Bill Callahan is op dreef. De Amerikaanse singer-songwriter nam rond het midden van vorig decennium een lange pauze om tijd met zijn gezin te kunnen doorbrengen, maar maakte in 2019 een comeback met het lovend onthaalde Shepherd In A Sheepskin Vest. Daarna bracht hij nog twee platen uit, Gold Record en een coveralbum met Bonnie Prince Billy, Blind Date Party, waarop de twee maar liefst negentien nummers herinterpreteerden. YTI⅃AƎЯ is dus al het vierde album in evenveel jaar.
Altijd leuk, zo’n creatieve heropleving, maar het kan soms te veel worden. Callahan specialiseert zich in bedrieglijk eenvoudige composities die als een canvas dienen voor zijn spoken word-zangstijl, maar dat minimalisme kan saai of inwisselbaar worden. Zeker bij het kalme Gold Record kwam er iets te veel herhaling om de hoek kijken. Het coveralbum was dan weer een extravagante en ongefocuste poging om een nieuw geluid te vinden (en had ook een lelijke schreeuwerige albumhoes).
Wij waren dan ook wat bezorgd toen we de cover en omgekeerde schrijfwijze van YTI⅃AƎЯ zagen. We vreesden voor een herhaling van Blind Date Party. Maar kijk, met dit album weet de norse, grijzende vijftiger een goede balans te vinden tussen vertrouwde wegen en vernieuwing. Dat merken we zelfs in het artwork, van de hand van Paul Ryan, die ook de hoezen van uitstekende albums Dream River en Apocalypse uitwerkte. Hetzelfde, maar toch helemaal anders.
Was Gold Record vooral een solo-bedoening, dan laat Callahan zich nu ruggensteunen door vakmuzikanten die de nummers van de nodige punch voorzien. Dat betekent niet dat Callahan er opeens op los brult, maar nummers als “Bowevil” en “Partition” zijn naar zijn normen klasbakken die met 120 per uur over de snelweg scheuren, met dank aan de stuwende drums, orgeltjes en klarinetten. We bespeuren nog altijd de kenmerkende repetitie onder al die lagen, maar het klinkt energetisch, ondanks het vertrouwde geneuzel van Callahans warme maar monotone bariton.
De liedjes krijgen desondanks nog altijd de ruimte om te ademen. Het alledaagse leven vastleggen was altijd al een van de grote sterktes van Callahan en op “Natural Information” kaart hij dat zelfs aan: ‘I wrote this song in five and forever / I’m writing it right now.’ “Last One At The Party” doet dan weer aan klassiekere Smog-nummers denken als “Our Anniversary” of “Let’s Move to The Country”, dat hij trouwens op Gold Record coverde. Maar deze keer voelt het niet overbodig aan en is er ook geen sprake van zelfplagiaat.
Als wij één puntje van kritiek zouden moeten formuleren, dan is het wel dat de nummers soms iets te lang doorgaan. Vier van de twaalf nummers op deze plaat overschrijden de zes minuten en evenveel de vijf minuten. Maar opgelet, we zouden er na nog wat luisterbeurten van kunnen terugkomen, want dit is duidelijk een groeier. Callahan vindt op YTI⅃AƎЯ een nieuw warm uithoekje in z’n muzikale landschap.
Facebook / Instagram / Bandcamp
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
