Blossoms @ Botanique (Orangerie): Routineuze Britpop

Voor sommige Britse bands wil het maar niet lukken om voet aan wal te krijgen op het Europese vasteland. Zo ook bij Blossoms, dat net zoals de collega’s van The 1975, met elk album populairder werd in hun thuisland, maar wiens muziek in Europa buiten bij een trouwe schare fans nooit echt aanhang kreeg. Niet dat het aan de sympathieke lads uit Stockport ligt, want met hun laatste worp Ribbon Around The Bomb voegden ze weer enkele meezingbare singles toe aan hun discografie en lieten ze zich van hun meer gevarieerde en minder pompeuze kant zien. Het werd dus hoog tijd dat we die nieuwe kant leerden kennen, na vijf jaar afwezigheid in ons Belgenlandje.

Opwarmen voor Blossoms mocht Art d’Ecco, dat zich gedurende het optreden bewees als het ideale voorprogramma. Met de eerste ‘yeah yeahs’ en opzwepende drums had de Canadees het publiek al snel mee in openingsnummer “Never Tell”. Samen met een strakke baslijn, een enthousiaste drummer en een excentrieke frontman (compleet met hippe danspasjes) werden we zo meegezogen in zijn performance. Nummers als “Only One” en “Sad Light Disco” zorgden voor verdere hoogtepunten, waardoor we tegen het einde perfect opgewarmd waren voor Blossoms.

Nadat we ondertussen collectief gerickrolled werden door de achtergrondmuziek, was het dan de beurt aan de heren uit Greater Manchester. Die staken meteen van wal met hun grote hit “There’s A Reason Why (I Never Returned Your Calls)”, wat voor een eerste bescheiden meezingmoment zorgde. De eerste mensen sprongen in de lucht en zongen het catchy refrein mee. Een sfeer die met “Your Girlfriend” en “Getaway” alleen maar toenam en de Orangerie verder opwarmde.

Voor deze tour had Blossoms ook een extra gitarist en percussionist meegenomen, waarbij vooral die laatste zich als een grote meerwaarde bewees bij de wat nieuwere nummers. Zo zorgde extra percussie, in goede samenwerking met de uitbundige drummer, voor meer bombast in “If You Think This Is Real Life”. Daarnaast viel ook op dat de bandleden goed op elkaar waren ingespeeld, wat voor een erg strakke sound zorgde. Dit was onder meer te merken in oldie “At Most A Kiss”, dat imposant klonk. Al moest het publiek toch nog wat beter in zijn handjes leren klappen bij “The Sulking Poet”, de drummer raakte er bijna van uit zijn ritme.

De heren van Blossoms hadden duidelijk ook door dat Ribbon Around The Bomb nog niet helemaal tot bij hun Europese fans was geraakt, en ze leken ook niet van plan daar iets aan te doen. Zo hoorden we maar vier nummers uit die laatste plaat. Niet dat het hen aan tijd ontbrak, want na een uur was het al de beurt aan afsluiter en doorbraakhit “Charlemagne”. Daardoor misten we niet alleen het titelnummer en het mooie “Visions” uit hun laatste plaat, maar voelde het geheel onaf aan en bleven we wat op onze honger zitten. Het hielp natuurlijk ook niet dat de Britten hun nummers erdoor jaagden, alsof ze nog een belangrijke afspraak hadden. Hierdoor voelde het geheel ietwat routineus aan, waarbij er minder ruimte was voor muzikaliteit of spontaniteit. Een intiem moment tussen publiek en zanger of een muzikaal hoogtepunt ontbraken.

Blossoms kon ons zo helaas niet helemaal met een tevreden gevoel terug de trein op sturen. Het ontbrak de band zeker niet aan kwaliteitsnummers of muzikale capaciteiten van de verschillende bandleden, dan wel aan goede keuzes. Het tempo waarmee de nummers elkaar opvolgden, de korte duur van het concert en het gebrek aan intieme en rustige momenten. En mogen we ons zorgen maken over de nogal doodse houding van de keyboardist? Wanneer Blossoms echter rustig zijn tijd pakt en ruimte laat voor spontaniteit en intimiteit, zijn wij als eerste opnieuw van de partij.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

There’s A Reason Why (I Never Returned Your Calls)
Your Girlfriend
Getaway
My Swimming Brain
The Keeper
Care For
Honey Sweet
Everything About You
I Can’t Stand It
If You Think This Is Real Life
The Sulking Poet
Oh No (I Think I’m In Love Again)
Ode To NYC
Deep Grass
At Most A Kiss
Charlemagne