Ook in het najaar zijn er nog concerten die in te halen zijn nadat ze enkele jaren werden uitgesteld door het coronavirus. Ocean Alley is zo’n band die heel wat nieuwe muziek had voor te stellen in een uitverkochte AB Club, want nadat de band in 2020 zijn laatste album uitbracht, komt er dit jaar zelfs alweer een nieuwe plaat aan. Toch was het Lonely Diamond dat het leeuwendeel van de set zou uitmaken, samen met wat covers en oude klassiekers. De AB Club werd voor de gelegenheid een gezellig vol zaaltje, waarbij de gemoedelijke sfeer overheerste.
Voor de Australiërs hun ding mochten doen, kregen we eerst de meest befaamde dieren uit dat land te horen. The Koalaz komt weliswaar gewoon uit Nederland, maar brengen wel dezelfde chille sfeer als een band van Down Under. Met een mix van leuke grooves, wat bongo’s en een duidelijke reggae-invloed in verschillende songs, leek het alsof we een ferme toef hadden gesmoord. De ene keer zaten we helemaal weg te dromen, de andere keer konden we onze benen in beweging zetten, maar de nadruk lag toch vooral op relaxen. En dat lukte, al kon een deel van het publiek zich niet bedwingen om een beetje te dansen. Perfecte opwarmer dus voor Ocean Alley.
Met zijn zessen zijn ze bij Ocean Alley, maar dat wil niet zeggen dat hun sound erg rijk is. Je kan het een beetje vergelijken met Jimmy Buffett of The Beach Boys, niets moet en alles kan. We waren dan ook een beetje verbaasd dat niemand op het podium zijn beste surfhemdje had aangetrokken, dat kon alvast beter. Gelukkig begon de set meteen redelijk groovy en werd met “Tombstone” de sfeer gezet voor de rest van de avond. We hadden het gevoel alsof we op een weids strand lagen en enkel maar surfers zagen voorbijkomen, jawel Ocean Alley maakt exact de muziek die je van een psychedelische reggaesurfband verwacht.
Als je met zes op een podium staat, kan je ook al eens wat meer uit de bocht gaan op muzikaal vlak. Na de eerste song nam ook frontman Baden Donegal zijn gitaar bij de hand, waardoor er meer gitaarsolo’s en langer uitgesponnen instrumentale stukken de revue passeerden. Een eerste hoogtepunt was er met “Yellow Mellow”, waarbij de lichtman zijn kans miste om de belichting op het podium geel te kleuren. De lichten waren dan ook tamelijk basic, met enkel blauwe of rode kleuren. Jammer.
Het is duidelijk dat Chiaroscure uit 2018 nog steeds de meest populaire plaat van het zestal is. Eens “The Comedown” werd bovengehaald, zagen we vele mensen filmpjes maken en werd er naar het einde toe gezongen. Ook hun ‘like a version’-versie van drie Pink Floyd songs (“Breathe (In The Air)” / “Comfortably Numb” / “Money”) brachten ze mee op het podium. Het voelde een beetje overbodig aan, maar hier konden ze wel een stukje meer funk en gitaarsolo’s in de muziek steken. Dat werd duidelijk door het overgrote deel van het publiek geapprecieerd.
Toch is het niet enkel jammen wat de band doet. Er zit ook een bepaalde aanstekelijkheid in de meerderheid van de songs. Je merkte dat door de catchy refreinen die heel makkelijk in het oor liggen en de heel beweeglijke melodieën. Van zodra de verplichte nieuwe songs gepasseerd waren, waarbij vooral gemoedelijk gedanst werd, gingen de stemmen een eerste keer volledig in harmonie bij “Partner In Crime”. De zaal wilde duidelijk zingen, al waren ze daarvoor tussen de songs door al duidelijk enthousiast genoeg geweest om aan te tonen dat ze echt genoten van de set.
Het einde was er dan ook eentje vol enthousiasme en mensen die uit hun bol gingen. “Confidence” en “Happy Sad” waren elk erg smooth met een erg slicke baslijn, maar het belette de zaal niet om helemaal wild mee te dansen. Het sprak dan ook voor zich dat er nog een bisronde moest volgen. Met een cover van Players “Baby Come Back” hoorden we zelfs een streepje kitsch op het podium, iets wat niet had gehoeven (net zoals de Pink Floyd-cover trouwens), maar het droeg allemaal bij aan de performance die de band hier neerzette. De mannen wilden gewoon iedereen eens goed tot rust laten komen op de tonen van enkel maar chille muziek zonder daarbij al te moeilijk te doen. Ook de titels van al hun songs toonden dat aan.
Een uurtje Ocean Alley was duidelijk genoeg en dus bolde de band het na een uur en een kwartier af. We hadden het ondertussen wel al wat gehoord en kunnen concluderen dat Ocean Alley de perfecte muziek is om een uur heel leuk te vinden, waarna het toch wat eentonig wordt. Desalniettemin zette de band in de AB Club wel een feilloze set net waarbij gitaarsolo’s, grooves en vooral aanstekelijke refreinen het centrale punt waren en we nadien met een heel relaxed gevoel naar huis gingen. Soms heb je geen relaxerende middelen nodig om helemaal zen te worden, want zelfs ons kregen ze op de knieën.
Setlist:
Tombstone
Way Down
Yellow Mellow
Infinity
Lonely Diamond
The Comedown
Breathe (In The Air) / Comfortably Numb / Money (Pink Floyd-cover)
Deepest Darkness
Touch Back Down
Stained Glass
Hot Chicken
Partner in Crime
Confidence
Happy Sad
Baby Come Back (Player-cover)
Knees
