Iedereen kent wel het gevoel dat het soms allemaal wel eens te veel is. Snakkend naar adem en volledig overprikkeld, zij het door een zoveelste tegenslag, zorgen om politieke spanningen, de klimaatcrisis… noem maar op. Iedereen heeft een eigen pijnpunt waarvoor de gedachtemolen op volle toeren van blijft draaien. Voor de Zweedse Alice Boman is die overprikkeling de gewaarwording van ruimte. Interpreteer dat vooral in de meest ruime zin van het woord. De ruimte als in de gigantische omvang van het universum, waar we als miezerige wezens in ronddwalen, maar ook ruimte tussen woorden, geluiden en de connectie tussen mensen. Ruimte zit – op welke manier dan ook – overal ergens tussen, letterlijk en figuurlijk. Het overdenken van het hele ruimte-idee nam de afgelopen tijd zelfs zo’n groot deel in van Bomans leven en gedachten dat ze er zich meteen ook door liet inspireren voor haar tweede album. Ze zocht een uitlaatklep voor haar woelende gedachten en vond die in het maken van haar tweede plaat, met de toepasselijke titel The Space Between.
Ondanks de wat zware emotionele insteek is de muzikale ruimte die Boman op The Space Between opvult geen zwaar en allesvullend blok, maar eerder een groeiend proces waarin we de gedachten en gevoelens rond intimiteit en connectie van Boseman zelf langzaam horen openvallen. Ze start daarbij duidelijk vanuit een duistere plek waar existentiële angst, twijfel en breekbaarheid de bepalende krachten zijn. De sombere twijfel van die eerste fase klinkt bijvoorbeeld al meteen goed door in opener “Honey” waar de zin ‘It takes time to open up’ de basis is. Ze erkent hoe moeilijk het is op open te zijn en haar gevoelens te delen, hoewel ze wel degelijk al haar liefde in de strijd wil gooien.
Om de intimiteit en genegenheid tot uiting te brengen, zet Boman sterk en bewust in op betekenisvolle eenvoud in tekst. Ze zoekt de poëzie in het zo verfijnd mogelijk schrijven van een bepaalde gedachte of gevoel en die in pure eenvoud en essentie voor zich te laten spreken. De eenvoud siert en past hier in ieder geval wel, want hoewel haar regels tekst vaak op een enkele hand te tellen vallen, bereiken ze finaal toch hun volle kracht in betekenis. Boman reikt je met andere woorden wel een mooi kader aan, maar de echte revelatie schuilt tussen de lijnen zelf, in de onuitgesproken fragiliteit die er tussen zweeft. Dat ze de teksten over de hele lijn in een bijna fluisterstand in onze oren brengt, brengt de vertrouwelijke factor nog meer tot leven.
Boman weet op The Space Between de intieme lading van haar schrijfels ook mooi klank te geven met een geluid dat minstens even innig en minimaal is. Zachte melancholische pianotoetsen en subtiele blazers zijn daarbij vaak de eenvoudige maar mooie dragers die in hun simpliciteit toch een zekere warmte binnenblazen. Alles voelt in Bomans breekbare universum heel erg natuurlijk en simpelweg sfeervol aan, waardoor ons bij momenten namen als Agnes Obel en Kate Bush voorbij komen drijven, hoewel in een heel erg uitgeklede versie. Nummers als “Feels Like A Dream” bouwen wel langzaamaan verder op iets, maar bereiken nooit echt een verlichtend hoogtepunt zoals we dat ons dat graag hadden voorgesteld.
Toch groeit Boman over het album heen wel uit naar een staat van zachtheid en berusting in haar liefde en intimiteit. Die is in de eerste plaats direct hoorbaar in de teksten. Zo gaan we van de beginnende ‘It takes times to open up’ naar een groeiend gevoel van overgave in middelpunt “Night and Day” met ‘This is all, this is all / This is all I ever wanted.’ De groeispurt laat zich misschien nog het meest van al voelen in de aangepaste klanksfeer. Bomans klankwereld blijft in het tweede deel van het album nog altijd vertrouwelijk klein, maar wordt wel aangewakkerd met nieuwe invloeden. De extra gedempte vocals op “In Circles” tonen Bomans vertelkunsten net op haar best en hinten naar een melancholisch vleugje Lana Del Rey en ook “Where To Put The Pain” krijgt verrassend zachte drums en spacey synths ter ondersteuning.
Het hele groei-idee uitwerken over je album biedt je aan de ene kant, als concept, een fijnzinnig kader om je nummers aan op te hangen maar die mogelijkheid snijdt in het geval van The Space Between ook deels aan twee kanten. De eerste helft van het album, de meer duistere en angstige kijk op intimiteit is breekbaar mooi en nodig om de evolutie te tonen maar draait in vergelijking met de tweede helft al iets te snel in dezelfde klankcirkel, net omdat de sfeer van de nummers er zo intiem beperkt is. Gelukkig krijgen we met de tweede helft wel net de variatie die een goed album behoeft met afsluiter “Space” als het warm gloeipunt waar we zelfs een melancholische gitaarmelodie in ontwaren.
Boman heeft met haar verhaal rond ruimte en intimiteit een mooi concept beet dat ze op haar eigen zalvende en minimale manier ook mooi weet neer te zetten maar dat in zijn logische uitwerking in het eerste deel zichzelf wat misschien in de eigen voeten schiet. Desondanks, een fijn staaltje glasheldere intimiteit.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
