Menig muziekfan die iets dieper onder het oppervlak zoekt naar meer, weet dat Japan een enorm bruisende muziekscène heeft met voor ieder wat wils. Niet alleen vandaag, maar ook vroeger schijnt men daar in het land van de rijzende zon een vruchtbare ondergrond te hebben voor alles van hardcorepunk tot dromerige pop en postrock. Ook tricot, een mathrock- en j-rockviertal uit Kyoto, vindt alsmaar meer haar weg naar de mainstream. Ook bij ons in het Westen.
En dat mede dankzij de impressionante output die de band in zijn tienjarig bestaan heeft kunnen voorleggen, met zes sterke albums en vijf ep’s. Op deze WALKING X WALKING TOUR werd hun laatste project, Jodeki, voorgesteld. Misschien niet hun beste plaat om voor de eerste keer mee naar de Brussele Botanique te trekken, maar vooral een springplank naar de diepere discografie.
Daar stonden ze dan, voornamelijk in short, met kleurrijke sneakers en hun eigen bandmerch aan. De bassiste was nauwelijks groter dan haar eigen bas, maar hoe timide de dames van tricot er ook mogen uitzien, eens de gitaren ronkten en het drumstel kletterde, was de sound grootser dan welke gestalte ook. De lichte woordeloze stemharmonieën en moeiteloze tempoverschuivingen van “Anamein” onderstreepten meteen de losse, jazzy instrumentatie die tricot vaak laat horen. Ook “Omotenashi” kreeg zo’n swingend ritme mee van de drummer, en ging onder begeleiding van de alsmaar meer ontspoorde riff helemaal van de rails.
“Echo” was een prototypisch nummer à la tricot. Beginnend met uiterst strak drumwerk en een groffe baslijn, kriskraste een karakteristieke mathrocky riff daar toch harmonieus doorheen. Harmonieus, tot alle drie (bas)gitaristen voetgewijs aan hun pedalen prutsten, en de distorsie de hoogte invloog. “E” toonde dan weer de kracht van de drummer. De song neemt, zoals wel gewoonlijk bij tricot, verschillende gedaanten aan. Het was echter de flexibiliteit van drummer Yoshida Yuusuke, met een ommekeer van een glijdende shuffle naar het betere beukwerk in tienden van seconden, die de dynamiek van de band onderstreepte.
De communicatie met het publiek ging moeizaam, maar je kon frontvrouw Ikkyu Nakajima geen gebrek aan hartveroverend enthousiasme verwijten. Nu tricot de voorbije jaren internationale dimensies aanneemt, en de rest van de wereld meer en meer openligt, liet Ikkyu weten dat ze Engels tracht bij te leren, zodat gesprekken met het publiek vlotter kunnen verlopen. Meer dan een paar anekdotes over hoe de band op hun Europese tour iets te veel frietjes gegeten had, zeker in Brussel, en hoe de woorden ‘chocolade’ en ‘wafel’ in het Japans uitgesproken worden, kwam er nog niet uit. Telkens met een aandoenlijke ‘arigato!’, dat wel.
De set van anderhalf uur en een zestiental nummers voelde op geen enkel moment overvol. De dynamiek die elk tricotnummer zo typeert voelt nooit aan als een gimmick, maar is net soepel en fluks. tricot verandert het wapen soms zo snel van schouder dat die typisch afgeladen matchtockriffs geen pedante oorwurmen worden. tricots instrumentatie graaft zichzelf tout court nooit onder. Zelfs als een nummer de ruige kant opgaat, verliest het nooit zijn zuiverheid. De groep speelt vaak, en ietwat uniek, een soort poppy posthardcore waarbij de instrumentatie ‘headbang’ of ‘gooi met dingen’ schreeuwt, maar de zang beelden doet oprijzen van suikerzoete j-pop of kleffe anime-intros. En ja, dat werkt. Misschien meer dan het enig recht toe heeft.
tricot is een van de meest bevrijdende acts die je ooit in je leven zal zien. Het Japanse viertal speelt het soort pretentieloze mathrock dat het complexe in het eenvoudige en catchy propt. Met een uiterst strakke set die voor geen moment verveeld klonk, verdiende de band de herhaaldelijke bevestiging dat ze snel weer zou terugkomen.
Setlist:
Boom ni Notte
18,19
Anamein
Omotenashi
Unuo Sanou
Melon Soda
Himitsu
Echo
E
Dogs & Ducks
Ochansensu-Su
Achoi
WARP
Oyasumi
pool
Yoru no mamono
