SOHN is zo’n artiest die liever vanuit de schaduw werkt dan in het volle licht staat. Een grote doorbraak blijft eigenlijk nog altijd uit, maar de Britse producer en singer-songwriter Chris Taylor levert al meer dan tien jaar consequent sterke platen af. Zijn muzikale route voerde hem van Londen naar Wenen en inmiddels naar het bosrijke Garraf in Spanje, een plek waar zijn nieuwe werk hoorbaar tot rust komt. Je kent hem misschien van het dansbare, dromerige debuut Tremors, met daarop nummers als “The Wheel” en “Artifice”, of van zijn samenwerking met het Metropole Orkest. Muzikaal beweegt SOHN zich ergens tussen James Blake en Bonobo: introspectieve elektronica met warme vocalen en een vleug melancholie.
Voor Albadas (Dawn Songs) liet Taylor zich inspireren door de stilte van de vroege ochtend. In die uren bundelde hij zijn gedachten en stemmingen tot volledig instrumentale composities. ‘Gezien de ontwikkelingen in het nieuws voelden woorden op de een of andere manier ongepast’, vertelt hij, ‘ik had moeite om emoties nog in taal te vangen.’ Verwacht dus geen liedjes met duidelijke popstructuren, refreinen of catchy melodielijnen. Jammer? Misschien wel, want SOHN heeft bewezen hoe goed hij elektronische popsongs kan maken. Toch valt er voor de geduldige luisteraar genoeg te ontdekken op Albadas (Dawn Songs).
Neem openingsnummer “Let Go”: een rustige, bijna ambient-achtige track die het gevoel van een zonsopkomst belichaamt: langzaam ontvouwend, met gelaagde synths die als eerste zonnestralen door het geluid breken. Het nummer ademt kalmte en ruimte, zonder ooit richting een climax te hoeven gaan. In tracks als “Seva” en “Ascent” sluipt iets meer spanning binnen. De hoge synthtonen geven ze een fractie meer scherpte. Toch is het eigenlijk niet helemaal eerlijk om losse nummers uit te lichten: Albadas werkt vooral als één geheel. De kracht van de plaat zit in de manier waarop de composities in elkaar overvloeien, als één lange ademtocht waarin tijd lijkt te vervagen.
Als we dan toch een hoogtepunt moeten aanwijzen, dan is dat “Breve”, ongeveer halverwege het album. Net op het moment dat je aandacht dreigt weg te glijden – want eerlijk is eerlijk, het tempo blijft traag en de sfeer eentonig – grijpt dit nummer je weer volledig. “Breve” klinkt als zware muziek die perfect zou passen onder de aftiteling van een emotionele film. Niet het soort track waarbij het publiek meteen opstaat om te vertrekken, maar eentje waarvoor je blijft zitten, nog onder de indruk van wat je net hebt gezien. De songs die daarna volgen voelen lichter aan, alsof de zon nu écht is opgekomen en de dag mag beginnen, al verliest het album hier en daar wat van zijn spanning, vooral bij een nummer als “Time Lapse”.
Albadas (Dawn Songs) is geen album dat zich snel prijsgeeft. Het vraagt geduld, aandacht en misschien zelfs een specifieke gemoedstoestand. Voor de één zal het een rustpunt zijn – een moment van kalmte en bezinning – terwijl het voor de ander juist onrustig of langdurig kan aanvoelen. Wat je er ook in hoort, SOHN levert opnieuw een zorgvuldig vormgegeven, oprechte plaat af die meer zegt in stilte dan met woorden ooit had gekund.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Breve”, ons favoriete nummer van Albadas (Dawn Songs), in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
