© CPU – Nathan Dobbelaere
Internetsensatie Marc Rebillet trakteerde La Madeleine op een bezoekje. Veel bracht hij niet mee. Geen band, geen setlist, geen ernst of verantwoordelijkheidszin, nauwelijks kledij. Meer dan een picknicktafel vol elektronica en zijn krankzinnig brein had de Amerikaan niet nodig om een knallende en bizarre show op poten te zetten.
Op haar site specificeert La Madeleine of het een zittend of staand concert is. Compleet overbodige info in dit geval, maar als een Rebilletleek het zich toch zou afvragen: het stond er. De show, Marc en het publiek. De zaal stond wild van zijn dreunende improvisaties met dwaze teksten en dito présence.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor rebel Rebillet het podium overnam, mocht Pomrad de opwarming voorzien. Naar eigen zeggen luistert Marc al zeker vijf jaar naar de jolige Adriaan Van de Velde, dus mis kon het alvast niet gaan. Pomrads set klonk dan ook fris en zomers als een groot cocktailglas pomton met een rietje. De vrolijke popexperimenten vormden een oppeppende loopopwarming en wisten de vele peignoirdragende toeschouwers aan het bewegen te zetten.
Door de combinatie van Van de Veldes veelzijdige stem en de plezierige, maar resolute elektronicabasis zouden we de nummers bijna als hitgevoelig willen bestempelen. Het was echter Adriaan zelf die ons eraan herinnerde dat die klankjespassages, loopfundamenten en lachwekkende nazingmomenten dertig keer bijzonderder zijn dan de hitjesvriendelijke middenmoot. Iedereen was met andere woorden van meet af aan mee met de losgeslagen lolligheden.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Al te snel wordt gegooid met het compliment ‘fenomeen’, maar als het niet op Rebillet van toepassing is, kunnen we dat begrip beter algeheel schrappen uit ons woordenboek. Zijn improspektakel valt namelijk absoluut apart te noemen. Zo bulderend, zo veel, zo energiek en zo idioot; de lokroep van de ark van Marc was onweerstaanbaar.
Het werd een onvoorbereide viering van al wat aanzet tot dansen en lachen. Als impromeester pikte hij meermaals onderwerpen op uit het tierende publiek. Zo werden nachtjapons uitgewisseld onder begeleiding van een samplefestijn en zowel lippenstiften als joints aan de lippen gezet. Om de feestvreugde vervolgens compleet te maken, kon de traditionele verspilling van een fles champagne niet ontbreken. The Greatest Showman is Marc, duidelijk (20th Century Studios mag het idee hebben).
© CPU – Nathan Dobbelaere
Met zijn fantastisch zootje ongeregeld kon hij ons moeiteloos om zijn vinger winden, die overigens zelf in de windel zit. Vingers breken op het podium hoort er nu eenmaal bij, als je Marc Rebillet heet dan toch. Gisterenavond werd er echter niets gebroken, behalve dan alle resterende beetjes sérieux en wat genderstereotypes. Niet bepaald je gemiddelde dinsdagavond dus.
Als De Tafel van Vier nog een edgy thema nodig heeft, kan Verhulst misschien eens bespreken hoe woke je bent na dertig euro te betalen voor het live zien doordraaien van een man in onderbroek. Hoe dan ook, aan het eindeloze gejoel te horen, zat iedereen uiteraard op dezelfde golflengte: die van de oorverdovende onnozeliteit. Loop Daddy kwam, zag, kleedde zich uit en overwon.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
