weinig Belgen geprogrammeerd, maar Use Knife mocht vandaag toch even de nationale eer verdedigen. Al was er ook een Irakese invloed te vinden in het geheel, waardoor Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy het internationale van dit festival nog eens extra in de kijker zetten. De productie was niet in het minst indrukwekkend te noemen. Drie gigantische doeken waarop beelden werden geprojecteerd met daarachter dan de bandleden. Het begon heel bevreemdend, maar wel fascinerend in een soort Zuiderse trance en daaruit geraakte uiteindelijk niemand meer. De nummers namen hun tijd om te ontplooien, waardoor er na een goed kwartier nog maar één song gepasseerd was, maar dat zorgde er ook voor dat er overal ruimte was voor experiment. Met “Coup d’état” ging toch een van de leden tijdens het zingen even voor de doeken plaatsnemen om zo de boodschap ‘fucked’ wat extra kracht bij te zetten. De sound was hier heel dansbaar met vettige synths, maar we zagen altijd in de silhouetten wel een vreemd instrument opduiken om het geheel van experiment te voorzien. Op die manier bleek Use Knife een audiovisueel spektakel waar we konden naar blijven kijken en luisteren omdat er altijd een bepaalde nieuwsgierigheid getriggerd werd.
O.
© Holly Whitaker
Vrijdag nog verscheen eindelijk de debuutsingle van O. en de band was er zo trots op dat ze meteen van jetje gaven met “OGO”. De set begon zo meteen op een herkenbare noot en dat was meteen ook het enige richtingpunt van de set. Nadien nam het experimentele het geheel namelijk over en hoorden we een vettige baritonsax die telkens voor een heuse dreigende sound zorgde. Daarbij kwam dan ook nog eens het sterke drumwerk, waardoor het duo van de ganse set één lange groove maakte. De ene keer werd er wat jazzy weerwerk geboden door te improviseren, de andere keer mocht het al wat steviger en meer dansbaar. O. is een band die met zijn instrumentale muziek altijd binnen een niche zal blijven, maar met stomende sets zouden ze wel eens ver kunnen geraken.
KOKOKO!
Voor de gelegenheid kwam KOKOKO! met zijn tweeën af naar Kortrijk. Hierbij was het vooral percussie en synths die centraal stonden, al waren de Afrikaanse vocals natuurlijk ook altijd een heuse meerwaarde. Beginnen deed het duo weliswaar tamelijk experimenteel en we hadden het gevoel dat de zaal nogal twijfelend keek naar wat er zou gebeuren. Gelukkig sloeg de sfeer al snel om en werd er een meer dansbare en snelle sound naar voor gebracht, waardoor de benen al snel aan het bewegen gingen. De band had er zelf ook zin in, maar dat kwam de set weliswaar niet altijd ten goede. Door een kwartier te lang te spelen, doken er ook iets meer minder dansbare songs in het geheel op waardoor het tempo soms wat daalde en de beentjes iets stiller dienden te staan. Het enthousiasme mocht dan wel aanstekelijk zijn, iets meer energieke beats hadden wonderen gedaan. Toch was de eindspurt er eentje waarbij niemand stil kon blijven staan en zorgde KOKOKO! op die manier voor een broeierige namiddag.
Spang Sisters
Black Country, New Road nodigde Spang Sisters uit om naar Sonic City te komen en de band stond met zijn zessen zeker zijn mannetje op het podium. Dat de bandleden voornamelijk uit mannen bestaan en al helemaal geen zussen bevat, lieten we al snel varen toen we hoorden wat voor boeiende muziek ze naar voor brachten. Met een immens sympathieke frontman die iedereen meteen rond zijn vinger wond, wat strijkers, dwarsfluiten en de nodige groove ontstond er een soort mix tussen alternatieve folk en plezante meewiegbare indierock. Het was dan ook hierdoor dat de band gemakkelijk heel wat mensen meekreeg, want wat ze brachten was erg aangenaam om te horen. De band zelf genoot ook met volle teugen en nodigde zelfs Heka uit om enkele nummers mee te komen te doen, net als Tyler Hyde van Black Country, New Road. Met een breekbare song bracht zij nog wat meer emoties in de set en het toonde aan hoeveel vriendschap er tussen de bandleden leefde. Prachtige set van een band vol prachtige mensen.
Ellie Bleach
© Nico George Tavern
Ellie Bleach moest het op Sonic City helemaal alleen doen. Haar band bleek vast te zitten aan de douane, maar dat deerde haar niet om enkel met haar piano haar ding te doen. Ze bevatte een soort zelfvertrouwen dat we nog maar weinig zagen deze editie. Ze smeet zich als geen ander op de piano en liet haar stem zelfverzekerd het werk doen. Het enige jammere was dat er dus geen band op het podium stond en alles via een tape moest worden afgespeeld. Het zorgde ervoor dat er minder spontaniteit was, al zong ze zelf wel alles live en speelde ze slechts met één hand piano. Ook haar teksten waren erg spitsvondig en zelfs toen ze even gewoon wat in het rond huppelde, konden we zien dat ze als frontvrouw erg straf is. Op die manier maakte Bleach toch een blijvende indruk.
Arooj Aftab
© CPU – Leni Sonck (archief)
Voor Arooj Aftab moest Depart het stilmaken. De Pakistaanse zangeres heeft namelijk zo’n stem waarvan onze haren spontaan gaan rechtstaan. Dat bewijst ze keer op keer met haar geweldige liveshows en prachtige nummers. Dat was nu ook niet anders en van zodra de zangeres het podium betrad, stond iedereen vol ongeloof te luisteren naar wat ze zou brengen. Ze deed dit op een heel sympathieke manier, want naast de breekbare muziek hield ze het in haar bindteksten erg luchtig door mopjes te vertellen zoals ‘deze kant van mijn haar moet altijd vooraan staan, want zo zie ik er beter uit’. Dit zorgde ervoor dat de sfeer nooit te serieus werd, want met enkel begeleiding door een contrabas en harpist is de sound heel minimaal. Toch werkte het allemaal opnieuw en op die manier kregen we wederom een staande (al stond het publiek al) ovatie op het eind.
