Met een rotvaart schoot L.S. Dunes uit de startblokken. Met de straffe debuutsingle “Permanent Rebellion” maakte de wereld kennis met de nieuwe band, met enkel gevestigde waarden binnen de punk- en rockwereld aan boord. Met Tim Payne en Tucker Rule (bekend van onder andere Thursday), Frank Iero van My Chemical Romance en Travis Stever van Coheed and Cambria kunnen we niet anders dan dit een supergroep noemen. Kers op de taart is zonder twijfel Anthony Green, die z’n zang- en screamtalent reeds bij bands als Circa Survive en Soasin etaleerde. De verwachtingen liggen bijgevolg torenhoog bij de fans van het genre.
Het toffe van deze supergroep is niet alleen het talent dat in alle muzikanten huist, maar ook de verscheidenheid aan stijlen die ze allemaal hebben. Van ieder lid hoor je in deze debuutplaat invloeden en elementen. Deze worden mooi samen geblend tot een nieuw, verfrissend en fijn geheel. De productie werd opgenomen door Will Yip, een erg gekend persoon binnen het genre. Hij produceerde reeds veel werk van Circa Survive en ook het soloproject van Anthony Green, maar nam evengoed al vaak punk- en hardcorebands zoals the Menzingers en La Dispute onder handen.
Variëteit is de kern van Past Lives. We krijgen zoals verwacht zeker harde, snedige nummers voorgeschoteld. De plaat steekt van wal met “2022“, dat in de aanloop van de release al als single werd gelost. De vocale inzet van Green wordt onmiddellijk gevolgd door instrumentaal geweld, dat de toon en sfeer meteen aangeeft. Het gitaargeweld komt in “Bombsquad” fantastisch naar boven. Een snelle, ruigere gitaar leidt je doorheen het nummer en zorgt er spontaan voor dat je begint te headbangen. De basgitaar verdient hier eveneens een pluim, want die geeft het geheel een erg toffe groove. Heb je een stevige opkikker nodig, dan raden we “Like Forever” en “Permanent Rebellion” aan.
Het hoeft echter niet allemaal ruig te zijn. Afsluiter “Sleep Cult” is een breekbaar en emotioneel nummer, dat eerder wat dromerig klinkt. De gitaarlijnen en de rustige zang zorgen voor een warme sfeer, terwijl het er tekstueel een pak minder gezellig aan toe gaat. Gezien er hier geen enkele vorm van agressieve klanken terug te vinden, is het toch een opvallende song op de plaat. Ook “Grey Veins” rekenen we tot de kalmere nummers. Hier merken we wat meer poppunkinvloeden en de catchiness nestelt zich zonder enige vorm van weerstand in ons hoofd.
Hoewel er veel variatie op te merken is, voelt het toch aan als een album. Een grote constante doorheen het album is de fantastische melodische gitaar. Deze kan zowel zalvend en warm klinken zoals in “Sleep Cult”, maar kan eveneens dreigend en opzwepend klinken zoals dat in de titeltrack “Past Lives” het geval is. Het nummer krijgt eveneens de prijs van het sterkste refrein van deze plaat. Bij het enorm krachtige refrein vallen alle puzzelstukjes perfect in elkaar en tillen de instrumentatie en zang elkaar naar een heel hoog niveau. We kijken er alvast naar uit om deze parel live te mogen aanschouwen.
Een andere rode draad is de fantastische stem van zanger Green, die een enorm groot bereik heeft. Het gemak waarmee hij op overtuigende wijze cleane vocals met screams afwisselt doet ons op verschillende momenten de wenkbrauwen fronsen. Debuutsingle “Permanent Rebellion” is hiervan een mooi voorbeeld, maar op “Like Forever” slaagt Green er zelfs in om de omschakeling te maken in dezelfde zin. Naast de veelzijdigheid zit er eveneens een gigantische dosis power en overtuiging in de zang. Hoe enkel de stem het album in “2022” op fantastische wijze op gang trapt, is indrukwekkend. Vanaf de eerste seconde ben je als luisteraar mee. We hebben het zelden zo goed gehoord.
Met Past Lives leveren de Amerikanen kwaliteit af. Zelden hebben we een vooraf aangekondigde supergroep dergelijke kwaliteit weten afleveren. Het album zit vol afwisseling, overtuiging en kracht. Er zijn sneltreinen van nummers zoals “Permanent Rebellion” tot oorwurmen zoals “Grey Veins”, en zelfs een rustige, dromerige song met “Sleep Cult”. De verschillende ervaringen en achtergronden van de leden wordt niet gebruikt om elkaar te overtreffen, maar om het geheel meer te maken dan de som van de delen. De heel erg sterke ritmische sectie legt telkens een solide basis, en komt slechts sporadisch eens op de voorgrond. De aanvullingen van gitaar en zang bouwen het geheel telkens uit.
We hopen uit de grond van ons hart dat dit geen eenmalig project is dat in de pandemie is ontstaan. Gezien de drukke agenda van de andere bands waarin de muzikanten spelen zal het niet steeds een sinecure zijn om aan muziek of tours te werken. Voor de fans hebben we echter wel erg goed nieuws. Er werd niet enkel een tour doorheen het Verenigd Koninkrijk aangekondigd, maar ook enkele Europese data. Helaas niet in België, maar op 1 februari 2023 staan de heren in de Melkweg te Amsterdam. Aangezien ook Life Of Agony die dag in de andere zaal staat, zou het ons verbazen als de concertzaal er de dag erna nog staat.
Facebook / Instagram / Twitter / Webiste
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
