Het is immer leuk, maar eveneens uitdagend te schrijven over een album dat niet klinkt als een ander. Dat is al zeker het geval wanneer het plaatsen van de muziek in een genre een onmogelijke opdracht lijkt. Het Londense Jockstrap is zo’n project. Ook al is Georgia Ellery violiste van Black Country, New Road, toch hebben ze muzikaal niet heel erg veel gemeen. Dat Jockstrap een samenwerking met het al even genregrenzenoverschrijdende Injury Reserve achter de kiezen heeft, spreekt boekdelen over de artistieke visie van het tweetal. Nu ja, Ellery en partner in crime Taylor Skye groeiden muzikaal natuurlijk wel op in dat creatieve Londense broeihaartje rondom de Windmill. Naast veel spannende postpunk wordt daar ook iets wat we misschien wel postpop durven noemen gebroeid.
Aan muzikale referenties dus geen gebrek, maar wat voor muziek maakt Jockstrap nu eigenlijk? Drie jaar lang heeft het duo geknutseld aan dit allegaartje van stijlen en invloeden. Als we de singles mochten geloven, valt de muziek niet echt in een hoekje te duwen. Daardoor is het een fantastische weerspiegeling van de manier waarop we muziek consumeren anno 2022: alles is overal en ten allen tijde beschikbaar. Denken in kaders van directe invloeden ligt achter ons. Jockstrap is de meester van uit allerlei hoeken en met finesse zaken samenvoegen tot een fantastisch eclectisch boeltje. Beter omschrijven zal niet lukken. Maar of het catchy is? Jazeker. Episch? Des te meer.
Alles op I Love You Jennifer B draait om productie. Dat is vanaf opener “Neon” al meteen duidelijk, zeker wanneer het nummer openbreekt in noisy elektronica, venijnige gitaren en meezingbare melodieën. Deze productionele scherpte en theatrale speelsheid zetten zich verder doorheen het hele project. De stem van Ellery doet op “Jennifer B” met momenten zelfs denken aan die van stadsgenoot FKA twigs. De productie stuitert dan weer onvoorspelbare kanten op. Alles op deze langspeler draait om het samenkomen van geniale productie én geniale songwriting.
“Greatest Hits” zou een recent nummer van Gorillaz kunnen zijn, maar dan met de sensualiteit van Jessie Ware. Dat komt uiteraard door die prachtige strijkers, maar evenzeer door de weemoedige zangmelodieën. Ook op “What’s It All About?”, een rustigere ballade, is die viool terug te vinden. Dan komt echter hoogtepunt “Concrete Over Water”, misschien wel het meest unieke nummer dat we doorheen dit jaar hebben gehoord. Deze track vat alles wat het duo doet perfect samen: de zeemzoete stem van Ellery, de immer verbluffende productie, de onverwachte plaatsen waarheen het nummer ons heen walst; en dat terwijl toch alles logisch klinkt. Het is het ultieme middelpunt van een ultiem popalbum.
Voor akoestische, maar niet minder spannende, rust is er ruimte op “Angst” en “Lancaster Court”. Deze nummers worden dan weer afgewisseld met de geestverruimende dansmuziek van “Debra” en vooral die van afsluiter “50/50”. Op die laatste, een chaotisch technonummer vol breakbeats en glitches, kunnen we enkel besluiten dat virtuositeit niet enkel in instrumentatie, maar ook in invloedplukken kan zitten. Doorheen de oneindigheid van de muzikale consumptiemogelijkheden visten de twee Britten wat hen goed in de oren klinkt en smeten ze dit samen op een hoopje ongeregeld, dat absurd genoeg toch lijkt te kloppen.
I Love You Jennifer B is vooral een ontzettend spannend project. Het is dan misschien wel ambitieus experimenteel, maar de speelsheid en het genot van dat geëxperimenteer primeren van begin tot eind. Met alle verschillende klanken is het moeilijk een touw vast te knopen aan de muzikale reis waardoor het duo ons leidt. Toch maken ze duidelijk dat het niet schuwen van mengelmoesmuziek, met daarbovenop een grote liefde voor detail, misschien wel onze muzikale tijdsgeest samenvat. Het is een debuutalbum met voor ieder wat wils, wat het meteen in de geschiedenisboeken katapulteert. En wij? Wij blijven nog eventjes vol verwondering ronddwalen in dit doolhof van een popalbum.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
