Woorden en tijd schieten tekort om de carrière van Ozzy Osbourne te beschrijven. The prince of darkness brak in 1970 door met Black Sabbath, de debuutplaat van de gelijknamige en bovenal legendarische band. Negen jaar na dat alom geprezen album moest Ozzy de band echter verlaten wegens excessief drankgebruik. Gelukkig betekende dat allesbehalve het einde voor de Britse zanger, want dat zorgde ervoor dat hij gewoonweg aan een indrukwekkende solocarrière begon. Die ferme solocarrière kende natuurlijk heel wat hoogtepunten, maar helaas ook enkele dieptepunten (ja, we hebben het over Under Cover). Toch slaagde hij erin om maar liefst twaalf studioalbums uit te brengen, waarvan Ordinary Man de meest recente is. Op die langspeler passeerden heel wat bekenden de revue, zoals Slash, Elton John en zelfs Post Malone.
Ook op deze Patient Number 9 maken heel wat gasten hun opwachting, voornamelijk in de vorm van gitaarvirtuozen. Ozzy heeft natuurlijk altijd al kunnen bouwen op fantastische gitaristen. Bij Black Sabath kon hij rekenen op riffmeester Tony Iommi en toen zijn solocarrière van start ging had hij met Randy Rhoades alweer een fantastische gitarist tot zijn beschikking. Deze keer maken Jeff Beck, Mike McCready, Zakk Wylde, Eric Clapton en jawel, Tony Iommi, hun opwachting. Het was ons bij het bekendmaken van de tracklist al meteen duidelijk dat de stevige gitaren centraal zouden staan.
Op titeltrack “Patient Number 9” wordt dat al meteen bevestigd door de vettige gitaar van Jeff Beck, die ervoor zorgt dat het nummer zeven minuten lang weet te boeien. Ozzy zelf klinkt natuurlijk nog altijd hetzelfde en misschien zou hij af en toe wel wat kwader uit de hoek mogen komen, maar het is natuurlijk zijn apathische en nasale stem die van een doodgewoon lied een Ozzy-nummer weet te maken. Wie het openingsnummer nog wat te braaf vond, wordt met “Immortal” al meteen wakker geschud. Deze keer is het de beurt aan de gitaar van Pearl Jam-gitarist Mike McCready en die is nog een pak vettiger dan daarnet. Ook Ozzy zelf klinkt op een bepaalde manier levendiger, waardoor we hem op dit album soms als nabij en soms als ver weg aanvoelen. Na twee nummers is eigenlijk al duidelijk dat we hier te maken hebben met een meesterwerk van een plaat en ‘immortal’ is misschien wel de beste beschrijving die we aan Ozzy en zijn muziek kunnen geven.
Het album gaat gewoon op dat elan verder met “Parasite” en “No Escape From Now”, waarop het de beurt is aan Zakk Wylde en Tonny Iommi. Het is bijna onmogelijk om niet iedere gitarist individueel uit te lichten, want elk zorgen ze op hun manier voor een eigen sound die per feature anders klinkt en toch steeds binnen de spirit van het album blijft. Zelfs blueslegende Eric Clapton slaagt er in om een donker randje te creëren op “One Of Those Days”.
Ondanks de ferme all-star line-up is het niet zo dat we op een bepaald moment vergeten dat we te maken hebben met een Ozzy Osbourne-album. Zijn ietwat mechanische stemgeluid voelde zelden zo eenzaam en wanhopig aan, maar toch slaagt hij er in om een soort bevredigende melancholie te creëren. “A Thousand Shades” is daar het ideale voorbeeld van en de toevoeging van de strijkers maken het nog wat weemoediger. Producer Andrew Watt is gelukkig wel waakzaam geweest, want de plaat is allesbehalve overmatig geproducet. De kleine toevoegingen worden met enkele uitzonderingen alleen gebruikt wanneer ze echt een meerwaarde weten te bieden en daarvoor mogen we Watt op onze blote knietjes bedanken, want het is nooit een evidentie om een Ozzy-album niet te gecompliceerd te maken.
Door al dat gitaargeweld zouden we trouwens bijna vergeten dat Ozzy zelf ook gewoon prima een instrument kan bespelen; in zijn geval de mondharmonica. Op “Degradation Rules” demonstreert hij dat nog eens schoon, maar de focus ligt natuurlijk bij de gitaren en Ozzy’s zang. Zijn stem is en blijft natuurlijk zijn voornaamste instrument, al moet gezegd worden dat die op ballads zoals “God Only Knows” misschien net wat te saai klinkt. Dat nummer is dan ook een van de weinige momenten waarbij Watt toch wat meer op de rem had mogen staan wat betreft de productie. Het koortje is misschien wel leuk op zich, maar past niet echt op zowel het lied als de plaat. Voor wie daarnet nog niet genoeg wist te krijgen van Ozzy’s harmonica is er ook nog de afsluiter “DARKSIDE BLUES”, dat zoals de titel doet vermoeden gewoon een old school bluesnummer is. Het past niet zozeer bij de andere muziek van de plaat, maar is wel gewoon een leuke en korte afsluiter van een album vol knallende gitaren.
Met Patient Number 9 bewijst Ozzy Osbourne dat hij allesbehalve afgeschreven is. In tegendeel tot Ordinary Man klinkt dit album ook niet als een zwanenzang, maar eerder als het werk van een onsterfelijke man die de dood in zijn gezicht staat uit te lachen. We durven zelfs zeggen dat Patient Number 9 het beste album is dat Ozzy de laatste twintig jaar heeft uitgebracht en dat is natuurlijk mede door de fantastische gitaristen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
