© Ebru Yildiz
De carrière van Durand Jones & The Indications loopt al een tijdje gestaag naar grotere zalen. Toch was zijn show in 2019 in de Orangerie van de Botanique voorlopig zijn grootste en mocht hij het nu, net na corona, in de Trix Club iets kleiner aanpakken. Samen met zijn Indications hadden ze met Private Space uit 2021 nog steeds een gloednieuw album om aan ons voor te stellen en daaruit kregen we dan ook het merendeel van de songs. Toch was het niet zo dat deze nummers voor een mindere sfeer zorgden in de zaal, want hoe langer de set duurde, hoe wilder het publiek werd.
Maia Friedman mocht het podium openen met haar zachte, dromerige indierock. Ze was opvallend gelukkig om in Antwerpen te zijn, want we kregen heel wat oprechte emoties te zien. Het dromerige in haar muziek konden we ook in de dame zien terugkeren, want ze wist bijvoorbeeld niet echt meer welke dag het was en ze omschreef de komst van de herfst al een beetje. Muzikaal werd dat gelukkig niet vertaald in evenveel chaos, maar was het gewoon heel mooi. Een streepje singer-songwriter, een snufje americana en vooral een heuse lading dromerigheid deden het publiek al zweven. Helaas was niet iedereen even enthousiast en moest het voorprogramma, zoals steeds, heel wat babbelaars verwerken. Desalniettemin maakte Friedman een vrolijke en eerlijke indruk.
Met een vertraging van tien minuten kwam Durand Jones & The Indications iets na negen eindelijk het podium op. De band had duidelijk ook wat last van de warmte die in de zaal hing, want we zagen Durand Jones al van bij het begin kenbaar maken dat hij aan het zweten was. Toch zorgde dit er niet voor dat ze aan een minder strak tempo hun set speelden, want de ene na de andere song werd op het publiek afgevuurd. “Circles” mocht de spits afbijten en het werd meteen duidelijk dat de zwoele warmte in de zaal nog wat extra zwoelheid en hitte ging krijgen door de performance op het podium.
Wat al snel opviel in Trix, was dat Durand Jones zijn band niet meer draagt. Het was Aaron Frazer die constant de show stal. Hij deed het met zijn falsetto, met zijn sterk drumwerk, maar vooral ook door zijn zelfzekere uitstraling. Dat hij ook zelf de touwtjes in handen hield, merkten we doordat hij constant zelf heel snel ieder nummer na elkaar inzette en hij af en toe ook gewoon eenzaam en alleen aan het zingen ging, waarna Jones er wat ongemakkelijk bijstond. Het ging op een bepaald moment zelfs zo ver dat Durand Jones bij “Is It Any Wonder?” volledig van het podium verdween. Toch een vreemd tafereel, want hierdoor was de dynamiek tussen de band bij momenten zoek.
Dat wil niet zeggen dat Durand Jones & The Indications plots minder goeie shows geeft. Muzikaal was alles nog steeds tot in de puntjes uitgewerkt met gitaarsolo’s, mooie samenzang en natuurlijk de verplichte orgelsolo’s. Ook Durand Jones kon hier en daar eens uithalen met zijn prachtige stem, maar zelfs de andere bandleden konden hier ook mee opvallen. Durand Jones & The Indications is gewoon meer dan de som der delen, en die evolutie zal hij er moeten bijnemen.
Bij “How Can I Be Sure” viel de altijd consequente Aaron Frazer even door de mand. Hij kon de intro van zijn song niet volledig goed inzetten waarna hij een kleine lachbui kreeg. Het werd gelukkig snel goedgemaakt en met een mooie opbouwende soulsong ging het publiek steeds meer aan het dansen. Met “Cruisin’ To The Park” werd de samenzang van het zestal nog eens sterk in de kijker gezet, en die mag er zeker zijn. Ieder bandlid kan uitstekend zingen, wat alleen maar voor meer concurrentie zorgt op de zangplekken, al kwam het hier gewoon magisch samen. Met “Sea Of Love” liet de band iedereen uitbundig bewegen, waarna bisnummer “Witchoo” eigenlijk bewees dat Durand Jones & The Indications nu ook een echte hit in het arsenaal heeft. Er werd zelfs luidkeels meegezongen.
Nadien was iedereen zo euforisch door de warmte en de zwoele muziek die ze hier kregen, dat ze bleven roepen om nog een bis. En die kregen ze met een echte soulrocktrack die nog een laatste keer alles in vuur en vlam zette. We zijn benieuwd of Durand Jones & The Indications nog een lang leven beschonken zal zijn, want de dynamiek tussen de bandleden is tegenwoordig een beetje zoek en het is duidelijk dat Aaron Frazer nu de baas is. Desalniettemin blijft het zestal een fijne soulshow afleveren waarbij een volledig publiek wild wordt van hetgeen ze op het podium krijgen, en ook dat is een talent.
Setlist:
Circles
The Way That I Do
Love Will Work It Out
Don’t You Know
Sea Gets Hotter
More Than Ever
Listen to Your Heart
Ride or Die
Is It Any Wonder?
Morning in America
True Love
How Can I Be Sure
Thin Line Between Love And Hate
Ooh Baby Baby (The Miracles-cover)
Smile
Cruisin’ to the Park
Sea of Love
Witchoo
If There’s a Hell Below We’re All Going To Go (Curtis Mayfield-cover)
