Brian Burton werd bekend als een veelgevraagd producer onder de naam Danger Mouse. Zoveel gevraagd dat je soms denkt dat een aantal projecten door elkaar lopen. ‘Neem ik vandaag op met bijvoorbeeld Michael Kiwanuka of is het met James Mercer?’ Op het nieuwe album van Broken Bells moesten wij daar toch een aantal keer aan denken. Wat niet vreemd is, want met beide artiesten duikt hij in het muzikale verleden en onderzoekt hij de psychedelische randen van de popmuziek.
Burton en Mercer vormen sinds eind jaren ‘10 Broken Bells. James Mercer, in het dagelijks leven zanger van The Shins, vond in Brian Burton net zo’n muziek liefhebber als hijzelf. Daarnaast waren ze, bleek, samen fan van het underground label Elephant 6. Een label waar de bands schaamteloos de melodieuze, orkestrale en ambitieuze popmuziek van bands als The Beatles, Zombies en The Beach Boys omarmden. Bands waar ze samen ook fans van zijn.
Op hun derde album Into The Blue brengen ze op hun kenmerkende wijze een ode aan de muziek die hen al die tijd inspireerde. Van jaren zestig psychedelica tot en met jaren zeventig rock; jaren tachtig new wave tot jaren negentig triphop. Met name op de wat weelderig geproduceerde nummers moesten wij dus aan Michael Kiwanuka denken, die met Danger Mouse aan de knopen dezelfde sound heeft. Daar waar Mercer ingetogen zingt, zou je zo de stem van Kiwanuka kunnen horen. Luister naar “Love On The Run” en oordeel zelf. Is het een minpunt? Nee, dat niet, maar het valt gewoon op. “One Night” ademt met zijn synthesizeraccenten dan weer een heerlijke jaren tachtigsfeer uit. Niet zo steriel als in die jaren gebruikelijk was, maar wel zo’n ingeblikt geluid.
Op “Saturdays” duiken de heren dan weer in een aan de jaren zestig verwante sound. Alsof ze bij The Beatles op bezoek zijn geweest in India. Op “Forgotten Boy” zijn de zestiger jaren ook niet ver weg, al worden op dit nummer de strijkers niet geschuwd. Om met “The Chase” toch weer op het Kiwanuka-pad te komen. Toch weet dit nummer door de synthesizer wel een andere afslag te nemen. Op afsluiter “Fade Away” horen we Mercer een beetje zoals we hem kennen van bij The Shins. Glijdend over de melodie laat hij zijn zang wat meer vrij en dat geeft het nummer net dat duwtje dat het nodig had. Zo speels als hij soms bij The Shins zingt wordt het echter niet, al komt hij op “Invisible Exit” in de buurt.
Broken Bells stelt ons zeker niet teleur, daar is het vakmanschap van beide heren voor verantwoordelijk. Toch zijn we een beetje in de war van die nummers die net zo goed op een Michael Kiwanuka-album hadden kunnen staan. Dat we er weer over beginnen, zegt waarschijnlijk al genoeg. Het album is een muzikale reis langs de muziek vanaf de jaren zestig tot en met negentig waar de heren zo van houden. Prima, maar spannend wordt het helaas nooit.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
