Cate Le Bon @ Botanique (Orangerie): Kwaliteit en intimiteit

De Welshe muzikante Cate Le Bon maakt voor de tweede keer dit jaar een stop in onze hoofdstad om haar recentste album Pompeii te promoten. In april stond ze nog in een uitverkochte AB Club, maar dit najaar is het de beurt aan de grootste zaal die de Botanique herbergt. Het bordje uitverkocht mocht dit keer in de kast blijven liggen en het is maar de vraag of de nieuwe richting waarvoor Le Bon op Reward en Pompeii koos daar voor iets tussen zit, of toch de snelle tweede passage in ons land. Kortom, de exacte reden weten we niet, maar dat de afwezigen ongelijk hadden, dat dan weer wel!

Het oogt nog akelig leeg in de zaal wanneer Lézard het podium betreedt, maar aan enthousiasme geen gebrek. Het viertal grijpt duidelijk de kans die hen geboden wordt met beide handen en probeert er vanaf het begin een feestje van te maken. Dat doen ze met eigen creaties die duidelijk inspiratie haalden bij zowel disco uit de jaren 70 als postpunk uit een decennium later, denk maar aan bands als XTC en Talking Heads. Muzikaal klinkt het daardoor niet bijster vernieuwend, maar desondanks wel tof. Stilaan begint de Orangerie zich te vullen en in de juiste setting zou Lézard wellicht beter tot zijn recht komen, maar het gebrek aan vlotheid in de set zorgde meermaals voor een ongemakkelijke stilte. In tegenstelling tot de stroeve overgangen, is er wel nagedacht over het visuele aspect. Op de achtergrond dansen poppetjes terwijl de frontman van de band eerder gymnastiekoefeningen met zijn gitaar lijkt te doen. Kortom, we snappen wat de jonge band wil doen en horen ook het potentieel in hun stevige nummers waarmee ze vooral lawaai willen maken, maar live kan het allemaal nog een stukje strakker.

Om stipt negen uur doven de lichten in de Orangerie, waarna het tijd is voor het hoogtepunt van de avond. Zangeres Cate Le Bon neemt haar intrek op een riser aan de rechterkant van het podium en dat heeft een nogal dubbel effect. Enigszins lijkt ze hierdoor als een soort priester haar volgelingen toe te spreken, maar anderzijds creëert het nog een extra afstand tussen het publiek. Laat het net die afstand zijn die Le Bon de hele avond parten speelt. Bij momenten moeten we onszelf even een kneepje in de arm geven om de realiteit te bevestigen, want het klinkt allemaal zo afgelikt dat we bijna het menselijke van de muziek zouden vergeten. Ook de muzikanten die de artieste met zich meebracht, stuk voor stuk ongelofelijk goed in wat ze doen, lijken vooral in een eigen bubbel de avond door te brengen.

Ondanks de matige ticketverkoop lijkt de zaal toch vrij vol en dat mogelijk doordat iedereen elkaar de ruimte geeft om de muziek tot zich te nemen. Wat op het podium gebeurt, is namelijk van bijzonder hoge kwaliteit en ook vocaal lijkt Le Bon een goede dag te hebben. Af en toe dreigt de saxofoon wat weg te vallen in de mix, maar verder is het een kleurrijk en gelaagd klankbad. De lichtshow vormt daarin een ondersteunende factor om de nummers nog extra sfeer mee te geven. Zo wordt “Mother’s Mother’s Magazines” voorzien van een rode en zwoele omkadering die de song nog wat meer diepgang geeft. Cate Le Bon lijkt bij momenten de rol van dirigent op zich te nemen en net op die momenten wordt duidelijk dat ze het publiek helemaal in de hand heeft. Even later, in het instrumentale deel van de song, wordt die controle even losgelaten en lijkt het alsof er zich een onuitgesproken strijd afspeelt op het podium waarbij iedereen zo luid en zo lang mogelijk wil blijven doorgaan.

Eens theatraal, dan weer heel serieus; zo kunnen we de avond het best omschrijven. Het hele optreden is overgoten van een zekere soberheid, wat de klassevolle présence van Cate Le Bon nogmaals onderstreept. Hoewel de riser voor weinig beweegruimte bij de zangeres zorgt, wordt er in de zaal naarmate de avond vordert echter steeds meer met de heupen gewiegd en met de hoofden geknikt. Een whiplash zal er gelukkig voor niemand inzitten, want muzikaal blijft het allemaal binnen de perken.

De avond lijkt als een sneltrein voorbij te razen en daar zit vooral het tempo van de show voor iets tussen. De nummers worden als een aaneenschakeling van hoogtepunten gebracht waarbij er geen tijd is voor een kort intermezzo. Door de weinige interactie met het publiek – we hadden Le Bon graag even wat horen vertellen tussen de songs door – lijkt het geheel nogal voorgekauwd en ontbrak het ons een beetje aan spontaniteit. Al mag dat de pret natuurlijk niet drukken, want een song als “Home To You” stuurt een golf van energie door de zaal waardoor woorden bijna als te veel ervaren zouden worden. Ook “The Light”, dat tekstueel mogelijk niet de meest boeiende creatie is, zorgt voor een memorabel moment. Dat komt vooral omdat het lied een nogal sterke indicator is van de instrumentale fundering waarover Le Bon haar ding mag doen.

Wanneer we om vijf over tien al aan de bisronde beginnen en Cate Le Bon ons in spanning laat wachten terwijl haar muzikanten het applaus doorbreken, valt pas op hoe snel de show voorbijgevlogen is. In die laatste momenten op het podium van de Orangerie profileert “Harbour” zicht duidelijk als het indiehitje dat nog ontbrak in de set om de avond als een succes te bestempelen. Alweer wordt hier duidelijk hoe ijzersterk elke muzikant op het podium is, maar vooral ook dat Cate Le Bon zelf over een bijzonder talent beschikt.

In de Botanique zagen we hoe Cate Le Bon inmiddels uitgegroeid is tot een zekerheid als het op kwaliteit aankomt, maar af en toe nog net iets meer haar menselijke kant mag tonen. Desondanks genoten we van de muzikale golven waarop we konden meedrijven en kunnen we bevestigen dat de afwezigen ongelijk hadden, zelfs op een maandagavond!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!