© CPU – Mathias Verschueren
We mogen wel stellen dat het postpunk genre hoogjaren beleeft: Yard Act, Squid, Viagra Boys,… de lijst van hoogwaardige bands die het genre omarmen dikt in sneltempo aan. Zo ook Protomartyr. We gaan niet snel beweren dat de Amerikanen visionair zijn, maar ze mogen zichzelf, tien jaar na de debuutplaat, gerust doorgewinterd noemen. Getuige daarvan is hun vierde passage in de Brusselse Botanique.
Zonder er veel woorden aan vuil te maken, greep het viertal, aangevuld met Kelley Deal, meteen de Orangerie bij de keel met “Days Without End”. Deal, die we kennen van bij The Breeders, vormt sinds kort deel van Protomartyr’s tournee en bewees meteen een enorme meerwaarde te zijn. Dit niet enkel als getalenteerde multi-instrumentalist, maar vooral als perfect harmoniserend tegengewicht voor het karakteristieke stemgeluid van frontman Joe Casey. Naast Dean zette het resterende drietal van Protomartyr zelf eveneens een enorm strakke set neer. Foutjes, veel poeha of gelatenheid gaan we deze band niet kunnen verwijten. Hoewel enige interactie met het publiek, noemenswaardige momenten en/of opvallende muzikale uitspattingen uitbleven, wist Protomartyr nooit te vervelen door de combinatie van het verschroeiende tempo en de muzikale kwaliteiten waarmee ze door hun setlist vlogen.
© CPU – Mathias Verschueren
Het rammelende drumstel vormde samen met een afwisselend dreigende bas en gitaar het fundament waar de cynische stem van Casey op leunde. Zijn tekenende stem bracht de haast poëtische teksten op indrukwekkende wijze. Zo nam “Michigan Hammers” ons mee naar de grauwe industriestad en wist “Night-Blooming Cereus” ons bijna existentiële twijfels aan te praten. Naast die typerende stem en sterke teksten, viel er weinig op te merken aan de frontman van het collectief. Veelal stilstaand, of hooguit wiebelend, praatte en mompelde Casey ons door het optreden. De microfoon in de ene hand, een Belgisch pilsje in de andere. Waar het flesje nonchalant heen-en-weer wiebelde doorheen de muzikale intermezzos, verstevigde zijn grip zienbaar bij het afleveren van punchlines. Op uitbundigheid zullen we de man niet snel betrappen, en bijgevolgd dus ook nooit op het morsen van bier. Iets wat het publiek dan weer moeilijk kon vermijden bij het weerklinken van Ahee’s gitaarsolo’s.
© CPU – Mathias Verschueren
Net zoals Casey’s grip, bleef Protomartyr’s greep op het publiek iets meer dan een uur klemvast. En dan moest de hitparade nog op gang getrokken worden. Publieksfavorieten “Windsor Hum”, “Processed by the Boys” en “Pontiac 87” volgden elkaar op en “Worm in Heaven” vormde de finale kaakslag van de avond. Gelukkig lieten de Amerikanen ons niet K.O. achter en kregen we hierna nog twee – naar eigen zeggen ‘mediocre’ – bisnummers.
Wat ons betreft was er echter helemaal niets ‘mediocre’ aan de passage van het vijftal. Secuur en pretentieloos wist de band ons plat te walsen met een set die ons alleen maar hongerig naar meer achterliet. Protomartyr denderde voorbij als een TGV op topsnelheid. Gelukkig is er vanavond nog een halte te Leffinge op de Leffingeleuren.
Setlist:
Days Without End
Cowards Starve
Blues Festival
Tarpean Rock
Michigan Hammers
June 21
Up the Tower
Night-Blooming Cereus
The Devil in His Youth
A Private Understanding
Windsor Hum
Processed by the Boys
Pontiac 87
Jumbo’s
Worm in Heaven
Wheel of Fortune
Half Sister
