De gebroeders Overmono, bestaande uit Tom en Ed Russell, maken als collectief misschien nog maar een dikke zes jaar de raves en podia onveilig, op individueel vlak (onder de namen Truss en Tessela) doen ze dit elk al bijna een decennium. Truss is vooral verantwoordelijk voor stevige, ongeremde techno, terwijl Tessela meer een liefhebber is van o.a. garage en drum and bass. Dit maakt dat de combinatie van beiden resulteert in een zeer afwisselende mix van electro en breaks, met hier en daar toch wat techno-invloeden om ook de identiteit van Truss te kunnen onderstrepen. In 2021 werkten ze enige potentiële twijfels volledig weg met hun definitieve doorbraak “So U Kno“, want die tune werd niet enkel bekroond met track van het jaar door Resident Advisor, het duo kon ook rekenen op Best Live Act door Brits tijdschrift DJ Mag. Hoog tijd voor een Britse en Europese tour, dachten ze daar. Maar alvorens de Overmonobroertjes in de Botanique konden bewijzen dat ze de dobermans op hun verschillende albumhoezen waardig zijn, was het eerst de beurt aan opkomend talent Mankiyan.
Op Dour maakte Mankiyan dit jaar al furore met een zeer gevarieerde set aan elektronisch lekkers, dus nu was het maar de vraag of ze ook de aanhang van Overmono kon bekoren. Wel, ja. Al vanaf het begin van haar set kon Mankiyan rekenen op de quasi voltallige support van een alsmaar groeiende zaal. De selectie van haar tracks was sterk in thema van de hoofdact, namelijk veel breakbeat en electro waar het publiek overduidelijk naar snakte. Alsof Overmono niet snel genoeg kon beginnen, maar de ganse zaal tegelijkertijd zeer benieuwd was naar welke volgende duistere track Mankiyan in petto had. Die spanning ging eigenlijk nooit echt weg, maar bereikte een absoluut piekmoment toen ze “Dial Me (Si Begg Remix)” van Lexi dropte. De weinige benen die nog stilstonden, volgden al snel de dansende massa en dit bleef zo gaan tot Mankiyan op een welverdiend applaus kon rekenen. Sterk werk voor een voorprogramma, en ze legde de lat alvast meteen hoog. Op naar het (minstens even) echte werk.
Overmono kon al op een stevig applaus rekenen alvorens ze hun CDJ’s nog maar aanraakten, maar die hype vermenigvuldigde al snel toen er in het groot HELLO BRUSSELS op het projectiescherm verscheen. De persoonlijke stempel werd bij deze gezet; nu de muziek nog. Een van de eerste tracks die ze speelden, was succesnummer “Gunk“, en kon op ruime (h)erkenning rekenen van het publiek. Ze waren misschien nog niet allemaal mee, waarschijnlijk gezien het contrast met de set van Mankiyan, en de twijfelaars waren mogelijks nog steeds in dubio met twee aansluitende tracks “If U Ever” en “Everything U Need“. Deze twee kwalitatieve tracks zijn namelijk nog steeds meer melodisch en techno-georiënteerd dan Overmono’s toch wel typerende breaks. Daar kwam volledig verandering in toen Overmono een fenomenale remix van The Streets’ “Turn The Page” losliet op het publiek, een nummer dat het duo al eerder had gedraaid op festivals. The Streets staan recentelijk weer stevig in de belangstelling, deels ook vanwege de “Blinded by the Lights“-remix die Mixtress onlangs draaide tijdens haar Boiler Room-set in Londen. Technofans werden reeds bediend, breakfans intussen ook, maar vooral de eclectische fans die beide insteken konden pruimen, werden het meeste van al verwend.
Ook op visueel vlak kon Overmono indruk maken. Het begon allemaal nogal braaf met wat trippy beelden van hun typerende dobermans, maar tijdens hun remix van “I Have A Love” werden er delen van de tekst op een zeer flashy en gesatureerde manier geprojecteerd op het scherm achter hen. De podiumlichten flikkerden simultaan ook aan een hoog tempo en creëerden een zeer epileptisch sfeertje, waardoor het met momenten aanvoelde alsof we een filmset van Gaspar Noé waren binnengewandeld. Climax 2, iemand? Nadien nam Truss de decks even over en begon Tessela live muziek te mixen, iets dat op heel veel bijslag kon rekenen. Hun meest energetische moment was ook tijdens deze miniset, toen er een bijna jungle-nummer werd losgelaten op het publiek, met menige tevergeefse Shazam-activiteit als gevolg. Deze succesvolle intermezzo’s mochten allemaal wel wat langer duren en het bleef soms misschien wel een beetje te braaf, alsof ze wisten dat ze een publiek moesten aanspreken met verschillende verwachtingen, gezien de andere elektronische achtergronden van Truss en Tessela. Maar better safe than sorry, een aanpak die verder gelukkig grotendeels geslaagd was.
Nadat er een lekker lange versie van “Bby” werd gedraaid, bedankte Overmono met veel nederigheid en dankbaarheid het publiek. Ze verlieten duidelijk tevreden het podium, en terecht, maar wij bleven toch wat op onze honger zitten. Een beetje jammer dat ze die “So U Kno” niet hebben gedropt, dachten we. Misschien als we allemaal het enthousiasme in het publiek hoog houden, dat ze nog wel even terugkomen om met die knaller een geslaagd optreden af te ronden. Toch? Jawel hoor. Niet veel later betraden ze het podium effectief opnieuw en nadat de allereerste noten van “So U Kno” weerklonken, brak de energie op de eerste rijen absoluut los. Die energie werkte enorm aanstekelijk voor alle andere mensen in het publiek, en iedereen gaf nog een laatste maal alles wat ze in zich hadden alvorens het elektronische duo definitief afscheid nam van het Belgische publiek. Zij konden met opgeheven hoofd naar de laatste twee stops van hun tour reizen, en wij konden alsnog met een volle maag naar huis.
Buiten het feit dat de jongens met momenten wat op safe speelden, was quasi hun hele set van hoog kaliber. Er zaten enkele strakke onuitgebrachte tracks in hun setlist, enkele oude bekenden, en wat live gemixte muziek met aanstekelijke samples. We kunnen enkel hopen dat deze laatstgenoemden nog officieel uitgebracht zullen worden, dan kijken we eens zo hard uit naar hun volgende tour of festival. Tot dan!
