© CPU – Mathias Verschueren
De zomerse weekendtemperaturen en simultane overgang naar het winteruur zijn een doorn in het oog van klimaatactivisten. De enige woestijnvorming die wij daarentegen toejuichen is Desertfest. Na Berlijn, Londen en New York werd in 2014 Antwerpen een van de gaststeden van het rondzwervend stonercircus. Zelfs na een driedaags weekend in Trix van twee weken terug, zag de organisatie er graten in om een extra dag te organiseren. Gent werd opnieuw de volgende uitverkorenen stad voor occulte gitaarrituelen en magie. De theatrale setting van de Vooruit leende zich uitstekend voor de satanische bewieroking van onder andere Candlemass, Coven, Elder, Pallbearer en Orange Goblin.
Gg:ll @ Vulture Stage (Theaterzaal)
Met drie podia benutte Desertfest de hele accomodatie van de Vooruit. Zo was de Vulture Stage een podium op het vertrouwde podium van de Theaterzaal. Ons middageten was nog maar juist gezakt, of we kregen al een loodzware maaltijd voorgeschoteld. De blackened stonermetal van Gg:ll (Ghoul) is namelijk niet voor fijnproevers. Dit trio houdt zijn muziek zo minimalistisch mogelijk en blijft honkvast aan de oerkracht van feedback. Om 15 uur stipt plugde het trio zijn gitaren in en botsten we op de eerste geluidsmuur die de planken deden trillen. Dit Nederlands gezelschap is getekend bij het Gents Consouling Sounds, waardoor de show een beetje als thuiskomen voelde. Het tweede album Ex Est is week oud, maar de tocht door “Enkel Achterland” was allerminst een gezellig dagje uit. De dag kon nu enkel nog klaarder worden.
Pallbearer @ Desert Stage (Concertzaal)
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Het Amerikaanse Pallbearer draait al even mee in de illustere wereld waar hel en verdoemenis de dienst uitmaken. Doommetal is niet het gemakkelijkse genre om creatief mee uit te pakken. Op zijn vierde album Forgotten Days uit 2020 sloeg Pallbearer erin om het genre te overstijgen. Die appreciatie viel ook te merken in de zaal, waar iedereen tijdig binnenstroomde. Bassist Joseph D. Rowland genoot zichtbaar van de aandacht, terwijl zanger-gitarist Brett Campbell vanop de linkerflank de hemel deed opklaren. Campbell’s melodieuze zanglijnen waren een streling voor onze oren. In plaats van de focus te leggen op duivelse onderbuikgevoelens, regisseerde Pallbearer de begrafenis van een geliefd iemand waar het cliché ‘de besten gaan eerst’ telkens opnieuw tranen doet vloeien. Vol goede moed waren we nu helemaal voorbereid op de volgende zandstormen.
Monolord @ Desert Stage
De Zweedse havenstad Göteborg dankt zijn relatieve bekendheid voornamelijk aan het pionierswerk van At The Gates, Dark Tranquility en In Flames. Niet alle metalbands putten echter inspiratie uit de ‘Göteborg Sound’. Monolord geniet liever van de kleine dingen des levens. De retro-act wisselt vingervlugge melodieuze deathmetal in voor tergend trage riffs. Na verloop van tijd werd het wel een beetje eentonig. De kerkorgelgeluiden hielden de show lekker luchtig, maar wisten evenmin te blijven boeien. De doorwinterde fans konden er echter geen genoeg van krijgen. Alles werd ook zodanig strak gespeeld waardoor hun onverdeelde aandacht niet wegdreef. Bij aanvang kregen we weliswaar het gevoel dat de concertzaal een maatje te groot zou zijn. Achteraf gezien was dat een grove inschattingsfout, want toen we van bovenaf poolshoogte namen, zagen we een headbangende meute die zich kostelijk amuseerde.
Elder @ Desert Stage
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Net zoals Pallbearer is Elder erin geslaagd om het doommetalgenre te verrijken met frisse geluiden. Omens uit 2020 maakte van de groep uit Massachusetts meer een progressieve rockband. Dat betekent echter niet dat Elder de commerciële toer op ging, maar spreekt ze nu een bredere niche in een niche aan. De samenwerking met de psychedeliche rockers van Kadavar werd bijvoorbeeld geprezen door een vintage rockpubliek. Het was dan ook geen wonder dat Elder hoog op de Desertfest-affiche stond. De nieuwe single “Endless Return” neigde live hard naar de sound van progrockicoon Steven Wilson. Aan zulke vakkundigheid vallen weinig woorden vuil te maken. De oude zielen in een jong lichaam mochten en konden zich ook helemaal uitleven. Vooraan ontstond er namelijk een kleine moshpit. De 60 minuten vlogen daarbij razendsnel voorbij. De witte verlichting deed ons werkelijk stijgen naar regionen die balanceren tussen hemel en aarde.