Crack Cloud
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Crack Cloud werd nog tamelijk last minute aan de line-up toegevoegd, maar dat ze hun plek hier verdienden werd al snel duidelijk. Met zijn zevenen stonden ze op het podium en het publiek genoot meteen van de bende ongeregeld. Zo zagen we naast een centraal geplaceerde drummer, ook een harpiste en een saxofonist die het geheel van een speciaal effect moest voorzien. Dat werkte erg goed want op die manier kreeg de postpunk van de band een heel rijke sound. Ook de toevoeging van de megafoon in bepaalde nummers zorgde voor een heus extra chaotisch en toch redelijk stevig effect. De band wist ook dat ze het tempo telkens hoog moesten houden, en dat gebeurde ook. Nergens werd er teveel pauze gelaten, of het was om een t-shirt uit te doen, en de set werd enkel maar rijker en dansbaarder. Hierdoor overtuigde Crack Cloud mateloos en toen ze het iets steviger en sneller aanpakten, zagen we zelfs voor het eerst een moshpit opduiken. De zondag was duidelijk van Crack Cloud op Sonic City.
Los Bitchos
Los Bitchos staat altijd garant voor een dansbaar feestje en dat was op Sonic City niet anders. De vier dames en man hebben een voorkomen waar we enkel maar sympathie voor kunnen hebben. Met de zomerse cumbia meet psychedelische muziek krijgen ze iedere stokstijve ziel aan het dansen. Wie de groep al eens aan het werk zag, weet wat te verwachten, maar dat maakt soms helemaal niet uit. De leuke danspasjes, de expressieve gelaatsuitdrukkingen en de leuke instrumentale muziek horen er allemaal bij en weten telkens opnieuw te charmeren. Extra dit keer waren twee vroegtijdige kerstliedjes die voor wat hilariteit in de zaal zorgden. Maar ook deze werden vol dansbaarheid en sympathie onthaald. Met een toevoeging van bongo’s aan de surfy gitaren kregen we soms ook nog wat extra dansbaarheid te horen en op die manier was Los Bitchos weer een heel erg toffe zomerse set in de herfst.
Special Interest
Special Interest © Sharon Lopez
De laatste echt stevige band van het festival droeg de naam Special Interest. Het werd al van bij het begin duidelijk waarom het woord ‘special’ in de naam stond. De band heeft namelijk een erg uitgesproken frontvrouw die in het begin heel agressief tekeer ging. De vettige elektronische beats die toen door de boxen schalden, neigden zelfs naar gabber, maar gelukkig ging het nooit zo ver. Toch was zangeres Alli Logout een charismatische frontvrouw die niemand snel vergat. Zo was ze agressief tegenover mensen die foto’s van haar namen en schreeuwde ze ook haar stem volledig tot gort tijdens bepaalde nummers. Muzikaal was het allemaal iets donkerder, maar door de intensiteit van de performance werden we wel meegesleurd in het geheel. Op die manier konden we geen betere band dan Special Interest bedenken om de Club van Sonic City dit jaar af te sluitern.
Black Country, New Road
Black Country, New Road © Clara Orozco
Met de laatste curator mocht Sonic City de deuren sluiten. Iedereen die Black Country, New Road volgt, weet dat ze geen nummers van de twee eerste platen konden verwachten en dus waren benieuwd wat we wel te horen zouden krijgen. Op de voorgrond staat tegenwoordig vooral zangeres Tyler Hyde. Zij nam de meeste nummers voor haar rekening, al konden violist Georgia Ellery en saxofonist Lewis Evans ook wel hun steentje bijdragen. Vooral die laatste droeg door zijn ietwat minder melodische zang iets uniek bij aan het geheel. Muzikaal klonkBlack Country, New Road nog steeds hetzelfde. Zo hoorden we een zachte opbouw richting noisy stukken die tegenwoordig wel iets steviger lijken dan vroeger. De band experimenteerde er ook op los door zelfs een accordeon in het geheel te brengen, maar de schoonheid lijkt voorlopig nog niet verloren te gaan. We kunnen dus eigenlijk niet wachten op die derde plaat, want dat wordt ongetwijfeld ook een pareltje. Toch had de band ook nog een prachtige verrassing in petto. Met “Nothing But Heart” van Low werd namelijk nog een laatste ode aan Mimi Parker gebracht op Sonic City. Het zestal nodigde al hun gecureerde acts van deze avond uit op het podium om mee te zingen met het refrein van deze song. Met een dertienkoppig koor werd dat het laatste kippenvelmoment van Sonic City. De pracht van de samenzang, de pracht van de muziek van Low en natuurlijk de intimiteit die Black Country, New Road er instak zorgden ervoor dat dit niemand onbewogen liet.
Sonic City liet dit jaar weer zien dat ze zelfs met een iets meer gewaagde line-up toch een grote meute volk op de been kan brengen. Ondanks dat de laatste dag opvallend rustiger was, konden we iedere dag genieten van de beste alternatieve muziek van het moment zonder daarbij het gevoel te hebben dat het te druk was op het festival. De organisatie zorgt er namelijk ook altijd voor dat het gezellig blijft en iedere band leek ook super dankbaar. Met veel nieuwe ontdekkingen en leuke bevestigingen ging het grootste deel van het publiek voldaan naar huis, aftellend naar de volgende editie.
