Maya Hawke is de dochter van Hollywood-royalty Uma Thurman en Ethan Hawke. Zo’n afkomst hebben creëert natuurlijk kansen, maar staat daarom nog niet garant voor succes. Hawke moet zich alvast geen zorgen maken; ze brak enkele jaren geleden namelijk door met de rol van Robin Buckley in de hitserie Stranger Things en houdt er daarnaast al een tijdje een muziekcarrière op na. MOSS is de tweede plaat van het jonge talent, na Blush uit 2020.
Het is geen nieuw fenomeen: acteurs en actrices die ook een muzikaal nevenberoep uitoefenen. Meestal ligt het niveau op plaat echter lager dan op het grote scherm (denk aan Scarlett Johansson of Billy Bob Thornton). Soms komen ze er mee weg (zoals bij Frank Sinatra het geval was). En soms is het gewoon nog niet helemaal duidelijk of het iets kan worden. Hawke plaatsen wij voorlopig in die laatste categorie.
MOSS is alvast geen slechte plaat. Maar echt goed? Bwoah. Eerst de pluspunten. MOSS klinkt warm dankzij de eenvoudige, grotendeels akoestische instrumentatie en aangename productie; het is een geluid dat ons een beetje doet denken aan Folklore of Evermore van Taylor Swift. De arrangementen passen ook bij de hese zang van Hawke, die een bovengemiddelde stem heeft. Goed, ze is geen zangeres met veel kracht in haar stem en kan zelfs wat zagerig uit de hoek komen, maar een rokerig stemgeluid hebben doet ons zulke zaken graag met de mantel der liefde bedekken.
Het is ook duidelijk dat de Amerikaanse oprecht een artistiek, betekenisvol werk wil maken, en ze komt af en toe met goede vondsten aanzetten. Zo is vooruitgeschoven single en hoogtepunt “Thérese” geïnspireerd door een schilderij van Balthus in het Metropolitan Museum of Art, waarbij Hawke vanuit het perspectief van Thérese zingt. Er zit ook een coole videoclip bij die blijft hangen in ons hoofd. Waar het echter misloopt zijn de nummers, die niet even gewaagd zijn als de visuals of de promo doen uitschijnen.
Er staat duidelijk een team professionele muzikanten achter Hawke, en de arrangementen klinken misschien wel warm, maar zijn ook wat berekend, generisch en vooral veilig, soms zelfs zeemzoet. Zoals er familiefilms zijn, is er immers ook familiemuziek. Onaanstootgevend, iedereen hoort er wel iets leuk in, maar uiteindelijk graaft het niet echt diep. Dan vonden wij Blush op dat vlak beter; de vorige langspeler van de zangeres was soberder en daardoor ook puurder. Ze zong ook iets lager, in een register van haar stem dat wij nog net iets aangenamer vinden.
Zo is “Sweet Tooth” bijvoorbeeld catchy en aangenaam, maar vindt de cynische zak in ons dit maar een paar stappen van een Samson en Gert-liedje verwijderd: ‘I’m grateful for everything you put me through / It’s the only reason I’m any good to talk to / When I’m sick or suffering, I’ll still call you / About my big, sore sweet tooth.’ Oké. We zien het de hele familie met de kindjes meezingen in de auto, op weg naar Frankrijk ofzo.
Hawke heeft duidelijk de bezieling, maar moet nog wat werken aan haar singer-songwritertalenten, of zich omringen met muzikanten die een gewaagdere aanpak durven te hanteren. Dan zal ze past echt goed worden. Vooralsnog blijft ze een jonge warme stem met potentieel, maar ook te weinig eigen smoel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