Orange Goblin @ Desert Stage
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Terwijl buiten de donkerte regeerde, mocht Orange Goblin ouderwets schedels komen breken. De Londenaren zijn een vaste waarde in het stonerrockcircuit. Het debuut Frequencies From Planet 10 bestaat dit jaar een kwarteeuw. Redenen op overschot om er een waar volksfeest van te maken. De houding van frontman Ben Ward was bij momenten iets teveel stoerdoenerij, maar zijn impressionisme deed de Vooruit op zijn grondvesten daveren. Op een gegeven moment werd het zo hevig dat de gelijkvloers één wall of death werd. Iedereens opgekropte woede kreeg de vrije loop en ook Lemmy Kilmister kreeg een eervolle vermelding. Orange Goblin was gisteren de Mötorhead van de affiche en deinsde er bijgevolg niet voor terug om het gaspedaal in te duwen. De grofgebektheid en ronkende riffs waren de olie op het heilige vuur van ieders liefde voor waaghalzerij.
Coven @ Canyon Stage (Balzaal)
https://www.instagram.com/p/Cjih7iCNG0c/
Petje af voor de organisatie van Desertfest voor de variatie. Het woord ‘cult’ is tegenwoordig een containerbegrip, maar valt niet weg te wissen uit het metaljargon. Toen Vincent Damon Furnier alias Alice Cooper nog aan het broeden was op zijn bloederige shockrockshows, zette Coven het feesgedruis van een heksensabbat op plaat. Witchcraft is zo oud als de straat. De legendarische erfenis van Covens eerste en enigste album blijft nagenoeg onaantastbaar. Zangeres Esther ‘Jinx’ Dawson is tram zeven al gepasseerd, maar hield zich kranig. Met haar zwart-diamanten masker was haar façade lichtjes gedateerd. Onze grootste angst dat echter haar stem het zou laten afweten, werd geen werkelijkheid. De rookpluimen en kostuums waren een amusant schouwspel en muzikaal was Coven ook geen al te zware kost. Tijdens “White Witch of Rosehall” en “Wicked Woman” werd het zelfs mogelijk om een dansje te placeren. Tot spijt wie het benijdt, begon het Halloween-feest gisterenavond een paar uurtjes vroeger.
Candlemass @ Desert Stage
https://www.instagram.com/p/CkXkynuopav/
Met Candlemass als headliner nodigde Deserfest de grootmeesters van de doommetal uit. Daar waar Venom met Black Metal naam gaf aan een wijdverspreid subgenre, deed Candlemass hetzelfde op Epicus Doomicus Metallicus. De band uit Stockholm was groots in zijn eenvoudigheid. Originele zanger Johan Längquist vond enkele jaren geleden de weg terug naar dit illuster gezelschap. “Mirror Mirror” en “Bewitched” blijven krakers van jewelste, dat was duidelijk. Het enige dat ontbrak aan de set was iets meer show. De videobeelden waren soms niet even goed zichtbaar en een rookgordijn het schouwspel toch impressionanten gemaakt. Dat terzijde spreekt Candlemass’ muziek voor zicht. Kaarslicht bij heldere hemel is evenzeer gezellig. De bloedrode miswijn en wierrook moesten we zelf maar voorzien.
Pink Room @ Canyon Stage
Zonder Tommy Iomm’s gitaarwerk was er van Desertfest of doommetal tout court nooit sprake geweest. Black Sabbaths sound is commercieel gezien uitgespeeld door een eindeloze rij acts. Sinds de groep in 2016 een punt zette achter zijn carrière hebben coverbands vrij spel. Op uitnodiging kreeg Pink Room de eer om Deserfest Gent af te sluiten door Paranoid integraal uit te voeren. De luchtsirene van “War Pigs” deed gelukkig niet de alarmbellen afgaan, al stond de Balzaal onmiddellijk in vuur en vlam. Bart Cocquyt deed zijn adressenboekje open en werd de show zo een groot Gents herkenningsfeest. TJ Segers (PAARD.), Willy Organ en Jelle Denturck (DIRK.) mochten de boel komen opleuken waardoor de hoogtepunten elkaar eindeloos opvolgden. De pinten vlogen de lucht in en het duurde ook niet lang vooraleer de moshpit open ging. Pink Room & Friends of ‘Pink Sabbath’ waren de kers op de taart van een dag no-nonsense rock’n roll in de woestijn.
