Er zijn artiesten die erin slagen om quasi jaarlijks of tweejaarlijks een album te releasen, andere muzikanten nemen dan weer ruimschoots de tijd om hun fans te verblijden met nieuw werk. SOHN kunnen we eerder onderverdelen in die tweede categorie. Ruim vijf jaar lang was het opvallend stil rond het muzikale soloproject van Londenaar Christopher Taylor. Het schrijfproces om een waardige opvolger te creëren voor Rennen uit 2017 – een dijk van een plaat die de weg plaveide naar grotere concertzalen en dito festivals – verliep naar eigen zeggen een pak moeizamer dan gehoopt.
Muzikaal durft SOHN het muzikale spectrum te bewandelen waarbinnen ook Bon Iver en Ry X het mooie weer maken. Elektronica en klassieke elementen gaan hand in hand en spreiden het muzikale bedje waarop de zuivere (falsetto)stem wondermooi tot zijn recht komt. Dat elk arrangement weldoordacht is en live tot een hoger niveau getild kan worden, werd bewezen op het livealbum uit 2020 dat SOHN in samenwerking met het Metropole Orkest uitbracht.
Na een korte intro wordt de opnametape voor Trust hoorbaar gestart en krijgen we op “Antigravity” meteen stevige bassen te verwerken in combinatie met die mooie, zachte stem. Het relatief korte nummer ademt een warme sfeer uit dankzij de synths, die sporadisch aangevuld worden met enkele rake gitaaruithalen. De vooruitgestuurde single “Figureskating, Neusiedlersee”, waarin Taylor vol weemoed een misgelopen relatie bezingt, komt in het geheel van de plaat nog beter tot zijn recht. Het einde van dit nummer blijft heel erg abrupt, maar daardoor komt de laatste zin ‘There’s a crack in the ice where I skated your name’ des te harder binnen.
Het contrast met de pompende beat bij de intro van “M.I.A.” – eveneens vooraf reeds uitgebracht – kan moeilijk groter zijn. Het nummer bouwt dankzij die stuwende percussie gestaag op naar een instrumentale climax die live ongetwijfeld nog extra dimensies zal toegemeten krijgen. Vervolgens krijgen we dankzij het tweeluik “I Won’t” en “Riverbank” een goudeerlijk rustpunt voorgeschoteld. Op beide nummers wordt de elektronica bijna volledig overboord gegooid en klinkt SOHN puurder en oprechter dan ooit tevoren.
Na deze eerste sterke helft van de plaat krijgen we echter een klein dipje te verwerken in de vorm van “Life Behind Glass” en “Truce”. Je hoort ons niet beweren dat dit slechte nummers zijn, maar het zou ons verbazen dat deze twee de setlist halen bij de komende tour. “Segre” zal er daarentegen niet uit weg te denken zijn. De pittige beat en de nodige ‘o-o-o-ooo’-klanken geven deze single het grootste hitpotentieel, moest SOHN hier überhaupt naar op zoek zijn.
Op vocaal vlak is er op deze plaat meer variatie aanwezig dan op de voorgaande albums. De extra effecten die bovenop de stem worden gemixt zijn we ondertussen al gewoon, maar het is vooral dankzij de rustigere nummers dat we kunnen concluderen dat de man gewoonweg van vele markten thuis is. De breekbaarheid en de kleine krak in de stem op “Station” doen ons even alles en iedereen om je heen vergeten.
Een gigantische stijlbreuk kunnen we Trust niet noemen, maar we kunnen evenmin zeggen dat SOHN nodeloos in herhaling valt. De combinatie tussen de uptempo nummers waarin vooral de elektronica een prominente rol speelt en de prachtige rustpunten zorgt ervoor dat de fans die lange wachtperiode snel zullen vergeten zijn.
SOHN stelt op 26 september zijn nieuwe plaat voor in de Trix in Antwerpen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
