Metal, en zeker black metal, is een genre dat nogal gemakkelijk vast geraakt in zijn eigen clichés, patronen en conventies. Toch zijn enkelen bezig met de metalbeweging op nieuwe paden te sturen. Het Finse Oranssi Pazuzu is daar een uitstekend voorbeeld van. In 2020 kwam Mestarin Kynsi uit, een wervelwind van psychedelische gitaren, hevige black metal en eigenwijze vocalen. Gewapend met een hele hoop synthesizers zijn deze Finnen misschien wel een beetje controversieel in de metalwereld, toch konden ze voor een flink gevulde Orangerie spelen. En dat versterkt met niet één, maar twee voorprogramma’s.
Aluk Todolo
De Parijzenaars van Aluk Todolo mocht de metalmenigte al om 19u30 verwelkomen. En een menigte was het ook al op dit uur, want metalfans zijn er altijd op tijd bij voor de voorprogramma’s. Het Parijse trio bracht spacey metal vol dreiging, die vooral door de zwaar bewerkte bas werd getekend. Deze stond met zijn vieze, vette geluidjes pal op de voorgrond. De drummer drumde met maar liefst zeven cymbalen complexe ritmes die door hun herhaling toch redelijk toegankelijk klonken. Al bij al kabbelde deze krautmetal dan ook maar wat voorbij, tot het in een Black Sabbath-achtig doomstuk eindigde. De band heeft duidelijk een visie qua sound, maar qua songwriting kan er duidelijk nog wat gesleuteld worden.
Telepathy
De tweede spot werd dan weer verzorgd door de Britse mannen van Telepathy, een instrumentale postmetalband. Door het genre te noemen hebben we het dan ook wel gezegd. Wie kan het wat schelen? Zo zijn er zovelen. Nee, dat is wat kort door de bocht. De dynamische verschillen in de nummers waren sterk uitgewerkt en qua sound zat alles piekfijn. Enkele nummers belandden uiteindelijk in heerlijke rust vol melodramatische gitaarmelodieën, om vervolgens terug open te barsten in massieve gitaarmuren. De Britten beheersen de kneepjes van het vak dus wel, maar durven niet eens in de buurt van de lijntjes te kleuren, laat staan erbuiten, en dat is jammer.
Oranssi Pazuzu
Wie wel buiten die metalconventies treedt, zijn de Finnen van Oranssi Pazuzu. En hoe ze dat doen! Ze gooien black metal over een compleet andere boeg. De combinatie met psychedelische spacerock, uitgevoerd op een hoop elektronische apparaten, is iets wat klinkt als niets anders. Dat kon het publiek maar al te goed smaken en ze stonden dan ook vol spanning te wachten tot de band zou beginnen.
Een lange dreun vulde de ruimte, het gekibbel in het publiek langzaam dimmend. Vervolgens kwam Oranssi Pazuzu het podium op voor een sterk staaltje synthspanning. Dit barstte volledig open in een explosieve geluidsmuur, die ons in de duisternis van hun universum meezoog. Het tweede nummer, “Tyhjyyden sakramentti”, was meteen al een indrukwekkend hoogtepunt. Nadat de song na wat sombere gitaarlijnen overging in een uitbarsting van de zware vocalen van frontman Jun-His, viel het plots stil op een psychedelische riff waarbij opnieuw de elektronica voor het tripeffect zorgde. Het wasoprecht een van de sterkste muzikale momenten in metal die we kennen.
Na dit staaltje spierballengerol, putten de Finnen voornamelijk verder uit deze meesterlijke Mestarin Kynsi. Drumsamples, synthbliepjes en hevige riffs wisselden elkaar in spoedtempo af. Het publiek steeds muisstil. De ruimte donker. Alle aandacht van de avond ging naar het vijftal. Wanneer ze op de hoogtepunten van hun composities waren, kon het publiek enkel in trance meekwijlen. Als bassist Ontto zijn schuiftombrone nam, was het gezamenlijk wegdromen op dit mooie rustpunt dat wat ambient met zich meebracht. Nadat de Finnen het podium verlieten, werd het publiek plots uit hun hypnose gehaald en werd er wild gejuichd. Na eventjes wachten kwam de band terug om er nog eens een lap op te geven met misschien wel hun hardste nummer van de set.
Al bij al mochten we in de grote zaal van de Botanique een interessante metalavond aanschouwen. Eentje dat vragen stelt bij wat metal nu precies is, maar vaak toch nog verloren loopt. De twee voorprogramma’s waren niet slecht, maar zullen niet lang in onze gedachten blijven hangen. Maar gelukkig was daar Oranssi Pazuzu! Als pioniers van de psychedelische black metal wisten ze het publiek zo’n uur lang (of korter of langer, wij hebben namelijk geen idee) in bedwang te houden. Nadien buiten wandelen voelde vooral desoriënterend.
